Ut unum sint

Z e-ncyklopedia

Pap. Jan Paweł II - Ut unum sint

JP2-7.jpg

Encyklika ,,Ut unum sint” (Aby byli jedno) opublikowana została 25 maja 1995 (w Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego).

W treści encykliki papież wielokrotnie przywołuje Sobór Watykański II, jako ważny krok na drodze do wspólnego poszukiwania prawdy, prowadzącego ku zjednoczeniu. To od czasu tego soboru, Kościół Katolicki wszedł nieodwołalnie na drogę zmierzającą do pojednania, uważnie wsłuchując się w głos Ducha Świętego, który naucza, jak odczytywać „znaki czasu”. Kościół posłany do świata by głosić misterium komunii, nie może być rzeczywistością zamkniętą w sobie. Musi on być stale otwarty na rozwój zarówno misyjny jak i ekumeniczny, by gromadzić wszystko i wszystkich w Chrystusie. W przededniu męki krzyżowej On sam modlił się do swego ojca za swoich uczniów i wszystkich wierzących w niego, aby byli jedną żywą wspólnotą. Wynika z tego zatem jasno, że jakikolwiek podział jest nie tylko przeszkodą w głoszeniu ewangelii wszelkiemu stworzeniu, ale zarazem sprzeciwem wobec woli Bożej. Mimo wszystko Kościół Katolicki nie zapomina, iż to między innymi z winy jego członków Boży zamysł stracił na wyrazistości. Pochylając się nad faktem podziału chrześcijan, błędem jest przypisywanie całej winy wyłącznie „innym”. Obarczani są nią ludzie zarówno z jednej jak i z drugiej strony. Jednak dzięki łasce Bożej niezachwiane zostały ani struktury Kościoła Chrystusowego, ani komunia łącząca Kościół Katolicki z innymi Kościołami i Wspólnotami kościelnymi. Jan Paweł II zauważa, że skoro Kościół już został dany, to żyjemy w czasach ostatecznych. Elementy tego Kościoła istnieją w pełni w Kościele Katolickim, oraz bez takiej pełni w innych Wspólnotach. Papież Polak podkreśla także, że rola ekumenizmu polegać ma właśnie na tym, by sprawić, ażeby częściowa komunia istniejąca pomiędzy chrześcijanami, wzrastała stopniowo ku pełnej komunii w prawdzie i miłości. Bez wewnętrznej przemiany nie może być mowy o prawdziwym ekumenizmie. Odnowa życia wiary i przemiana duchowa mają tu decydujące znaczenie. Zarówno wierni jak i pasterze, każdy wedle swych sił, powinni wziąć w tym udział. Autor encykliki wskazuje, że ruch ekumeniczny nie jest jakąś drugoplanową inicjatywą, wręcz przeciwnie, należy on w sposób organiczny do całości jego życia i działania. Jednak nawrócenie i przemiana ściśle związane są z miłością zwracającą się równocześnie do Boga jak i do braci. Miłość ożywia pragnienie jedności, nawet w tych, którzy dotąd nie dostrzegali jej potrzeby. To ona tworzy komunię osób i wspólnot, to ona jest najgłębszym życiodajnym nurtem procesu zjednoczenia.

Jednym z pozytywnych spostrzeżeń zawartych w „Ut unum sint” jest stwierdzenie o żywym i postępującym dążeniu do jedności, które widoczne jest już gołym okiem. Chrześcijanie różnych wspólnot nie mają już siebie za wrogów czy ludzi obcych, widzą w sobie braci i siostry. Jest to świadectwem znacznych przemian dokonujących się w ludzkiej mentalności. Pogłębia się świadomość wspólnej przynależności do Chrystusa. W zapomnienie odchodzą dawne ekskomuniki. Wielką radość sprawia fakt, iż wspólnoty niegdyś rywalizujące, dziś wzajemnie sobie pomagają. Zarówno zwierzchnicy Wspólnot jak i wierni jednoczą się w drodze do jedności. Powodowani swą wiarą, chrześcijanie różnych Wspólnot uczestniczą razem w śmiałych przedsięwzięciach, które stawiają sobie za cel przemianę świata, tak aby zwyciężył w nim szacunek dla praw i potrzeb wszystkich ludzi. Ci którzy niegdyś działali niezależnie od siebie, dziś wspólnie służą sprawie, by dobroć Boga mogła zatriumfować. W tej encyklice, papież nakreślił również starannie, jakie zadanie stoi przed biskupem Rzymu w kwestii ekumenizmu. Jako pierwszy pośród sług jedności ma zabezpieczać komunię wszystkich Kościołów. Misję tę sprawuje poprzez czuwanie nad głoszeniem słowa i sprawowaniem sakramentów i liturgii, nad dyscypliną i życiem chrześcijańskim. Ma przypominać o nakazach, przestrzegać i budzić czujność. Jan Paweł II stwierdza również, że dążenia ekumeniczne są jednym z priorytetów jego pontyfikatu. Podkreśla też, iż stwarzanie jakichkolwiek podziałów i przeszkód dla Boga, który chce ogarnąć miłością całą ludzkość, jest zniewagą wobec Niego. Zauważa również, że podziały są także przeszkodą w głoszeniu Ewangelii.

„Ut unum sint” jest ważnym dokumentem traktującym o istotnym dla całego chrześcijaństwa ruchu ekumenicznym. Szczególne miejsce zajmuje w nim konieczność zjednoczenia zgodnie z Bożym zamysłem. Podkreśla zauważalne skutki działań zmierzających ku pojednaniu, jak i przestrzega przed niebezpieczeństwami wynikającymi z podziałów. Jest to kolejny ważny krok na drodze do zjednoczenia.

Bibliografia

Jan Paweł II, Dzieła zebrane, t. I: Encykliki, Kraków 2006, s. 613-666 (tekst i komentarz A. Nossola); J. Poniewierski, Pontyfikat-25 lat, Kraków 2003, s. 259-260.