Parafia Chrystusa Króla w Hołdunowie: Różnice pomiędzy wersjami
mNie podano opisu zmian |
(dr) |
||
Linia 1: | Linia 1: | ||
[[Grafika:Holdunow kosciol.jpg|thumb|250px|right]] | |||
[[Grafika:Holdunow wnetrze.jpg|thumb|250px|right]] | |||
[[Grafika:Holdunow kosciol.jpg|250px|right]] | |||
[[Grafika:Holdunow wnetrze.jpg|250px|right]] | |||
Parafia rzymskokatolicka na terenie Hołdunowa powstała po II wojnie światowej i została utworzona w oparciu o kościół i budynek probostwa należący do parafii ewangelicko-augsburgskiej z II połowie XVIII wieku, składającej się głównie z kolonizatorów niemieckich, pochodzących z miejscowości Kozy, przybyłych na ziemie lędzińskiego folwarku Kiełpowy. Po II wojnie światowej z powodu malejącej społeczności ewangelickiej ówczesny lędziński proboszcz ks. [[Klyczka Jan|Jan Klyczka]] zwrócił się z prośbą do administracji państwowej o przejęcie kościoła ewangelickiego w Hołdunowie. 18 czerwca 1947 władze państwowe udzieliły zgody na przekazanie kościoła wraz z obiektami mu towarzyszącymi na rzecz parafii rzymskokatolickiej. 7 września 1947 po gruntownym remoncie, kościół zastał poświęcony przez dziekana mysłowickiego ks. [[Wodarz Jan|Jana Wodarza]]. Otrzymał on wezwanie Chrystusa Króla. 15 lipca 1948 nominację na wikarego – lokalistę w Hołdunowie otrzymał ks. [[Linke Walter|Walter Linke]], który podjął starania o wyłączenie Hołdunowa z [[Parafia św. Klemensa w Lędzinach|parafii Lędziny]]. 15 grudnia 1948 kuria wyraziła zgodę, aby kuracja w Hołdunowie została wyłączona z parafii lędzińskiej. 7 lipca 1948 biskup [[Adamski Stanisław|Stanisław Adamski]] erygował "samodzielną stację duszpasterską" w Hołdunowie, a ks. W. Linke otrzymał tytuł kuratusa. Parafię przyłączono do dekanatu mysłowickiego, a następnie w ramach reorganizacji w 1955 roku włączono ją do dekanatu tyskiego. W 1969 roku, po powstaniu dekanatu bieruńskiego, Hołdunów przeszedł do nowo utworzonego dekanatu. | Parafia rzymskokatolicka na terenie Hołdunowa powstała po II wojnie światowej i została utworzona w oparciu o kościół i budynek probostwa należący do parafii ewangelicko-augsburgskiej z II połowie XVIII wieku, składającej się głównie z kolonizatorów niemieckich, pochodzących z miejscowości Kozy, przybyłych na ziemie lędzińskiego folwarku Kiełpowy. Po II wojnie światowej z powodu malejącej społeczności ewangelickiej ówczesny lędziński proboszcz ks. [[Klyczka Jan|Jan Klyczka]] zwrócił się z prośbą do administracji państwowej o przejęcie kościoła ewangelickiego w Hołdunowie. 18 czerwca 1947 władze państwowe udzieliły zgody na przekazanie kościoła wraz z obiektami mu towarzyszącymi na rzecz parafii rzymskokatolickiej. 7 września 1947 po gruntownym remoncie, kościół zastał poświęcony przez dziekana mysłowickiego ks. [[Wodarz Jan|Jana Wodarza]]. Otrzymał on wezwanie Chrystusa Króla. 15 lipca 1948 nominację na wikarego – lokalistę w Hołdunowie otrzymał ks. [[Linke Walter|Walter Linke]], który podjął starania o wyłączenie Hołdunowa z [[Parafia św. Klemensa w Lędzinach|parafii Lędziny]]. 15 grudnia 1948 kuria wyraziła zgodę, aby kuracja w Hołdunowie została wyłączona z parafii lędzińskiej. 7 lipca 1948 biskup [[Adamski Stanisław|Stanisław Adamski]] erygował "samodzielną stację duszpasterską" w Hołdunowie, a ks. W. Linke otrzymał tytuł kuratusa. Parafię przyłączono do dekanatu mysłowickiego, a następnie w ramach reorganizacji w 1955 roku włączono ją do dekanatu tyskiego. W 1969 roku, po powstaniu dekanatu bieruńskiego, Hołdunów przeszedł do nowo utworzonego dekanatu. | ||
Wersja z 13:56, 28 paź 2009
Parafia rzymskokatolicka na terenie Hołdunowa powstała po II wojnie światowej i została utworzona w oparciu o kościół i budynek probostwa należący do parafii ewangelicko-augsburgskiej z II połowie XVIII wieku, składającej się głównie z kolonizatorów niemieckich, pochodzących z miejscowości Kozy, przybyłych na ziemie lędzińskiego folwarku Kiełpowy. Po II wojnie światowej z powodu malejącej społeczności ewangelickiej ówczesny lędziński proboszcz ks. Jan Klyczka zwrócił się z prośbą do administracji państwowej o przejęcie kościoła ewangelickiego w Hołdunowie. 18 czerwca 1947 władze państwowe udzieliły zgody na przekazanie kościoła wraz z obiektami mu towarzyszącymi na rzecz parafii rzymskokatolickiej. 7 września 1947 po gruntownym remoncie, kościół zastał poświęcony przez dziekana mysłowickiego ks. Jana Wodarza. Otrzymał on wezwanie Chrystusa Króla. 15 lipca 1948 nominację na wikarego – lokalistę w Hołdunowie otrzymał ks. Walter Linke, który podjął starania o wyłączenie Hołdunowa z parafii Lędziny. 15 grudnia 1948 kuria wyraziła zgodę, aby kuracja w Hołdunowie została wyłączona z parafii lędzińskiej. 7 lipca 1948 biskup Stanisław Adamski erygował "samodzielną stację duszpasterską" w Hołdunowie, a ks. W. Linke otrzymał tytuł kuratusa. Parafię przyłączono do dekanatu mysłowickiego, a następnie w ramach reorganizacji w 1955 roku włączono ją do dekanatu tyskiego. W 1969 roku, po powstaniu dekanatu bieruńskiego, Hołdunów przeszedł do nowo utworzonego dekanatu.
17 września 1955 z powodu szkód górniczych zamknięto świątynię. Nabożeństwa zaczęto odprawiać w salce parafialnej na probostwie, a w późniejszych latach w budynku byłego przedszkola. Z biegiem lat, z powodu wzrostu liczby wiernych, zaczęto myśleć o budowie nowej świątyni. 25 marca 1982 otrzymano zgodę na budowę kościoła, probostwa i domu katechetycznego. Nowy kościół powstał w latach 1983–1989. Jego budowniczym był ks. proboszcz Józef Przybyła. 26 sierpnia 1989 bp Damian Zimoń konsekrował nowy kościół.
Proboszczowie
- ks. Walter Linke lokalista (1948–1949), kuratus 1949-1957)
- ks. Jan Pietrek administrator (1957–1958)
- ks. Leon Misiuda kuratus (1958–1964)
- ks. Stanisław Szarlej administrator (1964–1981)
- ks. Józef Przybyła (1981-2008)
- ks. Marek Płaza (2008-nadal)
Bibliografia
Józef Przybyła, Budowanie jest wiarą, Gliwice 1999; Schematyzm Diecezji Katowickiej 1986, Katowice 1986; D. Bednarski, Sieć parafialna Kościoła katolickiego na obszarze powiatu bieruńsko-lędzińskiego, [w:] Powiat bieruńsko-lędziński. Wspólnota samorządowa, środowisko przyrodnicze, dziedzictwo językowo-kulturowe, życie religijne, red. D. Walencik, Bieruń 2008, s.211-230.
|