Parafia Niepokalanego Serca Maryi w Kokoszycach

Z e-ncyklopedia
Kokoszyce zewnatrz.jpg
Kokoszyce 1.jpg

Historia

Swoją nazwę Kokoszyce przyjęły od mieszkańców określanych tym mianem (od kokosz, czyli kogut). Pierwsze bezpośrednie wzmianki o wsi wskazują na jej istnienie w początkach XV wieku, natomiast pośrednie – w XIII wieku. W momencie utworzenia w 1464 roku Państwa Stanowego Wodzisław, Kokoszyce wraz z innymi okolicznymi wioskami zostały do niego przyłączone. W ciągu stuleci, pomimo przynależności do państwa stanowego, już od XV wieku majątkiem kokoszyckim rozporządzali prywatni właściciele, którzy do 1808 roku pozostawali wasalami w stosunku do właściciela Wodzisławia. W XIX wieku gmina stała się własnością Rufferów. Po śmierci Gustava von Ruffera (+ 15 kwietnia 1913), w wyniku naruszenia przez rabusiów jego grobu, wdowa po zmarłym postanowiła przenieść zwłoki męża do Tyńca, a majątek sprzedać. W 1923 roku za sprawą proboszcza z Pszowa, ks. Mikołaja Knosały, Kokoszyce bez 330 morgów (już sprzedanych pod zabudowę domostw dla górników) zakupiła kuria diecezji katowickiej. Przed wojną własnością z ramienia kurii dysponował Meller. Po wojnie dokonano konfiskaty majątku na rzecz państwa, pozostawiając diecezji 50 ha ziemi. Od 1946 roku samodzielna dotąd gmina Kokoszyce stała się częścią gminy Pszów, a wraz z nią, w 1975 roku, częścią Wodzisławia.

Budowa kościoła

1 sierpnia 1942 została utworzona w Kokoszycach zależna od Pszowa lokalia, którą następnie 14 sierpnia 1947 ustanowiono samodzielną parafią. W kwietniu 1946 kuria dała polecenie wybudowania na terenie placówki kościoła i cmentarza. Miesiąc później ówczesny lokalista, ks. Jan Kubica, rozpoczął zbieranie funduszy na budowę. Ciężar budowy spoczął jednak na jego następcy, ks. Józefie Bołdzie, późniejszym proboszczu. Na początku września 1948 roku poświęcono cmentarz, a w kwietniu następnego roku plac na którym miał stanąć kościół. Kościół zaprojektował Bazan z Tarnowskich Gór. 9 lipca 1950 kościół pw. Niepokalanego Serca Maryi, jeszcze bez pełnego wyposażenia, konsekrował bp Stanisław Adamski. Następnego dnia rozpoczęto prace nad ołtarzem głównym, który wykonał Józef Potępa razem z dwoma studentami ASP w Krakowie, Koniuszym i Józefowiczem. Figurę Serca Maryi podarował ks. Bańka z Chorzowa. 8 grudnia 1951 ołtarz został poświęcony. W latach 1951-1954 dokończono budowę probostwa i zakupiono ławki oraz wahadłowe drzwi do kościoła, a Józef i Anna Mucha podarowali chrzcielnicę i stacje Drogi Krzyżowej. Z okazji 5. rocznicy poświęcenia kościoła, jego wnętrze wzbogacono dodatkowo o dwa boczne ołtarze: Serca Jezusowego, ze św. Dominikiem Savio i Marią Goretti oraz drugi ze św. Józefem, św. Barbarą i św. Izydorem.

Duszpasterstwo

Zanim utworzono w Kokoszycach samodzielną placówkę duszpasterską, mieszkańcy wsi należeli do parafii Narodzenia NMP w Pszowie. W okresie reformacji, pomimo iż protestantyzm słabo zakorzenił się na terenie fary, zdołał wywrzeć wpływ na tutejszą ludność. Spowodował rozluźnienie moralne i spadek pobożności. Sytuacja zmieniła się dopiero w XVIII wieku, kiedy łaskami zasłynął obraz Matki Boskiej Pszowskiej. Zakupiony w 1722 roku w Częstochowie, po odnowieniu i przemalowaniu z czarnej na białą Madonnę przez wodzisławskiego malarza Siedleckiego, w 1723 roku został uroczyście przeniesiony do kościoła w Pszowie. W niedługim czasie zasłynął jako cudowny, co dało impuls do wzrostu pobożności w całej parafii, również wśród mieszkańców Kokoszyc, którzy w miejscu postoju procesji z obrazem wybudowali w 1726 roku kapliczkę Matki Bożej.

Dom Rekolekcyjny

W latach 1902-1922 przebywały w Kokoszycach SS. Boromeuszki, zajmujące się m.in. chorymi oraz prowadzeniem ochronki. Po 1928 roku zostały sprowadzone Siostry Zgromadzenia św. Jadwigi, które do dziś pełnią posługę w Domu Rekolekcyjnym, opiekując się nim, jak również przybyłymi tu gośćmi.

Kapliczki i krzyże przydrożne

Proboszczowie

Bibliografia

Katalog Archidiecezji Katowickiej 2005, Katowice 2005, s. 616; Kronika Parafii Kokoszyce.