Łukaszczyk Paweł

Z e-ncyklopedia

Łukaszczyk Paweł (Lukaszczyk) (1841-1905), proboszcz parafii św. Barbary w Chorzowie

Urodził się 21 marca 1841 w Wachowie (parafia Wysoka w dekanacie oleskim). Studiował na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Wrocławskiego, a następnie przyjął święcenia kapłańskie 28 czerwca 1867. Po święceniach został skierowany do parafii św. Barbary w Królewskiej Hucie (obecnie Chorzów) jako wikary. Wówczas była to bardzo liczna parafia, zatem proboszcz miał do pomocy czterech wikarych. Ks. Łukaszczyk piął się w tej hierarchii od czwartego do pierwszego wikarego. Gdy w 1883 roku zmarł proboszcz ks. Edward Deloch został on administratorem, a 15 lipca 1886 otrzymał inwestyturę proboszczowską w parafii św. Barbary.

Ks. Łukaszczyk cieszył się znakomitą opinią wśród parafian doskonale wyczuwając ich potrzeby wynikające z sytuacji duchowej, społecznej, materialnej i gospodarczej przełomu XIX i XX wieku. Wraz z kilkoma księżmi z dekanatu postanowił wybudować sierociniec mający służyć dzieciom, których rodzice zmarli, w tym często w wyniku wypadków. Miasto nie posiadało wówczas takiej instytucji, dlatego po zebraniu odpowiednich środków placówka została otwarta 1 października 1886, a następnie wybudowano nowy większy zakład dla sierot, który otwarto 18 marca 1889. Pomimo podziału parafii św. Barbary i wydzielenie z niej parafii św. Jadwigi stara wspólnota wciąż się powiększała. Dlatego ks. Łukaszczyk postanowił powiększyć kościół. Nowa, większa budowla została poświęcona 21 października 1896. Dodatkowo był budowniczym nowego probostwa. Jego troska o parafian wyrażała się również w próbach ich aktywizacji społecznej. Był inicjatorem założenia w 1887 roku Związku Wzajemnej Pomocy mającego krzewić idee samopomocowe wśród robotników w ujęciu chrześcijańskim. Aby bardziej wyrazić konfesyjny charakter związku w 1889 roku zmieniono jego nazwę na Związek Chrześcijańskich Robotników. Obie organizacje nie przetrwały długo, nie były również zbyt liczne i nie wyszły, co było zamiarem ks. Łukaszczyka, poza teren jego parafii. Proboszcz ze św. Barbary próbował również aktywizować młodzież w ramach Towarzystwa św. Alojzego. Założył 6 listopada 1892 oddział w swojej parafii, a w następnym roku, 22 stycznia, zintegrował pod tym szyldem młodzieńców ze Świętochłowic, które były wówczas filią parafii chorzowskiej. W listopadzie 1897 roku, po samorozwiązaniu oddziału chorzowskiego, przekształcił się on w Związek Młodzieży Męskiej pod Opieką św. Stanisława. Ks. Łukaszczyk był również opiekunem duchowym Konferencji św. Wincentego à Paulo założonej jeszcze przez jego poprzednika. Za zasługi dla parafii otrzymał ok. 1896/1897 roku tytuł Radcy Duchownego na wniosek kard. Georga Koppa. Zmarł 8 marca 1905 w Chorzowie.

Bibliografia

Schematismus 1869, s. 86, 161; Schematismus 1871, s. 88; Schematismus 1876, s. 50; Schematismus 1886, s. 97; A. Pobóg-Rutkowski, Historia miasta Królewskiej Huty, Królewska Huta 1927, s. 52-53; L. Krzyżanowski, Chrześcijańskie związki zawodowe w XIX i XX w. na Górnym Śląsku-zadania i ich realizacja, SSHT 2002, t. 35, z. 2, s. 394-395; Książka pamiątkowa wydana z powodu 25-letniego istnienia Towarzystwa św. Alojzego w Bytomiu, Bytom 1896, s. 53, 54; J. Myszor, Bractwa i stowarzyszenia kościelne w parafiach chorzowskich na przełomie XIX i XX wieku. Materiały, s. 12, 16; C. Mykita-Glensk, Teatr amatorski górnośląskich Towarzystw Alojzjańskich, SSHT 1985, t. 18, s. 85 i nn.