Blachnicki Franciszek

Z e-ncyklopedia
Wersja z dnia 20:34, 6 sie 2023 autorstwa Mira (dyskusja | edycje) (uzupełnienie)
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)

Blachnicki Franciszek (1921-1987), twórca ruchu oazowego, sługa Boży

Blachnicki Franciszek21.jpg
BlachnickiFranciszek KL.jpg
w kaplicy akademickiej w Rybniku

Urodził się 24 marca 1921 w Rybniku w wielodzietnej rodzinie Józefa i Marii z d. Müller. Ojciec był pielęgniarzem. Do szkoły podstawowej uczęszczał w Orzeszu, a potem w Tarnowskich Górach, gdzie przeprowadziła się rodzina Blachnickich. Tam uczęszczał do Gimnazjum im. Staszica i w tym czasie aktywnie uczestniczył w harcerstwie. W 1938 roku zdał maturę i uzyskał świadectwo dojrzałości. Chciał pracować w dyplomacji i dlatego we wrześniu rozpoczął służbę wojskową na Dywizyjnym Kursie Podchorążych Rezerwy w Katowicach.

W kampanii wrześniowej 1939 roku uczestniczył aż do kapitulacji. Dostał się do niewoli, z której zbiegł. Po powrocie do Tarnowskich Gór rozpoczął działalność konspiracyjną jako komendant oddziału w tym mieście. 27 kwietnia 1940 został ujęty przez gestapo w Zawichoście i aresztowany, a następnie wywieziony do obozu koncentracyjnego Auschwitz. Przebywał tam, z nr 1201, przez czternaście miesięcy, z tego przez dziewięć miesięcy w karnej kompanii, w bloku 13 oraz przez prawie miesiąc w bunkrze. We wrześniu 1941 roku przewieziony do więzienia śledczego w Zabrzu, potem w Katowicach. 30 marca 1942 zapadł wyrok skazujący go na karę śmierci przez zgilotynowanie za działalność konspiracyjną przeciw III Rzeszy. Godne uwagi jest to, że w więzieniu w Katowicach przy ul. Mikołowskiej przebywał w tym samym czasie ks. Jan Macha (przyszły błogosławiony). F. Blachnicki oczekując na wykonanie wyroku, 17 czerwca 1942 przeżył swoje nawrócenie.

14 sierpnia 1942, po prawie pięciu miesiącach, które spędził w celi śmierci, został ułaskawiony, a karę śmierci zamieniono mu na dziesięć lat ciężkiego więzienia po zakończeniu wojny. Do czasu zakończenia wojny miał przebywać w obozach pracy. Przez następne lata, aż do uwolnienia - 17 kwietnia 1945 przebywał w obozach i więzieniach w Raciborzu, Rawiczu, Börgermoor, Zwickau i Lengenfeld (KL Flössenburg).

Po zakończeniu II wojny światowej, 20 lipca 1945 wrócił do Tarnowskich Gór i 6 czerwca wstąpił do Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie. 25 czerwca 1950 otrzymał święcenia kapłańskie. Jako wikary pracował w parafiach w Tychach, a następnie w Łaziskach Górnych, Rydułtowach, Cieszynie i Bieruniu Starym. Po raz pierwszy w 1954 roku odbyły się rekolekcje Oazy Dzieci Bożych metodą rekolekcji zamkniętych. Odważnie występował przeciw posunięciom ówczesnego wikariusza kapitulnego ks. J. Piskorza. We wrześniu 1954 roku krytycznie wystąpił przeciw ingerowaniu władz w zawartość "Gościa Niedzielnego". Na jego wniosek księża dekanatu cieszyńskiego odrzucili dyskusję nad materiałami dotyczącymi tematów I Synodu Diecezji Katowickiej, który chciał zwołać ks. Piskorz. Jego jawna opozycja stawiała go w gronie księży, których wikariusz kapitulny oskarżał przed władzami o kontakty z usuniętymi biskupami. W październiku 1956 roku uczestniczył w organizowaniu ich powrotu do diecezji, a potem działał w Referacie Duszpasterskim Kurii diecezjalnej w Katowicach oraz w redakcji tygodnika "Gość Niedzielny".

W 1957 roku zorganizował i prowadził społeczną inicjatywę przeciwalkoholową pod nazwą Krucjata Wstrzemięźliwości. Ówczesne władze nie chciały tolerować tego typu działalności i 29 sierpnia 1960 centrum w Katowicach zostało zlikwidowane. W odpowiedzi ks. Blachnicki napisał Memoriał w sprawie likwidacji Krucjaty Wstrzemięźliwości rozesłany do centralnych władz państwowych i kościelnych oraz mediów. W memoriale krytykował prześladowanie Kościoła katolickiego w Polsce. W marcu 1961 został aresztowany pod zarzutem wydawania nielegalnych druków i "rozpowszechniania fałszywych wiadomości o rzekomym prześladowaniu Kościoła w Polsce" spędzając w areszcie w Katowicach ponad cztery miesiące. Został skazany na trzynaście miesięcy więzienia z zawieszeniem na trzy lata.

W październiku 1961 roku rozpoczął studia na KUL-u. W latach 1964-72 kontynuował na KUL-u pracę dydaktyczno-naukową publikując ok. stu prac naukowych i popularnych. Z uczelni odszedł po niezatwierdzeniu przez władze jego rozprawy habilitacyjnej. Należał też do organizatorów Instytutu Teologii Pastoralnej. W 1967 roku został Krajowym Duszpasterzem Służby Liturgicznej i w tym czasie stworzył własną koncepcję służby liturgicznej. Od 1963 roku zaczął działać tzw. ruch oazowy, z którego z czasem rozwinął się Ruch Światło-Życie. Była to metoda piętnastodniowych rekolekcji dla różnych grup młodzieży, dorosłych i całych rodzin. Innymi inicjatywy ks. Blachnickiego była Krucjata Wyzwolenia Człowieka – Ruch Trzeźwościowy, Plan Wielkiej Ewangelizacji - Ad Christum Redemptorem (1979), Niezależna Chrześcijańska Służba Społeczna (1980-1981).

Ogłoszenie stanu wojennego w Polsce zastało go w Rzymie. Od 1982 roku mieszkał w ośrodku polskim Marianum w Carlsbergu w RFN. Powstało Międzynarodowe Centrum Ewangelizacji Światło-Życie, w którym działał. W czerwcu 1982 roku założył Chrześcijańską Służbę Wyzwolenia Narodów – dla narodów Europy Wschodniej walczących o wyzwolenie z totalitaryzmu. Zmarł nagle w Carlsbergu 27 lutego 1987. 9 grudnia 1995 rozpoczął się proces beatyfikacyjny Sługi Bożego ks. Franciszka Blachnickiego, a 1 kwietnia 2000 jego szczątki zostały przeniesione do Krościenka i złożone w kościele pw. Dobrego Pasterza w jego dolnej kaplicy. Wyniki śledztwa prowadzonego przez IPN w latach 2001-2005 pokazały, że ks. Blachnicki był inwigilowany przez SB za pośrednictwem jego najbliższych współpracowników (małżeństwo tajnych współpracowników wywiadu PRL Gontarczyków). Wysuwa się także sugestie o tym, że został otruty. W tej sprawie katowicki oddział IPN wszczął dochodzenie w 2005 roku (sygnatura akt S 23/05/Zk). W 2021 roku na zlecenie prokuratorów IPN przeprowadzono ekshumację jego zwłok. Wyniki śledztwa zostały zaprezentowane 13 marca 2023. Z nich wynika, że ks. Blachnicki został otruty. Pośmiertnie został odznaczony, 17 lutego 1994, Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta, a 5 maja 1995 Krzyżem Oświęcimskim. Prezydent RP Andrzej Duda przyznał pośmiertnie ks. Franciszkowi Blachnickiemu Order Orła Białego. Uroczystość przekazania Orderu odbyła się 6 sierpnia 2023 w Centrum Ekologii Integralnej Ruchu Światło-Życie w Krościenku nad Dunajcem. Order odebrali: moderator generalny Ruchu Światło-Życie ks. Marek Sędek i główna odpowiedzialna Instytutu Niepokalanej Matki Kościoła Urszula Pohl.

Bibliografia

AAKat, Akta personalne ks. Franciszka Blachnickiego; Schematyzm (1953-1993); F. Blachnicki, Rekolekcje Więzienne, Krościenko 2001; F. Blachnicki, Wyroki Bożej Opatrzności. Listy z czasu wojny, Kraków 2003; Człowiek wiary konsekwentnej: ks. Franciszek Blachnicki 24 III 1921-27 II 1987, opr. G. Wilczyńska, Lublin 1997; A. Grajewski, Blachnicki Franciszek (hasło), Leksykon duchowieństwa, t. 1, s. 17, 18, 20; Grajewski, Wygnanie, s. 173 i nn; Kiedos, Ci którzy pracowali, s. 81-120; Myszor, Historia diecezji, s. 5 i nn.; Represje wobec duchowieństwa, s. 41, 43; Wodarczyk A., Prorok żywego Kościoła, Katowice 2008; J. Żurek, Ruch "księży patriotów" w województwie katowickim w latach 1949-1956, Warszawa-Katowice 2009, s. 171, 172; A. Wodarczyk, Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki jako mistyk, WA 2007, nr 4, s. 212-227; T. Jaklewicz, Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki – nieodkryty prorok, WA 2007, nr 4, s. 227-234; Ksiądz dr Franciszek Blachnicki. Wychowawca młodzieży polskiej, red. R. Brom, J. Śliwiok, Katowice 2003; Fotografia obozowa: J. Klistała, Martyrologium ziemi rybnickiej, Wodzisławia, Żor, Raciborza w latach 1939-1945. Słownik biograficzny; A. Wodarczyk, Ksiądz Franciszek Blachnicki (1921-1987). Człowiek wiary konsekwentnej, [w:] Górny Śląsk na przełomie wieków. Nadzieje i niepokoje. Świadkowie wiary, Katowice-Piekary Śl. 2002, s. 178-193; A. Dziurok, Aparat bezpieczeństwa wobec biskupów i kurii katowickiej w latach 1945-1956, [w:] Aparat bezpieczeństwa wobec kurii biskupich w Polsce, Warszawa 2009, s. 82; Ł. Marek, Aparat bezpieczeństwa wobec kurii katowickiej w latach 1956-1970, [w:] Aparat bezpieczeństwa wobec kurii biskupich w Polsce, Warszawa 2009, s. 89 i nn.; Ł. Marek, „Kler to nasz wróg”. Polityka władz państwowych wobec Kościoła katolickiego na terenie województwa katowickiego w latach 1956-1970, Katowice 2009, s. 212 i nn; WD 1956, nr 3-4, s. 48; G. Wilczyńska, Blachnicki Franciszek (hasło), SPTK, t. 8, Warszawa 1995, s. 72-95; [1] (dostęp: 6.08.2023)