Skupin Karol

Skupin Karol (1889-1974)

Urodził się 11 września 1889 w Jejkowicach, jako syn Konstantyna, mistrza rzeźnickiego, i Albertyny z d. Tausewald. Uczęszczał do szkół w Jejkowicach, Rybniku, od 1902 roku, do królewskiego gimnazjum w Gliwicach, które ukończył maturą w 1909 roku. W latach 1909-1912 studiował Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Wrocławskiego. Słuchał wykładów m.in profesorów Baumgartner, Laemmer, Nikel, Pohle, Sickenberger, Triebs, Wittig. Święcenia kapłańskie przyjął 21 czerwca 1913 z rąk kard. Koppa.

Był wikariuszem w Kluczborku (Kreuzburg) 1913-1916, Białej (Zülz) 1916-1920 (z dwumiesięczną przerwą w 1919 roku, kiedy był wikariuszem przy kościele św. Krzyża we Wrocławiu), w parafii NMP w Katowicach 1920-1923, substytutem w Knurowie 1923-1924, kuratusem, a następnie proboszczem w Kończycach 1924-1927.

1 października 1927 został mianowany notariuszem Kurii Diecezjalnej w Katowicach i sędzią prosynodalnym, a także diecezjalnym dyrektorem Papieskiego Dzieła „Rozkrzewienia Wiary” oraz „Dzieła św. Piotra Apostoła”, a w 1945 roku diecezjalnym dyrektorem Unii Apostolskiej Kleru. 12 lutego 1929 otrzymał tytuł radcy, 1 grudnia 1929 został kanclerzem Kurii, a 26 marca 1930 oficjałem Sądu Biskupiego, zatwierdzanym następnie na urzędzie przez bpów Adamskiego i Bednorza. W 1931 roku odbył krótką praktykę w Rocie Rzymskiej.

Od 1931 roku tajny szambelan J.Św., i kanonik Kapituły Katedralnej (1959 archidiakon), 1932-1958 egzaminator prosynodalny, 1963 prałat domowy J.Św. 1 lipca 1971 został na własną prośbę zwolniony z urzędu oficjała. Był cenionym spowiednikiem - zwyczajnym i nadzwyczajnym - sióstr zakonnych, referentem spraw zakonnych w Kurii Diecezjalnej oraz wizytatorem domów zakonnych. Obok tych funkcji był administratorem lokalii Chrystusa Króla w Katowicach (od 30 sierpnia 1938), wikariuszem substytutem parafii św. Ap. Piotra i Pawła w Katowicach (1939-1945).

Dnia 28 lutego 1941 został aresztowany wraz z bpem Adamskim i innymi urzędnikami Kurii, ale uwolniony na interwencję wikariusza generalnego ks. Strzyża pozostał w Katowicach, musiał jedynie opuścić mieszkanie służbowe. Przydzielono mu trzecią grupę narodowościową. 7 listopada 1952, w dniu swojego wysiedlenia, bp Adamski mianował go wikariuszem generalnym, a następnego dnia Kapituła Katedralna wybrała go na wikariusza kapitulnego. Z powodu sprzeciwu władz nie zdołał objąć tych urzędów. 1954 roku prezydium WRN zażądało jego odwołania z kapituły i z urzędu oficjała, skończyło się na obniżeniu poborów. Zmarł 28 czerwca 1974 w Katowicach, pochowany 1 lipca 1974 w Jejkowicach.

Bibliografia

AAKat, Akta personalne ks. Karola Skupina; Regimen Dioecesis, Archiwum Sądu Metropolitalnego – akta personalne; Schematyzm 1923-1925; Grajewski, Wygnanie, s. 92 i nn; Gwóźdź, Udział duchowieństwa, s. 196; Korespondencja, s. 117; Myszor, Historia diecezji, s. 83 i nn; Tenże, Stosunki Kościół, s. 40, 53, 54, 59; Represje wobec duchowieństwa, s. 231, 232, 253; WD 1927, nr 9, s. 60; 1927, nr 11, s. 73; 1929, nr 2, s. 22; 1929, nr 6, s. 53; 1929, nr 8, s. 78; 1929, nr 9, s. 84; 1930, nr 12, s. 126; 1930, nr 4, s. 60; 1930, nr 12, s. 126; 1931, nr 10, s. 122; 1935, nr 2, s. 64; Krzyżanowski, Kościół katolicki wobec mniejszości niemieckiej, s. 108; W. Musialik, W kręgu polityki i władzy, s. 55; A. Grajewski, Twój Gość, s. 74, 75; J. Żurek, Ruch "księży patriotów" w województwie katowickim w latach 1949-1956, Warszawa-Katowice 2009, s.164 i nn.