Sierociniec - Chorzów parafia św. Barbary

W dniu 7 czerwca 1886 ks. Paweł Łukaszczyk został ustanowiony proboszczem w Królewskiej Hucie w parafii św. Barbary. Z tej to okazji postanowił założyć sierociniec. Wraz z innymi księżmi z dekanatu - ks. Franciszkiem Kanią, proboszczem chorzowskim i ks. Józefem Michalskim z Lipin założył komitet organizacyjny budowy sierocińca. Wszyscy widzieli potrzebę założenia takiego ośrodka ze względu na liczne wypadki w pracy, które w konsekwencji przynosiły ze sobą sieroty. Miasto nie posiadało tego typu zakładu, a najbliższy był w Bogucicach. Na własną rękę ks. Łukaszczyk nabył kawałek gruntu za cenę 7 tys. marek. Dwa kawałki gruntu ofiarowała administracja kopalni „Król” i „Huta Laury”. Uzyskano zezwolenie władz rejencyjnych na organizację zakładu. Pierwszy, jak się okazało, tymczasowy ośrodek powstał w budynku, który dawniej mieścił robotników pracujących w zakładach pracy w Królewskiej Hucie tzw. "Arbeiterhaus". Sierociniec został otwarty w dniu 1 października 1886. Schronienie w nim znalazło 15 dzieci. Nowy, większy sierociniec okazał się niebawem konieczny. Kamień węgielny pod jego budowę położono w dniu 20 maja 1888. 18 marca 1889 budowa została zakończona i uroczyście poświecono nowo wybudowany sierociniec. Początkowo znalazło w nim schronienie 28 sierot, chociaż dom był przygotowany na przyjęcie 150 sierot.

Bibliografia

Z dziejów parafii św. Barbary w Chorzowie. Materiały sesji naukowej [...], red. J. Myszor, Chorzów 1998; D. Głazek, Domus Celebrima, architektura sakralna (katolicka) w przemysłowej części Górnego Śląska 1870-1914, Katowice 2003, s. 128.