Parafia Podwyższenia Krzyża Świętego w Przegędzy: Różnice pomiędzy wersjami

Z e-ncyklopedia
Nie podano opisu zmian
 
 
(Nie pokazano 26 wersji utworzonych przez 7 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
Przegędza to wioska znajdująca się pomiędzy Rybnikiem a Leszczynami. Pierwsze wzmianki o niej pochodzą z XIII wieku, jednak parafia jest młoda i istnieje dopiero od 1973 roku. Przegędza początkowo była związana z [[Parafia Matki Bożej Bolesnej w Rybniku|parafią rybnicką]], która w szczytowym okresie swojej działalności skupiała 25 miejscowości, a w późniejszym okresie, aż do 1973 roku, z [[Parafia św. Andrzeja Boboli w Leszczynach|parafią leszczyńską św. Andrzeja Boboli]]. Msze święte odprawiano wówczas w małej, przydrożnej kaplicy. Wierni z Przegędzy mieli ambicje zbudować własny kościół. Do kościoła bowiem w Leszczynach musieli iść 20 do 35 minut.  
[[Plik:Przegedza Podwyzszenia zewnatrz.jpg|right|thumb]]
[[Plik:Przegedza Podwyzszenia wnetrze.jpg|right|thumb]]
==Historia==
Przegędza to wioska znajdująca się pomiędzy Rybnikiem a Leszczynami. Nazwa miejscowości została umieszczona wśród kilkudziesięciu osad obciążonych dziesięciną na rzecz [[Parafia Podwyższenia Krzyża Świętego w Opolu|Kolegiaty Krzyża Świętego w Opolu]]. Sam kościół do rangi kolegiackiej został podniesiony w XIII wieku, ale wykaz zobowiązań poszczególnych wsi znamy dopiero z XVII-wiecznego transumptu. Parafia przegędzka jest jednak dużo młodsza; istnieje bowiem od 1973 roku. Przegędza początkowo była związana z [[Parafia Matki Bożej Bolesnej w Rybniku|rybnicką parafią Matki Bożej Bolesnej]], która w szczytowym okresie swojej działalności skupiała 25 miejscowości, a w późniejszym okresie, aż do 1973 roku, z [[Parafia św. Andrzeja Boboli w Leszczynach|leszczyńską parafią św. Andrzeja Boboli]]. Msze św. odprawiano wówczas w małej, przydrożnej kaplicy. Wierni z Przegędzy - wówczas wspólnoty liczącej zaledwie 1200 osób - mieli jednak ambicje, by zbudować własny kościół. Droga do Leszczyn zajmowała bowiem od 20 do 35 minut.  


22 maja 1973 bp [[Bednorz Herbert|Herbert Bednorz]] mianował rektorem kapliczki ks. [[Pawlica Henryk|Henryka Pawlicę]], będącego w tym czasie wikariuszem w parafii leszczyńskiej. Przyszła parafia liczyła 1200 wiernych. 30 grudnia 1980 Urząd Wojewódzki w Katowicach wydał zgodę na rozbudowę kaplicy, a to umożliwiło biskupowi Herbertowi Bednorzowi erygowanie tam parafii (17 marca 1981).
22 maja 1973 [[Bednorz Herbert|bp Herbert Bednorz]] mianował rektorem kapliczki [[Pawlica Henryk|ks. Henryka Pawlicę]], będącego w tym czasie wikariuszem w parafii leszczyńskiej. Przyszła parafia liczyła 1200 wiernych. 30 grudnia 1980 Urząd Wojewódzki w Katowicach wydał zgodę na rozbudowę kaplicy, a to umożliwiło biskupowi Herbertowi Bednorzowi erygowanie tam 17 marca 1981 parafii.


==Budowa kościoła==
==Budowa kościoła==
16 kwietnia 1982 rozpoczęto prace budowlane. Pasterkę 1982 roku odprawiono już w dolnych pomieszczeniach, które obecnie są salkami katechetycznymi. W marcu 1987 roku biskup [[Zimniak Janusz|Janusz Zimniak]] dokonał wmurowania kamienia węgielnego. Konsekracji dokonał w niedzielę 28 sierpnia 1988 biskup [[Zimoń Damian|Damian Zimoń]]. Zespół budynków części sakralnej i mieszkalnej oraz wystrój wnętrza kościoła zaprojektował inż. arch. [[Gierlotka Karol|Karol Gierlotka]]. Kościół i otoczenie swoją wielofunkcyjnością nawiązuje do typu kościołów osiedlowych. Natomiast pod względem wystroju „łączy elementy świątyń namiotowych i rzeźbiarskich”. W dolnej części kościoła znajdują się salki katechetyczne. W 1995 roku został w parafii założony cmentarz. Dzwony odlane w ludwisarni Felczyńskich w Taciszowie zawieszono na dzwonnicy w 1997 roku.
16 kwietnia 1982 rozpoczęto prace budowlane. Pasterkę 1982 roku odprawiono już w dolnych pomieszczeniach, które obecnie są salkami katechetycznymi. W marcu 1987 roku [[Zimniak Janusz|bp Janusz Zimniak]] wmurował kamień węgielny. Konsekracji dokonał w niedzielę 28 sierpnia 1988 [[Zimoń Damian|bp Damian Zimoń]]. Zespół budynków części sakralnej i mieszkalnej oraz wystrój wnętrza kościoła zaprojektował inż. arch. [[Gierlotka Karol|Karol Gierlotka]]. Kościół i otoczenie swoją wielofunkcyjnością nawiązuje do typu kościołów osiedlowych, natomiast pod względem wystroju '' łączy elementy kościołów namiotowych i rzeźbiarskich''. W 1995 roku założono w parafii cmentarz. Dzwony odlane w ludwisarni Felczyńskich w Taciszowie zawieszono na dzwonnicy w 1997 roku.
 
Od lutego do czerwca 2008 roku trwały prace budowlane związane z przebudową [[prezbiterium]]. Projektantem oraz wykonawcą mozaiki, nawiązującej do pierwotnego wystroju kościoła został artysta - plastyk [[Szymura Bogdan|Bogdan Szymura]]. Zaprojektował on również i wykonał wystrój bocznych kaplic - Miłosierdzia Bożego i Matki Boskiej Nieustającej Pomocy. 28 sierpnia 2011 poświęcenia nowych organów dokonał [[Reginek Antoni|ks. prof. Antoni Reginek]]. 24 sierpnia 2013 - z udziałem [[Skworc Wiktor|abpa Wiktora Skworca ]] - parafia obchodziła jubileusz 25-lecia poświęcenia kościoła oraz 50-lecia święceń kapłańskich ks. Henryka Pawlicy, pierwszego proboszcza.
==Kapliczki i krzyże przydrożne ==
==Kapliczki i krzyże przydrożne ==
Z 1840 roku pochodzi kapliczka przydrożna wybudowana przez jednego z mieszkańców - Józefa Piątka. Jest to budowla w stylu klasycystycznym, ozdobiona profilowanym gzymsem i ośmioboczna wieżyczka na dachu. Do niedawna znajdował się w jej wnętrzu XVIII-wieczny obraz „Ukrzyżowanie”, który trafił tu z rozebranego na początku XIX kościoła pw. Jana Chrzciciela. Kapliczka została przesunięta i odnowiona w 1966 roku dzięki proboszczowi z Leszczyn - ks. [[Dłucik Wilhelm|Wilhelmowi Dłucikowi]]. Od 1946 roku, w niedziele i święta, odprawiali przy niej msze święte duchowni parafii leszczyńskiej, zwłaszcza dla ludzi starszych. Z chwilą budowy kościoła, pełni ona funkcje kaplicy cmentarnej. Krzyż przydrożny przy ul. Mikołowskiej oraz trzy kapliczki: przy ul. Mikołowskiej i przy ul. Powstańców. Wszystkie kapliczki powstały w latach 1913-1930.
Ozdobiona profilowanym gzymsem kapliczka w stylu klasycystycznym z ośmioboczną wieżyczką na dachu pochodzi z 1840 roku. Wybudował ją mieszkaniec Przegędzy – Józef Piątek. Do niedawna znajdował się w jej wnętrzu XVIII-wieczny obraz '' Ukrzyżowanie'', który trafił tu z rozebranego na początku XIX kościoła pw. Jana Chrzciciela. Kapliczka została przesunięta i odnowiona w 1966 roku dzięki proboszczowi z Leszczyn [[Dłucik Wilhelm|ks. Wilhelmowi Dłucikowi]]. Od 1946 roku w niedziele i święta odprawiali przy niej Msze św. duchowni parafii leszczyńskiej. Po wybudowaniu kościoła pełniła funkcję kaplicy cmentarnej. Ponadto w parafii znajdują się: przy ul. Mikołowskiej krzyż przydrożny  oraz przy ulicach Mikołowskiej i Powstańców, zbudowane w latach 1913-1930, trzy kapliczki.
 
==Proboszczowie==
==Proboszczowie==
*[[Pawlica Henryk|ks. Henryk Pawlica]] rektor (1973-1981), proboszcz (1981-2006)
*[[Pawlica Henryk|ks. Henryk Pawlica]] rektor (1973-1981), proboszcz (1981-2006)
*[[Marek Andrzej|ks. Andrzej Marek]] (2006-nadal)
*[[Marek Andrzej|ks. Andrzej Marek]] (2006-2012)
*[[Bryzik Józef|ks. Józef Bryzik]] (2012-2021)
*[[Cichoń Kazimierz|ks. Kazimierz Cichoń]] administrator (2021-2022), proboszcz (2022-nadal)


==Bibliografia==
==Bibliografia==
A. Gudzik, Przegędza, zarys dziejów, Czerwionka-Leszczyny 2003; Kronika budowy kościoła w Przegędzy, Archiwum parafii; Kronika parafii Przegędza, Archiwum parafii.
Dekret erekcji Parafii Matki Boskiej Bolesnej w Przegędzy, WD 1981, nr 7, s. 168-169; Dekret (zmiana przynależności gminy Przegędza), WD 1927, nr 9, s. 55; A. Gudzik, Przegędza, zarys dziejów, Czerwionka-Leszczyny 2003; Kronika budowy kościoła w Przegędzy, Archiwum parafii; Kronika parafii Przegędza, Archiwum parafii; H. Pawlica, Relacje o budowie nowych kościołów i ich konsekracji, Przegędza, WD 1988, nr 12, s. 436-437; A. Żukowski, A. Gudzik, Szlakami Zielonego Śląska 1, Czerwionka-Leszczyny 2010, s. 258; M. Sarapkiewicz, Wspólnota stanu wojennego, "Tygodnik Rybnicki" 2012, nr 43 (311), s. 21.  
 
{{Dekanaty}}
{{Dekanaty}}
[[Kategoria:Parafie - P|Przegędza]]
[[Kategoria:Parafie - P|Przegędza]]
[[Kategoria:Dekanat Dębieńsko|Przegędza]]
[[Kategoria:Dekanat Dębieńsko|Przegędza]]

Aktualna wersja na dzień 11:26, 10 paź 2022

Przegedza Podwyzszenia zewnatrz.jpg
Przegedza Podwyzszenia wnetrze.jpg

Historia

Przegędza to wioska znajdująca się pomiędzy Rybnikiem a Leszczynami. Nazwa miejscowości została umieszczona wśród kilkudziesięciu osad obciążonych dziesięciną na rzecz Kolegiaty Krzyża Świętego w Opolu. Sam kościół do rangi kolegiackiej został podniesiony w XIII wieku, ale wykaz zobowiązań poszczególnych wsi znamy dopiero z XVII-wiecznego transumptu. Parafia przegędzka jest jednak dużo młodsza; istnieje bowiem od 1973 roku. Przegędza początkowo była związana z rybnicką parafią Matki Bożej Bolesnej, która w szczytowym okresie swojej działalności skupiała 25 miejscowości, a w późniejszym okresie, aż do 1973 roku, z leszczyńską parafią św. Andrzeja Boboli. Msze św. odprawiano wówczas w małej, przydrożnej kaplicy. Wierni z Przegędzy - wówczas wspólnoty liczącej zaledwie 1200 osób - mieli jednak ambicje, by zbudować własny kościół. Droga do Leszczyn zajmowała bowiem od 20 do 35 minut.

22 maja 1973 bp Herbert Bednorz mianował rektorem kapliczki ks. Henryka Pawlicę, będącego w tym czasie wikariuszem w parafii leszczyńskiej. Przyszła parafia liczyła 1200 wiernych. 30 grudnia 1980 Urząd Wojewódzki w Katowicach wydał zgodę na rozbudowę kaplicy, a to umożliwiło biskupowi Herbertowi Bednorzowi erygowanie tam 17 marca 1981 parafii.

Budowa kościoła

16 kwietnia 1982 rozpoczęto prace budowlane. Pasterkę 1982 roku odprawiono już w dolnych pomieszczeniach, które obecnie są salkami katechetycznymi. W marcu 1987 roku bp Janusz Zimniak wmurował kamień węgielny. Konsekracji dokonał w niedzielę 28 sierpnia 1988 bp Damian Zimoń. Zespół budynków części sakralnej i mieszkalnej oraz wystrój wnętrza kościoła zaprojektował inż. arch. Karol Gierlotka. Kościół i otoczenie swoją wielofunkcyjnością nawiązuje do typu kościołów osiedlowych, natomiast pod względem wystroju łączy elementy kościołów namiotowych i rzeźbiarskich. W 1995 roku założono w parafii cmentarz. Dzwony odlane w ludwisarni Felczyńskich w Taciszowie zawieszono na dzwonnicy w 1997 roku. Od lutego do czerwca 2008 roku trwały prace budowlane związane z przebudową prezbiterium. Projektantem oraz wykonawcą mozaiki, nawiązującej do pierwotnego wystroju kościoła został artysta - plastyk Bogdan Szymura. Zaprojektował on również i wykonał wystrój bocznych kaplic - Miłosierdzia Bożego i Matki Boskiej Nieustającej Pomocy. 28 sierpnia 2011 poświęcenia nowych organów dokonał ks. prof. Antoni Reginek. 24 sierpnia 2013 - z udziałem abpa Wiktora Skworca - parafia obchodziła jubileusz 25-lecia poświęcenia kościoła oraz 50-lecia święceń kapłańskich ks. Henryka Pawlicy, pierwszego proboszcza.

Kapliczki i krzyże przydrożne

Ozdobiona profilowanym gzymsem kapliczka w stylu klasycystycznym z ośmioboczną wieżyczką na dachu pochodzi z 1840 roku. Wybudował ją mieszkaniec Przegędzy – Józef Piątek. Do niedawna znajdował się w jej wnętrzu XVIII-wieczny obraz Ukrzyżowanie, który trafił tu z rozebranego na początku XIX kościoła pw. Jana Chrzciciela. Kapliczka została przesunięta i odnowiona w 1966 roku dzięki proboszczowi z Leszczyn – ks. Wilhelmowi Dłucikowi. Od 1946 roku w niedziele i święta odprawiali przy niej Msze św. duchowni parafii leszczyńskiej. Po wybudowaniu kościoła pełniła funkcję kaplicy cmentarnej. Ponadto w parafii znajdują się: przy ul. Mikołowskiej krzyż przydrożny oraz przy ulicach Mikołowskiej i Powstańców, zbudowane w latach 1913-1930, trzy kapliczki.

Proboszczowie

Bibliografia

Dekret erekcji Parafii Matki Boskiej Bolesnej w Przegędzy, WD 1981, nr 7, s. 168-169; Dekret (zmiana przynależności gminy Przegędza), WD 1927, nr 9, s. 55; A. Gudzik, Przegędza, zarys dziejów, Czerwionka-Leszczyny 2003; Kronika budowy kościoła w Przegędzy, Archiwum parafii; Kronika parafii Przegędza, Archiwum parafii; H. Pawlica, Relacje o budowie nowych kościołów i ich konsekracji, Przegędza, WD 1988, nr 12, s. 436-437; A. Żukowski, A. Gudzik, Szlakami Zielonego Śląska 1, Czerwionka-Leszczyny 2010, s. 258; M. Sarapkiewicz, Wspólnota stanu wojennego, "Tygodnik Rybnicki" 2012, nr 43 (311), s. 21.