Kopyto Roman: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
(uzupełnienie - kategoria) |
||
| (Nie pokazano 5 wersji utworzonych przez 4 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
== Kopyto Roman (1907-1965), proboszcz w Połomi== | == Kopyto Roman (1907-1965), proboszcz w Połomi== | ||
[[Grafika:Kopyto 1.jpg|left|150px]] | [[Grafika:Kopyto 1.jpg|left|150px|thumb]] | ||
Urodził się 6 lutego 1907 w rodzinie murarza Emanuela Kopyty i Marty z d. Szudeja. W 12 roku życia wstąpił do Niższego Seminarium Duchownego Księży Misjonarzy w Krakowie. W 1927 roku zdał egzamin dojrzałości. Po dwuletnich studiach filozoficznych w Instytucie Księży Misjonarzy w Krakowie został przyjęty do Śląskie Seminarium Duchowne|Śląskiego Seminarium Duchownego]] i rozpoczął studia na [[Wydział Teologiczny Uniwersytetu Jagiellońskiego|Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego]]. 26 czerwca 1932 przyjął święcenia kapłańskie. | Urodził się 6 lutego 1907 w rodzinie murarza Emanuela Kopyty i Marty z d. Szudeja. W 12 roku życia wstąpił do Niższego Seminarium Duchownego Księży Misjonarzy w Krakowie. W 1927 roku zdał egzamin dojrzałości. Po dwuletnich studiach filozoficznych w Instytucie Księży Misjonarzy w Krakowie został przyjęty do [[Śląskie Seminarium Duchowne|Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie]] i rozpoczął studia na [[Wydział Teologiczny Uniwersytetu Jagiellońskiego|Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego]]. 26 czerwca 1932 przyjął święcenia kapłańskie. | ||
W czasie wakacji pomagał w pracy duszpasterskiej w Pszowie i Dąbrówce Małej. Jako wikariusz pracował w parafiach: | W czasie wakacji pomagał w pracy duszpasterskiej w Pszowie i Dąbrówce Małej. Jako wikariusz pracował w parafiach: [[Parafia św. Wojciecha w Radzionkowie|św. Wojciecha w Radzionkowie]] (1932-1935), [[Parafia Krzyża Świętego w Siemianowicach Śląskich|Krzyża Świętego w Siemianowicach]] (1935-1937), [[Parafia św. Jerzego w Rydułtowach|św. Jerzego w Rydułtowach]] (1937-1938), [[Parafia św. Michała Archanioła w Orzegowie|św. Michała Archanioła w Orzegowie]] (1938-1939), Tarnowskie Góry (1939), [[Parafia Matki Bożej Królowej Różańca Świętego w Łaziskach Górnych|MB Królowej Różańca Świętego w Łaziskach Górnych]] (1939-1941), [[Parafia Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Kamieniu|Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Kamieniu]] (1941-1945), [[Parafia św. Jana Chrzciciela w Pawłowicach Śląskich|św. Jana Chrzciciela w Pawłowicach]] (1946). Interesował się historią Kościoła, naukami społecznymi i prawem kanonicznym. W Dołkach należących do parafii Kamień uratował w czasie okupacji kaplicę dla potrzeb duszpasterskich, remontując ją od samych fundamentów. W Łaziskach pomagał ofiarnie przy odbudowie kościoła parafialnego zbombardowanego w 1939 roku. | ||
W 1946 roku otrzymał od władz komunistycznych nakaz przymusowego wysiedlenia z Pawłowic. Tymczasem Niemcy uważali go za Polaka, a Polacy za Niemca. Jak się przypuszcza powodem były animozje osobiste naczelnika wydziału przy WRN, Edmunda Dudy, wywodzące się z jeszcze z okresu międzywojennego. Duda, wówczas nauczyciel, był orientacji sanacyjnej, zaś ks. Kopyto należał do zarządu ChD w powiecie tarnogórskim. Nie mogąc powrócić do Pawłowic, pomimo cofnięcia nakazu wysiedlenia, został mianowany wikarym w [[Parafia Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Pszowie|parafii Narodzenia NMP w Pszowie]] (od 1 września 1946). Zatwierdzony na stanowisku substytuta (październik 1947 rok), następnie administratora i proboszcza w parafii Nawiedzenia NMP w Połomi. W latach 1949-1951 ks. Kopyto wybudował w Połomi nowy kościół i probostwo. Zmarł w nocy z 1 na 2 grudnia 1965. Pogrzeb, w którym uczestniczyło 103 księży odbył się 6 grudnia 1965. Pochowany na cmentarzu w Połomi. | W 1946 roku otrzymał od władz komunistycznych nakaz przymusowego wysiedlenia z Pawłowic. Tymczasem Niemcy uważali go za Polaka, a Polacy za Niemca. Jak się przypuszcza powodem były animozje osobiste naczelnika wydziału przy WRN, Edmunda Dudy, wywodzące się z jeszcze z okresu międzywojennego. Duda, wówczas nauczyciel, był orientacji sanacyjnej, zaś ks. Kopyto należał do zarządu ChD w powiecie tarnogórskim. Nie mogąc powrócić do Pawłowic, pomimo cofnięcia nakazu wysiedlenia, został mianowany wikarym w [[Parafia Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Pszowie|parafii Narodzenia NMP w Pszowie]] (od 1 września 1946). Zatwierdzony na stanowisku substytuta (październik 1947 rok), następnie administratora i proboszcza w [[Parafia Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Połomi|parafii Nawiedzenia NMP w Połomi]]. W latach 1949-1951 ks. Kopyto wybudował w Połomi nowy kościół i probostwo. Zmarł w nocy z 1 na 2 grudnia 1965. Pogrzeb, w którym uczestniczyło 103 księży odbył się 6 grudnia 1965. Pochowany na cmentarzu w Połomi. | ||
== Bibliografia == | == Bibliografia == | ||
AAKat, Akta personalne ks. Romana Kopyto; Schematyzm 1934-1970; J. Gawor, Nekrolog, GN 1996, nr 3 | AAKat, Akta personalne ks. Romana Kopyto; Schematyzm 1934-1970; J. Gawor, Nekrolog, GN 1996, nr 3, s. 17; Nekrolog, WD 1966, nr 7-8, s. 106; Myszor, Historia diecezji, s. 493; H. Olszar, Kopyto Roman (hasło), [w:] Leksykon duchowieństwa, t. 1, s. 121,122; Represje wobec duchowieństwa, s. 30, 31, 135, 136; Grajewski, Wygnanie, s. 44; Olszar, Duchowieństwo, s. 293; Skworc, Budownictwo kościołów, s. 163; J. Żurek, Ruch "Księży Patriotów" w województwie katowickim w latach 1949-1956, Warszawa-Katowice 2009, s. 281. | ||
{{Noty biograficzne}} | {{Noty biograficzne}} | ||
[[Kategoria:Biografie - K]] | [[Kategoria:Biografie - K]] | ||
[[Kategoria:Represjonowani]] | |||
[[Kategoria:Budowniczy]] | |||
Aktualna wersja na dzień 00:17, 26 lis 2017
Kopyto Roman (1907-1965), proboszcz w Połomi
Urodził się 6 lutego 1907 w rodzinie murarza Emanuela Kopyty i Marty z d. Szudeja. W 12 roku życia wstąpił do Niższego Seminarium Duchownego Księży Misjonarzy w Krakowie. W 1927 roku zdał egzamin dojrzałości. Po dwuletnich studiach filozoficznych w Instytucie Księży Misjonarzy w Krakowie został przyjęty do Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie i rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. 26 czerwca 1932 przyjął święcenia kapłańskie.
W czasie wakacji pomagał w pracy duszpasterskiej w Pszowie i Dąbrówce Małej. Jako wikariusz pracował w parafiach: św. Wojciecha w Radzionkowie (1932-1935), Krzyża Świętego w Siemianowicach (1935-1937), św. Jerzego w Rydułtowach (1937-1938), św. Michała Archanioła w Orzegowie (1938-1939), Tarnowskie Góry (1939), MB Królowej Różańca Świętego w Łaziskach Górnych (1939-1941), Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Kamieniu (1941-1945), św. Jana Chrzciciela w Pawłowicach (1946). Interesował się historią Kościoła, naukami społecznymi i prawem kanonicznym. W Dołkach należących do parafii Kamień uratował w czasie okupacji kaplicę dla potrzeb duszpasterskich, remontując ją od samych fundamentów. W Łaziskach pomagał ofiarnie przy odbudowie kościoła parafialnego zbombardowanego w 1939 roku.
W 1946 roku otrzymał od władz komunistycznych nakaz przymusowego wysiedlenia z Pawłowic. Tymczasem Niemcy uważali go za Polaka, a Polacy za Niemca. Jak się przypuszcza powodem były animozje osobiste naczelnika wydziału przy WRN, Edmunda Dudy, wywodzące się z jeszcze z okresu międzywojennego. Duda, wówczas nauczyciel, był orientacji sanacyjnej, zaś ks. Kopyto należał do zarządu ChD w powiecie tarnogórskim. Nie mogąc powrócić do Pawłowic, pomimo cofnięcia nakazu wysiedlenia, został mianowany wikarym w parafii Narodzenia NMP w Pszowie (od 1 września 1946). Zatwierdzony na stanowisku substytuta (październik 1947 rok), następnie administratora i proboszcza w parafii Nawiedzenia NMP w Połomi. W latach 1949-1951 ks. Kopyto wybudował w Połomi nowy kościół i probostwo. Zmarł w nocy z 1 na 2 grudnia 1965. Pogrzeb, w którym uczestniczyło 103 księży odbył się 6 grudnia 1965. Pochowany na cmentarzu w Połomi.
Bibliografia
AAKat, Akta personalne ks. Romana Kopyto; Schematyzm 1934-1970; J. Gawor, Nekrolog, GN 1996, nr 3, s. 17; Nekrolog, WD 1966, nr 7-8, s. 106; Myszor, Historia diecezji, s. 493; H. Olszar, Kopyto Roman (hasło), [w:] Leksykon duchowieństwa, t. 1, s. 121,122; Represje wobec duchowieństwa, s. 30, 31, 135, 136; Grajewski, Wygnanie, s. 44; Olszar, Duchowieństwo, s. 293; Skworc, Budownictwo kościołów, s. 163; J. Żurek, Ruch "Księży Patriotów" w województwie katowickim w latach 1949-1956, Warszawa-Katowice 2009, s. 281.
| |||||