Schimonski Emmanuel

bp E. Szymoński

herb biskupi

Stolica Apostolska usiłowała doprowadzić do ustabilizowaniu sytuacji Kościoła w Prusach po ciężkich ciosach, jakie wywołała sekularyzacja, likwidacja kapituły, utrata blisko 100 katolickich parafii uznanych przez władze pruskie za wygasłe. Bulla papieża Piusa VII „De salute animarum” z 16 lipca 1821 była jakąś namiastką konkordatu uregulowała granice diecezji zmieniane wskutek wojen napoleońskich, przyłączyła omawiane już dekanaty pszczyński i bytomski do diecezji wrocławskiej. Podporządkowała nieliczne istniejące parafie na terenie prowincji brandenburskiej i pomorskiej oraz uregulowała sprawę dotacji pieniężnych dla biskupstwa wrocławskiego. Najważniejszym postanowieniem tej bulli było wyłączenie biskupstwa wrocławskiego z metropolii gnieźnieńskiej i bezpośrednie poddanie go Stolicy Apostolskiej. Bulla ustalała też dotację państwa dla biskupstwa niezbędną wskutek sekularyzacji oraz dawała nowe podstawy prawne zreorganizowanej kapitule katedralnej.

Problemom gospodarczym, polegającym na całkowitym usuwaniu Kościoła z diaspory przez likwidacje tzw. parafii wygasłych towarzyszyły problemy wewnątrzkościelne. Biskup Emanuel von Schimonski (Szymoński), którego rządy przypadły na lata 1824-1832, stanął przed wielkim wyzwaniem, jakim było przezwyciężenie wpływów józefińskich i prądów oświecenia. W diecezji ujawnili się duchowni należący do ruchu tzw. neologów, występując przeciwko celibatowi, ceremoniom kościelnym, czy też liturgicznemu językowi łacińskiemu. Przewodził im jednak bez większego skutku ks. Antoni Theiner - profesor teologii z uniwersytetu wrocławskiego. Po chwilowych sukcesach, ruch neologów osłabł i przestał być realnym zagrożeniem dla jedności Kościoła wrocławskiego.

Bibliografia

---

Cd:

czytaj: Sedlnitzky Leopold |Powrót do spisu treści