Żogała Emanuel: Różnice pomiędzy wersjami
(dr) |
(uzupełnienie - kategoria) |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
==Żogała Emanuel OFM (1912-1985), imię zakonne Makary== | ==Żogała Emanuel OFM (1912-1985), imię zakonne Makary== | ||
Urodził się 27 lipca 1912 w Katowicach- | Urodził się 27 lipca 1912 w Katowicach-Kostuchnie w rodzinie Franciszka i Franciszki z d. Pietyra. Był alumnem Niższego Seminarium Duchownego Franciszkanów we Wronkach i w [[Niższe Seminarium Duchowne Ojców Franciszkanów w Rybniku|Rybniku]]. W Rybniku uczęszczał do Państwowego Gimnazjum. Do [[Franciszkanie|franciszkańskiego zakonu]] wstąpił w 1930 roku. Nowicjat rozpoczął 25 września 1930 w Wieluniu. Habit przyjął z rąk prowincjała [[Kasperczyk Jan|o. Ludwika Kasperczyka]]. Profesję czasową złożył 27 września 1931 w Wieluniu na ręce prowincjała [[Gabor Franciszek|o. Augustyna Gabora]]. Po nowicjacie uzupełniał studia średnie, a następnie odbył studia filozoficzne w Osiecznej (1931-1934). Studia teologiczne odbył we Wronkach (1934-1938). Profesję wieczystą złożył 28 września 1934 we Wronkach również na ręce prowincjała o. Augustyna Gabora. Święcenia kapłańskie przyjął 2 września 1937 we Wronkach z rąk bp. Walentego Dymka. Do wybuchu wojny w 1939 był profesorem języka łacińskiego i greckiego w Niższym Seminarium w Kobylinie. W czasie wojny (1940-1945) przebywał w klasztorze Prowincji Niepokalanego Poczęcia NMP w Piotrkowie Trybunalskim, gdzie uczył języka łacińskiego i greckiego kleryków na studium humanistycznym oraz w tajnym gimnazjum imienia Bolesława Chrobrego. Po wojnie wrócił do Prowincji. Podjął studia z zakresu filologii klasycznej na Uniwersytecie Poznańskim, gdzie w 1950 roku uzyskał tytuł magistra. Od 1947 roku był profesorem języka łacińskiego i greckiego w Jarocinie, następnie kolejno w [[Parafia św. Józefa Robotnika w Rybniku|Rybniku]] (1950-1951), znowu w Jarocinie (1951-1952), w klasztorze nowicjackim w Kobylinie (1952-1953) i w Rybniku (1953-1962). W latach 1962-1970 był profesorem języków klasycznych na Studium Filozoficznym w Opolu. Od 1970 roku, gdy przeniesiono Studium Filozoficzne do Panewnik i połączono w jedno [[Wyższe Seminarium Duchowne OO. Franciszkanów w Panewnikach|Wyższe Seminarium Duchowne]] przebywał w Panewnikach, prowadząc dalej zajęcia z języka łacińskiego i greckiego. Był ponadto długoletnim sekretarzem prowincjalnym. W latach 1956-1962 był definitorem prowincjalnym. Zmarł 20 kwietnia 1985 w [[Franciszkanie - Panewniki|klasztorze panewnickim]]. Spoczął w kwaterze franciszkanów na [[Cmentarz - Ligota|cmentarzu panewnickim w Ligocie]]. | ||
Był znawcą języków klasycznych. W pięknym stylu łacińskim redagował pisma urzędowe do Rzymu oraz pisał protokoły z posiedzeń definitorium prowincjalnego. Interesował się fizyką i chętnie naprawiał wszelkiego rodzaju aparaty i urządzenia elektryczne i radiofoniczne. | Był znawcą języków klasycznych. W pięknym stylu łacińskim redagował pisma urzędowe do Rzymu oraz pisał protokoły z posiedzeń definitorium prowincjalnego. Interesował się fizyką i chętnie naprawiał wszelkiego rodzaju aparaty i urządzenia elektryczne i radiofoniczne. | ||
| Linia 12: | Linia 12: | ||
[[Kategoria:Zakonnicy]] | [[Kategoria:Zakonnicy]] | ||
[[Kategoria:Franciszkanie]] | [[Kategoria:Franciszkanie]] | ||
[[Kategoria:Naukowcy]] | |||
Wersja z 23:22, 1 sie 2017
Żogała Emanuel OFM (1912-1985), imię zakonne Makary
Urodził się 27 lipca 1912 w Katowicach-Kostuchnie w rodzinie Franciszka i Franciszki z d. Pietyra. Był alumnem Niższego Seminarium Duchownego Franciszkanów we Wronkach i w Rybniku. W Rybniku uczęszczał do Państwowego Gimnazjum. Do franciszkańskiego zakonu wstąpił w 1930 roku. Nowicjat rozpoczął 25 września 1930 w Wieluniu. Habit przyjął z rąk prowincjała o. Ludwika Kasperczyka. Profesję czasową złożył 27 września 1931 w Wieluniu na ręce prowincjała o. Augustyna Gabora. Po nowicjacie uzupełniał studia średnie, a następnie odbył studia filozoficzne w Osiecznej (1931-1934). Studia teologiczne odbył we Wronkach (1934-1938). Profesję wieczystą złożył 28 września 1934 we Wronkach również na ręce prowincjała o. Augustyna Gabora. Święcenia kapłańskie przyjął 2 września 1937 we Wronkach z rąk bp. Walentego Dymka. Do wybuchu wojny w 1939 był profesorem języka łacińskiego i greckiego w Niższym Seminarium w Kobylinie. W czasie wojny (1940-1945) przebywał w klasztorze Prowincji Niepokalanego Poczęcia NMP w Piotrkowie Trybunalskim, gdzie uczył języka łacińskiego i greckiego kleryków na studium humanistycznym oraz w tajnym gimnazjum imienia Bolesława Chrobrego. Po wojnie wrócił do Prowincji. Podjął studia z zakresu filologii klasycznej na Uniwersytecie Poznańskim, gdzie w 1950 roku uzyskał tytuł magistra. Od 1947 roku był profesorem języka łacińskiego i greckiego w Jarocinie, następnie kolejno w Rybniku (1950-1951), znowu w Jarocinie (1951-1952), w klasztorze nowicjackim w Kobylinie (1952-1953) i w Rybniku (1953-1962). W latach 1962-1970 był profesorem języków klasycznych na Studium Filozoficznym w Opolu. Od 1970 roku, gdy przeniesiono Studium Filozoficzne do Panewnik i połączono w jedno Wyższe Seminarium Duchowne przebywał w Panewnikach, prowadząc dalej zajęcia z języka łacińskiego i greckiego. Był ponadto długoletnim sekretarzem prowincjalnym. W latach 1956-1962 był definitorem prowincjalnym. Zmarł 20 kwietnia 1985 w klasztorze panewnickim. Spoczął w kwaterze franciszkanów na cmentarzu panewnickim w Ligocie.
Był znawcą języków klasycznych. W pięknym stylu łacińskim redagował pisma urzędowe do Rzymu oraz pisał protokoły z posiedzeń definitorium prowincjalnego. Interesował się fizyką i chętnie naprawiał wszelkiego rodzaju aparaty i urządzenia elektryczne i radiofoniczne.
Bibliografia
[1] (dostęp: 5.08.2016).
| |||||