Oblaci na Górnym Śląsku: Różnice pomiędzy wersjami

Z e-ncyklopedia
Nie podano opisu zmian
(dr)
 
(Nie pokazano 32 wersji utworzonych przez 5 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
== Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej na Górnym Śląsku ==
== Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej ==
[[Plik:Werbisci.jpg|right|200px|thumb]]
Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej zostało założone w 1816 roku i zatwierdzone przez Stolicę Apostolską w 1826 roku. Jego założycielem był [[Św. Eugeniusz de Mazenod|Karol Józef Eugeniusz de Mazenod]], późniejszy bp Marsylii. Po zakończeniu I wojny światowej oblaci nie mieli na terenie odrodzonej Polski swojego domu zakonnego. W 1919 roku przybyli do Piekar Śląskich ojcowie: [[Kulawy Jan Wilhelm|Jan Wilhelm Kulawy]], Jan Pawołek oraz Franciszek Kosian. Pomagając w największym na Górnym Śląsku [[parafia Imienia Najświętszej Maryi Panny i św. Bartłomieja w Piekarach Śląskich|sanktuarium maryjnym]] przede wszystkim myśleli i zabiegali o utworzenie domu zakonnego. W tym czasie inni polscy oblaci przybywali do Polski licząc, że z czasem zostanie utworzona osobna polska prowincja. Sposobem na jej erygowanie były powołania do zgromadzenia.


Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej założone przez bł. Eugeniusza de Mazenod i zatwierdzone przez Stolicę Apostolską w 1826 roku. Do Polski przybyło w 1920 roku.
6 czerwca 1920 Rada Generalna erygowała pierwszy dom oblacki w Krotoszynie. Został on poddany bezpośrednio władzy superiora generalnego w Rzymie. Już 1 lipca tegoż roku oblaci wprowadzili się do nowej placówki. Pierwszym superiorem został [[Czekaj Paweł|o. Paweł Czekaj]] . Krotoszyńska siedziba oblatów nie była ich własnością, a budynek Małego Seminarium Duchownego Ojców Oblatów nie był w stanie pomieścić wszystkich zgłaszających się chłopców, dlatego o. Teofil Nandzik nabył za kwotę 300 tys. marek Zakład Wychowawczy im. Grottowskiego w Lublińcu.
==Placówka w Lublińcu==
Był to obszerny budynek przystosowany do funkcji dydaktyczno–mieszkalnych z parkiem, ogrodem oraz polem uprawnym o łącznej powierzchni 16 ha. Po załatwieniu formalności 24 marca 1922 przybyła z Krotoszyna do Lublińca dwudziestoosobowa grupa juniorów oblackich wraz z wychowawcami. Przeznaczeniem lublinieckiej placówki było kształcenie chłopców, którzy deklarowali chęć wstąpienia po maturze do Zgromadzenia. Na początku wojny w 1939 roku zlikwidowano [[Małe Seminarium Duchowne Ojców Oblatów w Lublińcu|Małe Seminarium]], a zgromadzeniu pozostawiono kaplicę i część domu. 21 listopada 1941 utworzono, na mocy dekretu wikariusza generalnego [[Strzyż Franciszek|ks. Franciszka Strzyża]], przy kaplicy seminaryjnej kurację [[Św. Stanisław Kostka|św. Stanisława Kostki]], który to fakt potwierdzono w 1985 roku. Po powrocie polskich oblatów  po II wojnie światowej uruchomiono ponownie Małe Seminarium. Jednak 3 lipca 1952 zlikwidowano szkołę, zabierając budynek jej prawowitym właścicielom. Akcja była z góry przygotowana przez Urząd Bezpieczeństwa. Przyjechała nawet ekipa murarzy, którzy na zewnątrz i wewnątrz zabranej części zbudowali mur, a na elewacji byłego już junioratu zawieszono tablicę „Zakład Dzieci Głuchych w Lublińcu”.
==Superiorzy lublinieccy==
*[[Kulawy Jan Wilhelm|o. Jan Wilhelm Kulawy OMI]] (1922-1925)
*o. Teofil Nandzik OMI (1925-1931)
*[[Cebula Józef|o. Józef Cebula OMI]] (1931-1937)
*[[Brzezina Karol|o. Karol Brzezina OMI]] (1937-1939)
*o. Kornelius Ingmann OMI (1939-1945)
*o. Paweł Koppe OMI (1945-1947)
*o. Szczepan Całujek OMI (1947-1953)
*o. Józef Krawczyk OMI (1953-1956); (1960-1966)
*[[Mucha Franciszek|o. Franciszek Mucha OMI]] (1956-1958)
*[[Górnik Maksymilian|o. Maksymilian Górnik OMI]] (1958-1960)
*[[Hentrich Mikołaj|o. Mikołaj Hentrich OMI]] (1966-1972)
*o. Kazimierz Świtała OMI (1972-1978)
*[[Wielki Brunon|o. Brunon Wielki OMI]] (1978-1984)
*[[Boczar Antoni|o. Antoni Boczar OMI]] (1984-1990)
*o. Antoni Walisko OMI (1990-1996)
*o. Józef Niesłony OMI (1996-2002)
*o. Andrzej Korda OMI (2002-2008)
*o. Bernard Briks OMI (2008-2011)
*o. Waldemar Janecki OMI (2011-2017)
*o. Lucjan Osiecki OMI (2017-nadal)


Pierwszą placówkę na terenie diecezji katowickiej założyli oblaci w [[Oblaci - Lubliniec|Lublińcu]] w zakupionym w 1922 roku zakładzie wychowawczym im. Grottowskiego, rozbudowanym w 1927 roku, a przeznaczonym na niższe seminarium duchowne. Z początkiem wojny w 1939 roku zlikwidowano seminarium, a Ojcom pozostawiono kaplicę i część domu. W 1942 roku erygowane przy kaplicy parafię pw. św. Stanisława Kostki. Po przyprowadzeniu domu do pierwotnego przeznaczenia została część domu ponownie zamieniona na zakład dla dzieci głuchoniemych i upośledzonych.  
==Placówka w Katowicach - Koszutce==
Drugą placówką oblacką w [[Archidiecezja Katowicka|diecezji katowickiej]] była założona w 1936 roku kaplica wraz domem w Katowicach-Koszutce. W 1956 roku została rozbudowana, a przy obecnym [[Parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa w Koszutce |kościele pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa]] erygowano 8 grudnia 1940 [[Parafia|parafię]].  


W 1936 roku założono drugą placówkę w [[Parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa w Koszutce|Katowicach-Koszutce]], stanowiącą dom wraz z kaplicą, rozbudowaną w 1956 roku. Przy obecnym kościele pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa erygowano 8 grudnia 1940 roku parafię.
==Bibliografia==
 
R. Boudens, J. Katzer, Eugeniusz de Mazenod. Miał serce wielkie jak świat, Poznań 1995; Krzysztof Kanclerz, U świętego Stanisława Kostki w Lublińcu, Lubliniec 2018; J. Kiedos, Katolickie szkolnictwo kościelne na terenie diecezji katowickiej w latach międzywojennych, Katowice 1998, s.169-170; J. Pielorz, Błogosławiony Józef Cebula OMI (1902- 1941). Wychowawca młodzieży i męczennik za postawę kapłańską, Poznań 2005, s. 24-28, 32-39, 45-46; Misjonarze Oblaci Maryi Niepokalanej  w Lublińcu, Lubliniec 1992, s. 9-19, 29; Przegląd Administracji Apostolskiej Śląska Polskiego 1924, s. 35; Schematyzm Diecezji Śląskiej 1927, s. 105;  RDŚ(K) 1930, s. 149-150; RDŚ(K) 1931, s. 58; RDŚ(K) 1932, s. 157-158;  RDŚ(K) 1934, s. 113-114;  RDŚ(K) 1936, s. 247;  RDŚ(K) 1938, s. 127; RDK 1970, s. 252-253.  
== Bibliografia ==
[[Kategoria:Oblaci]]
Rocznik Diecezji Katowickiej 1970, s. 252-253.
 
[[Kategoria:Zakony i zgromadzenia|Oblaci]]

Aktualna wersja na dzień 08:45, 5 wrz 2021

Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej

Werbisci.jpg

Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej zostało założone w 1816 roku i zatwierdzone przez Stolicę Apostolską w 1826 roku. Jego założycielem był Karol Józef Eugeniusz de Mazenod, późniejszy bp Marsylii. Po zakończeniu I wojny światowej oblaci nie mieli na terenie odrodzonej Polski swojego domu zakonnego. W 1919 roku przybyli do Piekar Śląskich ojcowie: Jan Wilhelm Kulawy, Jan Pawołek oraz Franciszek Kosian. Pomagając w największym na Górnym Śląsku sanktuarium maryjnym przede wszystkim myśleli i zabiegali o utworzenie domu zakonnego. W tym czasie inni polscy oblaci przybywali do Polski licząc, że z czasem zostanie utworzona osobna polska prowincja. Sposobem na jej erygowanie były powołania do zgromadzenia.

6 czerwca 1920 Rada Generalna erygowała pierwszy dom oblacki w Krotoszynie. Został on poddany bezpośrednio władzy superiora generalnego w Rzymie. Już 1 lipca tegoż roku oblaci wprowadzili się do nowej placówki. Pierwszym superiorem został o. Paweł Czekaj . Krotoszyńska siedziba oblatów nie była ich własnością, a budynek Małego Seminarium Duchownego Ojców Oblatów nie był w stanie pomieścić wszystkich zgłaszających się chłopców, dlatego o. Teofil Nandzik nabył za kwotę 300 tys. marek Zakład Wychowawczy im. Grottowskiego w Lublińcu.

Placówka w Lublińcu

Był to obszerny budynek przystosowany do funkcji dydaktyczno–mieszkalnych z parkiem, ogrodem oraz polem uprawnym o łącznej powierzchni 16 ha. Po załatwieniu formalności 24 marca 1922 przybyła z Krotoszyna do Lublińca dwudziestoosobowa grupa juniorów oblackich wraz z wychowawcami. Przeznaczeniem lublinieckiej placówki było kształcenie chłopców, którzy deklarowali chęć wstąpienia po maturze do Zgromadzenia. Na początku wojny w 1939 roku zlikwidowano Małe Seminarium, a zgromadzeniu pozostawiono kaplicę i część domu. 21 listopada 1941 utworzono, na mocy dekretu wikariusza generalnego ks. Franciszka Strzyża, przy kaplicy seminaryjnej kurację św. Stanisława Kostki, który to fakt potwierdzono w 1985 roku. Po powrocie polskich oblatów po II wojnie światowej uruchomiono ponownie Małe Seminarium. Jednak 3 lipca 1952 zlikwidowano szkołę, zabierając budynek jej prawowitym właścicielom. Akcja była z góry przygotowana przez Urząd Bezpieczeństwa. Przyjechała nawet ekipa murarzy, którzy na zewnątrz i wewnątrz zabranej części zbudowali mur, a na elewacji byłego już junioratu zawieszono tablicę „Zakład Dzieci Głuchych w Lublińcu”.

Superiorzy lublinieccy

Placówka w Katowicach - Koszutce

Drugą placówką oblacką w diecezji katowickiej była założona w 1936 roku kaplica wraz domem w Katowicach-Koszutce. W 1956 roku została rozbudowana, a przy obecnym kościele pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa erygowano 8 grudnia 1940 parafię.

Bibliografia

R. Boudens, J. Katzer, Eugeniusz de Mazenod. Miał serce wielkie jak świat, Poznań 1995; Krzysztof Kanclerz, U świętego Stanisława Kostki w Lublińcu, Lubliniec 2018; J. Kiedos, Katolickie szkolnictwo kościelne na terenie diecezji katowickiej w latach międzywojennych, Katowice 1998, s.169-170; J. Pielorz, Błogosławiony Józef Cebula OMI (1902- 1941). Wychowawca młodzieży i męczennik za postawę kapłańską, Poznań 2005, s. 24-28, 32-39, 45-46; Misjonarze Oblaci Maryi Niepokalanej w Lublińcu, Lubliniec 1992, s. 9-19, 29; Przegląd Administracji Apostolskiej Śląska Polskiego 1924, s. 35; Schematyzm Diecezji Śląskiej 1927, s. 105; RDŚ(K) 1930, s. 149-150; RDŚ(K) 1931, s. 58; RDŚ(K) 1932, s. 157-158; RDŚ(K) 1934, s. 113-114; RDŚ(K) 1936, s. 247; RDŚ(K) 1938, s. 127; RDK 1970, s. 252-253.

Źródło: „https://silesia.edu.pl/index.php?title=Oblaci_na_Górnym_Śląsku&oldid=93701”