Św. Jan Boży: Różnice pomiędzy wersjami
(kat) |
(dr) |
||
(Nie pokazano 9 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
Linia 1: | Linia 1: | ||
==Jan Boży (1495-1550)== | ==Św. Jan Boży (1495-1550)== | ||
Urodził się 8 marca 1495 w Montemor-o-Novo (diec. Evora, Portugalia) | Urodził się 8 marca 1495 w Montemor-o-Novo (diec. Evora, Portugalia) w rodzinie rzemieślnika Andrzeja i Teresy Ciudad. Wcześnie opuścił dom rodzinny; uciekł z domu w wieku 8 lat. Dotarł do hiszpańskiej miejscowości Oropesa. Opiekę, wychowanie i wykształcenie uzyskał w rodzinie zarządcy trzód. Po blisko 20 latach spędzonych w Oropesie opuścił przybraną rodzinę i wstąpił do wojska jako ochotnik. Wziął udział w walkach hiszpańsko-francuskich. Usunięty karnie ze służby wrócił do Oropesy. Po kilku latach zaciągnął się do wojska, które udało się aż na Węgry, by walczyć z sułtanem tureckim Sulejmanem II Wspaniałym. Po powrocie do rodzinnego domu przeżył wstrząs, dowiedział się, że rodzice już nie żyją, a on pośrednio stał się przyczyną ich śmierci. Następnie wyjechał do Afryki, do Ceuty. Najął się do katorżniczej pracy przy budowie fortyfikacji. Później wrócił do Europy i intensywnie zajął się lekturą religijnych książek i ich rozpowszechnianiem. Będąc w Granadzie, pod wpływem kazania wygłoszonego przez Jana z Avili 20 stycznia 1537 w sanktuarium św. Sebastiana, doznał głębokiej przemiany wewnętrznej, która czasowo zaprowadziła go do szpitala dla psychicznie chorych. Tam doświadczył brutalnych metod, jakie wówczas powszechnie stosowano wobec osób psychicznie chorych. Dojrzewała w nim decyzja o założeniu własnego szpitala, w którym chorzy byliby godnie traktowani. Po opuszczeniu szpitala udało mu się, dzięki życzliwości otoczenia, urządzić przytułek dla bezdomnych w Granadzie. Pierwszy szpital Jana Bożego pod względem metod pracy wyraźnie odróżniał się od innych ówczesnych placówek medycznych. Dbano tu o higienę i jak na ówczesne czasy - o nowoczesne metody leczenia. Widząc jego poświęcenie w pracy wśród chorych, ludzie coraz chętniej wspierali jego działalność. Pierwszego stałego współpracownika doczekał się dopiero po sześciu latach. Był nim Antoni Martin. Śmiertelnie zachorował, gdy próbował uratować tonącego chłopca. Śmierć i pogrzeb Jana Bożego stała się wielkim wydarzeniem w Granadzie. Ciało złożono w bocznej kaplicy kościoła Matki Bożej Zwycięskiej, gdzie niebawem wydarzyło się wiele cudów. W 1630 roku papież [[Urban VIII]] ogłosił go błogosławionym, a w 1690 roku papież [[Aleksander VIII]] świętym. Papież [[Leon XIII]] ogłosił św. Jana Bożego patronem pracujących w szpitalach. | ||
Naśladowcy i | *Wspomnienie liturgiczne przypada 8 marca. | ||
*Naśladowcy i kontynuatorzy dzieła św. Jana Bożego w Polsce zwani są [[Bonifratrzy|bonifratrami]]. | |||
==Bibliografia== | ==Bibliografia== | ||
M. M. Łobozek, Krótki rys duchowości świętego Jana Bożego, Cieszyn 1996; [Bénédictins de Paris], Vies des Saints et des bienheureux, Paris 1941, T.III, | M.M. Łobozek, Krótki rys duchowości świętego Jana Bożego, Cieszyn 1996; [Bénédictins de Paris], Vies des Saints et des bienheureux, Paris 1941, T.III, s. 179-191; L. Saglier, Vie de saint Jean de Dieu, Paris 1877; M. Trapadoux, Histoire de saint Jean de Dieu, Paris 1844; J. Magnin, Vie populaire de saint Jean de Dieu, Lille 1887. | ||
{{Święty}} | {{Święty}} | ||
{{Noty biograficzne}} | |||
[[Kategoria:Sanctus - J|Jan]] | [[Kategoria:Sanctus - J|Jan]] | ||
[[Kategoria:Biografie - J|J]] | [[Kategoria:Biografie - J|J]] | ||
[[Kategoria: Bonifratrzy]] | [[Kategoria:Bonifratrzy]] |
Aktualna wersja na dzień 10:29, 8 mar 2021
Św. Jan Boży (1495-1550)
Urodził się 8 marca 1495 w Montemor-o-Novo (diec. Evora, Portugalia) w rodzinie rzemieślnika Andrzeja i Teresy Ciudad. Wcześnie opuścił dom rodzinny; uciekł z domu w wieku 8 lat. Dotarł do hiszpańskiej miejscowości Oropesa. Opiekę, wychowanie i wykształcenie uzyskał w rodzinie zarządcy trzód. Po blisko 20 latach spędzonych w Oropesie opuścił przybraną rodzinę i wstąpił do wojska jako ochotnik. Wziął udział w walkach hiszpańsko-francuskich. Usunięty karnie ze służby wrócił do Oropesy. Po kilku latach zaciągnął się do wojska, które udało się aż na Węgry, by walczyć z sułtanem tureckim Sulejmanem II Wspaniałym. Po powrocie do rodzinnego domu przeżył wstrząs, dowiedział się, że rodzice już nie żyją, a on pośrednio stał się przyczyną ich śmierci. Następnie wyjechał do Afryki, do Ceuty. Najął się do katorżniczej pracy przy budowie fortyfikacji. Później wrócił do Europy i intensywnie zajął się lekturą religijnych książek i ich rozpowszechnianiem. Będąc w Granadzie, pod wpływem kazania wygłoszonego przez Jana z Avili 20 stycznia 1537 w sanktuarium św. Sebastiana, doznał głębokiej przemiany wewnętrznej, która czasowo zaprowadziła go do szpitala dla psychicznie chorych. Tam doświadczył brutalnych metod, jakie wówczas powszechnie stosowano wobec osób psychicznie chorych. Dojrzewała w nim decyzja o założeniu własnego szpitala, w którym chorzy byliby godnie traktowani. Po opuszczeniu szpitala udało mu się, dzięki życzliwości otoczenia, urządzić przytułek dla bezdomnych w Granadzie. Pierwszy szpital Jana Bożego pod względem metod pracy wyraźnie odróżniał się od innych ówczesnych placówek medycznych. Dbano tu o higienę i jak na ówczesne czasy - o nowoczesne metody leczenia. Widząc jego poświęcenie w pracy wśród chorych, ludzie coraz chętniej wspierali jego działalność. Pierwszego stałego współpracownika doczekał się dopiero po sześciu latach. Był nim Antoni Martin. Śmiertelnie zachorował, gdy próbował uratować tonącego chłopca. Śmierć i pogrzeb Jana Bożego stała się wielkim wydarzeniem w Granadzie. Ciało złożono w bocznej kaplicy kościoła Matki Bożej Zwycięskiej, gdzie niebawem wydarzyło się wiele cudów. W 1630 roku papież Urban VIII ogłosił go błogosławionym, a w 1690 roku papież Aleksander VIII świętym. Papież Leon XIII ogłosił św. Jana Bożego patronem pracujących w szpitalach.
- Wspomnienie liturgiczne przypada 8 marca.
- Naśladowcy i kontynuatorzy dzieła św. Jana Bożego w Polsce zwani są bonifratrami.
Bibliografia
M.M. Łobozek, Krótki rys duchowości świętego Jana Bożego, Cieszyn 1996; [Bénédictins de Paris], Vies des Saints et des bienheureux, Paris 1941, T.III, s. 179-191; L. Saglier, Vie de saint Jean de Dieu, Paris 1877; M. Trapadoux, Histoire de saint Jean de Dieu, Paris 1844; J. Magnin, Vie populaire de saint Jean de Dieu, Lille 1887.
|
|