Chwila Stanisław: Różnice pomiędzy wersjami
(dr) |
(dr) |
||
| (Nie pokazano 1 pośredniej wersji utworzonej przez tego samego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
==Chwila Stanisław (1924-1980), proboszcz | ==Chwila Stanisław (1924-1980), proboszcz parafii Św. Piotra i Pawła w Katowicach== | ||
[[Grafika:Chwila Stanislaw.jpg|left|thumb]] | [[Grafika:Chwila Stanislaw.jpg|left|thumb]] | ||
[[Plik:Kat fran ChwilaSt1.jpg|200px|thumb|grób na cmentarzu przy ul. Francuskiej|right]] | [[Plik:Kat fran ChwilaSt1.jpg|200px|thumb|grób na cmentarzu przy ul. Francuskiej|right]] | ||
Urodził się 1 maja 1924 w Katowicach | Urodził się 1 maja 1924 w Katowicach w rodzinie Józefa i Heleny z domu Śmigielska. Po ukończeniu szkoły powszechnej uczęszczał do [[Salwatorianie - Mikołów|Niższego Seminarium Księży Salwatorianów w Mikołowie]] (1936-1939). Po wybuchu wojny kontynuował szkołę średnią w gimnazjum w Katowicach (1939-1942). W 1942 roku został wcielony do wojska niemieckiego; 9 lutego 1945 na terenie Francji dostał się do niewoli amerykańskiej. Do Polski wrócił w listopadzie 1945 roku. Po wojnie uczęszczał do gimnazjum w Katowicach i ukończył je egzaminem maturalnym w 1946 roku. Studiował na [[Wydział Teologiczny Uniwersytetu Jagiellońskiego|Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego]] i w [[Śląskie Seminarium Duchowne|Wyższym Śląskim Seminarium Duchownym w Krakowie]]. Święcenia kapłańskie przyjął 24 czerwca 1951. W latach 1951-1952 odbył kurs pastoralny przeznaczony dla nowo wyświęconych księży w Katowicach-Załężu. | ||
Pierwszą jego placówką duszpasterską była [[Parafia Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Katowicach|parafia Mariacka w Katowicach]] (24 | Pierwszą jego placówką duszpasterską była [[Parafia Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Katowicach|parafia Mariacka w Katowicach]] (24 czerwca 1951), następnymi: [[Parafia św. Marii Magdaleny w Bełku|Bełk]] (9 sierpnia 1951), [[Parafia św. Marii Magdaleny w Tychach|Tychy]] (28 sierpnia 1951), [[Parafia św. Piotra i Pawła w Świętochłowicach|Świętochłowice]] (19 czerwca 1952 - 8 lipca 1952), [[Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Biertułtowach|Biertułtowy]] (28 sierpnia 1952). Po trzyletniej pracy w Biertułtowach (1952-1955) przeszedł na placówkę wikariusza w Istebnej (1955-1957; obecnie [[diecezja bielsko-żywiecka]]). W styczniu 1957 roku został ustanowiony katechetą w Technikum Górniczym i Budowy Maszyn w Rybniku. W latach 1958-1960 był ojcem duchownym w [[Niższe Seminarium Duchowne w Katowicach|Niższym Seminarium im. św. Jacka w Katowicach]]. Po likwidacji tego seminarium przeszedł na stanowisko ojca duchownego w Śląskim Seminarium Duchownym w Krakowie, gdzie równocześnie uczył języka niemieckiego i wykładał teologię ascetyczną. Po odejściu [[Grudniok Franciszek|ks. Franciszka Grudnioka]] przejął jego zadania jako główny ojciec duchowny alumnów i kleryków (1968-1972). | ||
W styczniu 1972 roku został mianowany członkiem Komisji do Spraw Duchowieństwa [[I Synod Diecezji Katowickiej|I Synodu Diecezji Katowickiej]]. 1 sierpnia 1972 został ustanowiony proboszczem [[Parafia Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Katowicach|parafii | W styczniu 1972 roku został mianowany członkiem Komisji do Spraw Duchowieństwa [[I Synod Diecezji Katowickiej|I Synodu Diecezji Katowickiej]]. 1 sierpnia 1972 został ustanowiony proboszczem [[Parafia Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Katowicach|parafii Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Katowicach]]. 13 czerwca 1972 objął w Wyższym Śląskim Seminarium Duchownym w Krakowie wykłady poświęcone posłudze konfesjonału (de poenitentia). Wchodził w skład Diecezjalnej Rady Kapłańskiej jako przedstawiciel proboszczów i grona członków Komisji do Spraw Dyscypliny Seminarium Duchownego. W 1976 roku został uhonorowany prałaturą. Pisywał do [[Gość Niedzielny - tygodnik|„Gościa Niedzielnego"]] artykuły popularyzujące tematykę dogmatyczną i pastoralną. Podejmował próby literackie i malarskie. Prowadził ożywioną korespondencję z zakresu poradnictwa duchowego. | ||
W latach 1978-1980 wspomagał finansowo rodzącą się opozycję solidarnościową w Katowicach, chociaż przeciwstawiał się wciąganiu Kościoła do działań stricte politycznych, które usiłował na terenie parafii prowadzić lider ówczesnej opozycji - Kazimierz Świtoń. Jednocześnie wspomagał finansowo rodzinę K. Świtonia, która znajdowała się wówczas w trudnej sytuacji. Na ks. Chwilę donosił do UB jeden ze współpracowników przy kościele (osoba świecka) ps. Olek. Wieloletnia choroba spowodowana służbą w wojsku stała się na tyle poważna, że 30 czerwca 1978 złożył rezygnację z parafii katowickiej, ale [[Bednorz Herbert|bp H. Bednorz]] rezygnacji nie przyjął. Po krótkiej chorobie zmarł 18 kwietnia 1980, pochowany 20 kwietnia 1980 na [[Cmentarz - Katowice ul. Francuska|cmentarzu przy ul. Francuskiej w Katowicach]]. | W latach 1978-1980 wspomagał finansowo rodzącą się opozycję solidarnościową w Katowicach, chociaż przeciwstawiał się wciąganiu Kościoła do działań stricte politycznych, które usiłował na terenie parafii prowadzić lider ówczesnej opozycji - Kazimierz Świtoń. Jednocześnie wspomagał finansowo rodzinę K. Świtonia, która znajdowała się wówczas w trudnej sytuacji. Na ks. Chwilę donosił do UB jeden ze współpracowników przy kościele (osoba świecka) ps. Olek. Wieloletnia choroba spowodowana służbą w wojsku stała się na tyle poważna, że 30 czerwca 1978 złożył rezygnację z parafii katowickiej, ale [[Bednorz Herbert|bp H. Bednorz]] rezygnacji nie przyjął. Po krótkiej chorobie zmarł 18 kwietnia 1980, pochowany 20 kwietnia 1980 na [[Cmentarz - Katowice ul. Francuska|cmentarzu przy ul. Francuskiej w Katowicach]]. | ||
Aktualna wersja na dzień 13:15, 3 maj 2018
Chwila Stanisław (1924-1980), proboszcz parafii Św. Piotra i Pawła w Katowicach
Urodził się 1 maja 1924 w Katowicach w rodzinie Józefa i Heleny z domu Śmigielska. Po ukończeniu szkoły powszechnej uczęszczał do Niższego Seminarium Księży Salwatorianów w Mikołowie (1936-1939). Po wybuchu wojny kontynuował szkołę średnią w gimnazjum w Katowicach (1939-1942). W 1942 roku został wcielony do wojska niemieckiego; 9 lutego 1945 na terenie Francji dostał się do niewoli amerykańskiej. Do Polski wrócił w listopadzie 1945 roku. Po wojnie uczęszczał do gimnazjum w Katowicach i ukończył je egzaminem maturalnym w 1946 roku. Studiował na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego i w Wyższym Śląskim Seminarium Duchownym w Krakowie. Święcenia kapłańskie przyjął 24 czerwca 1951. W latach 1951-1952 odbył kurs pastoralny przeznaczony dla nowo wyświęconych księży w Katowicach-Załężu.
Pierwszą jego placówką duszpasterską była parafia Mariacka w Katowicach (24 czerwca 1951), następnymi: Bełk (9 sierpnia 1951), Tychy (28 sierpnia 1951), Świętochłowice (19 czerwca 1952 - 8 lipca 1952), Biertułtowy (28 sierpnia 1952). Po trzyletniej pracy w Biertułtowach (1952-1955) przeszedł na placówkę wikariusza w Istebnej (1955-1957; obecnie diecezja bielsko-żywiecka). W styczniu 1957 roku został ustanowiony katechetą w Technikum Górniczym i Budowy Maszyn w Rybniku. W latach 1958-1960 był ojcem duchownym w Niższym Seminarium im. św. Jacka w Katowicach. Po likwidacji tego seminarium przeszedł na stanowisko ojca duchownego w Śląskim Seminarium Duchownym w Krakowie, gdzie równocześnie uczył języka niemieckiego i wykładał teologię ascetyczną. Po odejściu ks. Franciszka Grudnioka przejął jego zadania jako główny ojciec duchowny alumnów i kleryków (1968-1972).
W styczniu 1972 roku został mianowany członkiem Komisji do Spraw Duchowieństwa I Synodu Diecezji Katowickiej. 1 sierpnia 1972 został ustanowiony proboszczem parafii Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Katowicach. 13 czerwca 1972 objął w Wyższym Śląskim Seminarium Duchownym w Krakowie wykłady poświęcone posłudze konfesjonału (de poenitentia). Wchodził w skład Diecezjalnej Rady Kapłańskiej jako przedstawiciel proboszczów i grona członków Komisji do Spraw Dyscypliny Seminarium Duchownego. W 1976 roku został uhonorowany prałaturą. Pisywał do „Gościa Niedzielnego" artykuły popularyzujące tematykę dogmatyczną i pastoralną. Podejmował próby literackie i malarskie. Prowadził ożywioną korespondencję z zakresu poradnictwa duchowego.
W latach 1978-1980 wspomagał finansowo rodzącą się opozycję solidarnościową w Katowicach, chociaż przeciwstawiał się wciąganiu Kościoła do działań stricte politycznych, które usiłował na terenie parafii prowadzić lider ówczesnej opozycji - Kazimierz Świtoń. Jednocześnie wspomagał finansowo rodzinę K. Świtonia, która znajdowała się wówczas w trudnej sytuacji. Na ks. Chwilę donosił do UB jeden ze współpracowników przy kościele (osoba świecka) ps. Olek. Wieloletnia choroba spowodowana służbą w wojsku stała się na tyle poważna, że 30 czerwca 1978 złożył rezygnację z parafii katowickiej, ale bp H. Bednorz rezygnacji nie przyjął. Po krótkiej chorobie zmarł 18 kwietnia 1980, pochowany 20 kwietnia 1980 na cmentarzu przy ul. Francuskiej w Katowicach.
Bibliografia
AAKat, Akta personalne ks. Stanisława Chwili; Schematyzm (1953-1981); J. Myszor, Chwila Stanisław (hasło), Słownik duchowieństwa, s. 69; Puchała, Duszpasterstwo akademickie, s. 60; Samodzielnie myśleć i wybierać (II), s. 94; Skworc, Budownictwo kościołów, s. 167.
| |||||