Tekst źródłowy strony Ut unum sint

==Pap. Jan Paweł II - Ut unum sint==
[[Plik:JP2-7.jpg|right|thumb]]
Encyklika ,,Ut unum sint” (Aby byli jedno) opublikowana została 25 maja 1995 (w Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego).

W treści encykliki papież wielokrotnie przywołuje [[Sobór Watykański II]], jako ważny krok na drodze do wspólnego poszukiwania prawdy, prowadzącego ku zjednoczeniu. To od czasu tego soboru, Kościół Katolicki wszedł nieodwołalnie na drogę zmierzającą do pojednania, uważnie wsłuchując się w głos Ducha Świętego, który naucza, jak odczytywać „znaki czasu”. Kościół posłany do świata by głosić misterium komunii, nie może być rzeczywistością zamkniętą w sobie. Musi on być stale otwarty na rozwój zarówno misyjny jak i ekumeniczny, by gromadzić wszystko i wszystkich w Chrystusie. W przededniu męki krzyżowej On sam modlił się do swego ojca za swoich uczniów i wszystkich wierzących w niego, aby byli jedną żywą wspólnotą. Wynika z tego zatem jasno, że jakikolwiek podział jest nie tylko przeszkodą w głoszeniu ewangelii wszelkiemu stworzeniu, ale zarazem sprzeciwem wobec woli Bożej. Mimo wszystko Kościół Katolicki nie zapomina, iż to między innymi z winy jego członków Boży zamysł stracił na wyrazistości. Pochylając się nad faktem podziału chrześcijan, błędem jest przypisywanie całej winy wyłącznie „innym”. Obarczani są nią ludzie zarówno z jednej jak i z drugiej strony. Jednak dzięki łasce Bożej niezachwiane zostały ani struktury Kościoła Chrystusowego, ani komunia łącząca Kościół Katolicki z innymi Kościołami i Wspólnotami kościelnymi. Jan Paweł II zauważa, że skoro Kościół już został dany, to żyjemy w czasach ostatecznych. Elementy tego Kościoła istnieją w pełni w Kościele Katolickim, oraz bez takiej pełni w innych Wspólnotach. Papież Polak podkreśla także, że rola ekumenizmu polegać ma właśnie na tym, by sprawić, ażeby częściowa komunia istniejąca pomiędzy chrześcijanami, wzrastała stopniowo ku pełnej komunii w prawdzie i miłości. Bez wewnętrznej przemiany nie może być mowy o prawdziwym ekumenizmie. Odnowa życia wiary i przemiana duchowa mają tu decydujące znaczenie. Zarówno wierni jak i pasterze, każdy wedle swych sił, powinni wziąć w tym udział. Autor encykliki wskazuje, że ruch ekumeniczny nie jest jakąś drugoplanową inicjatywą, wręcz przeciwnie, należy on w sposób organiczny do całości jego życia i działania. Jednak nawrócenie i przemiana ściśle związane są z miłością zwracającą się równocześnie do Boga jak i do braci. Miłość ożywia pragnienie jedności, nawet w tych, którzy dotąd nie dostrzegali jej potrzeby. To ona tworzy komunię osób i wspólnot, to ona jest najgłębszym życiodajnym nurtem procesu zjednoczenia. 

Jednym z pozytywnych spostrzeżeń zawartych w „Ut unum sint” jest stwierdzenie o żywym i postępującym dążeniu do jedności, które widoczne jest już gołym okiem. Chrześcijanie różnych wspólnot nie mają już siebie za wrogów czy ludzi obcych, widzą w sobie braci i siostry. Jest to świadectwem znacznych przemian dokonujących się w ludzkiej mentalności. Pogłębia się świadomość wspólnej przynależności do Chrystusa. W zapomnienie odchodzą dawne ekskomuniki. Wielką radość sprawia fakt, iż wspólnoty niegdyś rywalizujące, dziś wzajemnie sobie pomagają. Zarówno zwierzchnicy Wspólnot jak i wierni jednoczą się w drodze do jedności. Powodowani swą wiarą, chrześcijanie różnych Wspólnot uczestniczą razem w śmiałych przedsięwzięciach, które stawiają sobie za cel przemianę świata, tak aby zwyciężył w nim szacunek dla praw i potrzeb wszystkich ludzi. Ci którzy niegdyś działali niezależnie od siebie, dziś wspólnie służą sprawie, by dobroć Boga mogła zatriumfować. W tej encyklice, papież nakreślił również starannie, jakie zadanie stoi przed biskupem Rzymu w kwestii ekumenizmu. Jako pierwszy pośród sług jedności ma zabezpieczać komunię wszystkich Kościołów. Misję tę sprawuje poprzez czuwanie nad głoszeniem słowa i sprawowaniem sakramentów i liturgii, nad dyscypliną i życiem chrześcijańskim. Ma przypominać o nakazach, przestrzegać i budzić czujność. [[Jan Paweł II]] stwierdza również, że dążenia ekumeniczne są jednym z priorytetów jego pontyfikatu. Podkreśla też, iż stwarzanie jakichkolwiek podziałów i przeszkód dla Boga, który chce ogarnąć miłością całą ludzkość, jest zniewagą wobec Niego. Zauważa  również, że podziały są także przeszkodą w głoszeniu Ewangelii.

„Ut unum sint” jest ważnym dokumentem traktującym o istotnym dla całego chrześcijaństwa ruchu ekumenicznym. Szczególne miejsce zajmuje w nim konieczność zjednoczenia zgodnie z Bożym zamysłem. Podkreśla zauważalne skutki działań zmierzających ku pojednaniu, jak i przestrzega przed niebezpieczeństwami wynikającymi z podziałów. Jest to kolejny ważny krok na drodze do zjednoczenia.

==Bibliografia==
Jan Paweł II, Dzieła zebrane, t. I: Encykliki, Kraków 2006, s. 613-666 (tekst i komentarz A. Nossola); J. Poniewierski, Pontyfikat-25 lat, Kraków 2003, s. 259-260.

[[Kategoria:Encykliki i orędzia]]