Bonk Emanuel

Bonk (Bąk) Emanuel (1897-1947)

Urodził się 26 marca 1897 w Bujakowie. Był synem mistrza murarskiego Teodora i Eufemii z d. Markiefka. Do szkoły ludowej uczęszczał najpierw w Bujakowie, a następnie w Ligocie, dokąd przeprowadził się razem z rodzicami. Naukę kontynuował w Gimnazjum im. św. Macieja we Wrocławiu. W 1917 roku został powołany do służby wojskowej w II Pułku Gwardii w Berlinie, a następnie wysłany na front francuski. Był dwukrotnie ciężko ranny. Po zakończeniu I wojny światowej uczył się w gimnazjum w Katowicach, gdzie w 1919 roku zdał egzamin dojrzałości. Po maturze rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Wrocławskiego. Już jako alumn wrocławski zgłosił chęć pracy w nowo utworzonej Administracji Apostolskiej Polskiego Śląska. Święcenia kapłańskie przyjął 2 marca 1924 we Wrocławiu z rąk kard. A. Bertrama.

Posługę duszpasterską jako wikariusz rozpoczął w parafii św. Ap. Filipa i Jakuba w Żorach. Następnie w tym samym charakterze pracował w parafii NSPJ w Mysłowicach. Był tam ponadto okręgowym patronem Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży Męskiej. W 1932 roku został wikariuszem w parafii św. Jadwigi w Królewskiej Hucie, a pięć lat później w parafii Wniebowzięcia NMP w Hajdukach Wielkich. Wraz z dekretem do Hajduk ks. Bonk otrzymał polecenie zorganizowania tam nowej stacji duszpasterskiej. Pomocą i radą służył mu wówczas miejscowy proboszcz ks. Józef Czempiel, który w grudniu 1939 poświęcił nowo wybudowany kościół pod wezwaniem NSPJ. Po utworzeniu nowej parafii w Hajdukach ks. Bonk został mianowany jej administratorem. Zmarł nagle 2 grudnia 1947 w Chorzowie Batorym i tam został pochowany.

Bibliografia

Akta personalne ks. Emanuela Bonka; Schematyzm 1924-1947; WD 1927, nr 11, s. 74.