Budny Jan: Różnice pomiędzy wersjami
(dr) |
(dr) |
||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
Urodził się 30 maja 1865 w Ochodzy (ówczesne Dziedzice), w rodzinie biednego chałupnika. W 1886 roku zdał egzamin maturalny w gimnazjum w Bielsku. Jeszcze w tym samym roku zgłosił się do [[Seminarium Duchowne w Ołomuńcu|Seminarium Duchownego w Ołomuńcu]]. W seminarium był odpowiedzialny za porządkowanie zbioru bibliotecznego. Za jego czasów księgozbiór liczył oko 1500 polskich dzieł. Był on również inicjatorem pierwszego mickiewiczowskiego podwieczorku. | Urodził się 30 maja 1865 w Ochodzy (ówczesne Dziedzice), w rodzinie biednego chałupnika. W 1886 roku zdał egzamin maturalny w gimnazjum w Bielsku. Jeszcze w tym samym roku zgłosił się do [[Seminarium Duchowne w Ołomuńcu|Seminarium Duchownego w Ołomuńcu]]. W seminarium był odpowiedzialny za porządkowanie zbioru bibliotecznego. Za jego czasów księgozbiór liczył oko 1500 polskich dzieł. Był on również inicjatorem pierwszego mickiewiczowskiego podwieczorku. | ||
5 lipca 1890 przyjął święcenia kapłańskie. Został mianowany wikarym, a następnie proboszczem (od 11 lipca 1895) w parafii św. Marcina w Międzyrzeczu (obecnie [[diecezja bielsko-żywiecka]]). Była to trudna placówka duszpasterska, gdyż wśród ludności większość stanowili niemieccy ewangelicy. Do parafii przynależały, oddalone o siedem kilometrów, Mazańcowice, gdzie znajdował się drewniany kościół. Ks. Budny kontynuował, rozpoczętą przez poprzednika, budowę nowego kościoła. W | 5 lipca 1890 przyjął święcenia kapłańskie. Został mianowany wikarym, a następnie proboszczem (od 11 lipca 1895) w parafii św. Marcina w Międzyrzeczu (obecnie [[diecezja bielsko-żywiecka]]). Była to trudna placówka duszpasterska, gdyż wśród ludności większość stanowili niemieccy ewangelicy. Do parafii przynależały, oddalone o siedem kilometrów, Mazańcowice, gdzie znajdował się drewniany kościół. Ks. Budny kontynuował, rozpoczętą przez poprzednika, budowę nowego kościoła. W 1901 roku [[Kościół pw. św. Marii Magdaleny w Mazańcowicach|kościół w Mazańcowicach]] został oddany do użytku. W 1902 roku został mianowany wicedziekanem dekanatu bielskiego. Po złożeniu urzędu wicedziekana, w uznaniu zasług, nadano mu tytuł dziekana honorowego. Zmarł 15 kwietnia 1941. Pochowany został na cmentarzu zabrzeskim. | ||
== Bibliografia == | == Bibliografia == | ||
Akta personalne ks. Jana Budnego; Schematyzm (1927), s. 22, 26; F. Maroń, Nekrolog, WD 1970, nr 5-7, s. 115; J. Wrzoł, W. Tyc, Cmentarz w Zabrzegu, Czechowice-Dziedzice, 1995, s. 40-41. | Akta personalne ks. Jana Budnego; Schematyzm (1927), s. 22, 26; F. Maroń, Nekrolog, WD 1970, nr 5-7, s. 115; J. Wrzoł, W. Tyc, Cmentarz w Zabrzegu, Czechowice-Dziedzice, 1995, s. 40-41. | ||
Aktualna wersja na dzień 22:46, 10 lut 2024
Budny Jan (1865-1941), proboszcz w Mazańcowicach
Urodził się 30 maja 1865 w Ochodzy (ówczesne Dziedzice), w rodzinie biednego chałupnika. W 1886 roku zdał egzamin maturalny w gimnazjum w Bielsku. Jeszcze w tym samym roku zgłosił się do Seminarium Duchownego w Ołomuńcu. W seminarium był odpowiedzialny za porządkowanie zbioru bibliotecznego. Za jego czasów księgozbiór liczył oko 1500 polskich dzieł. Był on również inicjatorem pierwszego mickiewiczowskiego podwieczorku.
5 lipca 1890 przyjął święcenia kapłańskie. Został mianowany wikarym, a następnie proboszczem (od 11 lipca 1895) w parafii św. Marcina w Międzyrzeczu (obecnie diecezja bielsko-żywiecka). Była to trudna placówka duszpasterska, gdyż wśród ludności większość stanowili niemieccy ewangelicy. Do parafii przynależały, oddalone o siedem kilometrów, Mazańcowice, gdzie znajdował się drewniany kościół. Ks. Budny kontynuował, rozpoczętą przez poprzednika, budowę nowego kościoła. W 1901 roku kościół w Mazańcowicach został oddany do użytku. W 1902 roku został mianowany wicedziekanem dekanatu bielskiego. Po złożeniu urzędu wicedziekana, w uznaniu zasług, nadano mu tytuł dziekana honorowego. Zmarł 15 kwietnia 1941. Pochowany został na cmentarzu zabrzeskim.
Bibliografia
Akta personalne ks. Jana Budnego; Schematyzm (1927), s. 22, 26; F. Maroń, Nekrolog, WD 1970, nr 5-7, s. 115; J. Wrzoł, W. Tyc, Cmentarz w Zabrzegu, Czechowice-Dziedzice, 1995, s. 40-41.
| |||||