Parafia Najświętszej Maryi Panny Królowej Różańca Świętego w Boronowie

Boronów to miejscowość, której rodowód sięga XIII wieku. Wieś jest położona wśród lasów. Na przestrzeni wieków należała ona do różnych rodów, poczynając od Piastów Opolskich - do 1532 roku -poprzez Habsburgów panujących tu do wojny trzydziestoletniej (1618-1648). W XVII i XVIII wieku Boronów należał do rodów Dzierżanowskich i Kotulińskich. W 1774 roku osadę wraz z przyległymi miejscowościami kupił właściciel Koszęcina - hrabia von Sobek. Od tego czasu do 1945 roku Boronowem zarządzali panowie koszęcińscy.

Kościół i jego wyposażenie

Data wybudowania w Boronowie pierwszego kościoła nie jest znana. Według legendy w 1221 lub 1291 roku postawili go ówcześni właściciele wsi - Boronowscy. Informację tę potwierdza data "A.D. 1291" wyryta na belce ołtarza głównego. Pierwszy kościółek stanowił własność braci zakonnych wspieranych przez Boronowskich i pełnił także funkcję klasztoru. Po 100 latach od zbudowania, w święto męczenników Jana i Pawła miał spłonąć od uderzenia pioruna. Ten fakt potwierdza obraz znajdujący się w kościele (XVII/XVIII w.)i przedstawiający świętych Jana i Pawła ochraniających boronowski kościół. Nie jest znany moment wybudowania obecnego kościoła w Boronowie. Wydaje się, że z trzech podanych przez różne źródła dat - 1646, 1621, 1611 - należy przyjąć tę ostatnią, na którą powołują się boronowscy kronikarze, ks. Schalon (1854) i ks. J. Cogiel (1951).

Fundatorami kościoła była pochodząca z Moraw rodzina Dzierżanowskich. Początkowo kościółek miał charakter kaplicy leśnej, utrzymywanej dzięki fundacji w wysokości 1200 talarów. W 1718 roku Boronów stał się samodzielną kuracją. Kościół boronowski został poświęcony dopiero w 1732 roku. Od wieków istniał tutaj cmentarz, o którym dokumenty bardzo rzadko wspominały. W 1718 roku powstała przy kościele samodzielna stacja duszpasterska, zaś parafię erygowano w 1868 roku.

Boronowski kościół został zbudowany z drewna sosnowego na podmurowaniu z kamienia na planie krzyża greckiego. W ramionach krzyża znajdują się dwie kaplice – świętej Anny fundacji Dzierżanowskich i Niepokalanego Poczęcia Matki Boskiej (1659). W kościele mieści się pięć ołtarzy. Ołtarz główny późnorenesansowy z początku XVII wieku z rzeźbami śś. Stanisława i Wojciecha oraz aniołów. W centralnej części ołtarza znajduje się obraz Matki Boskiej Różańcowej, pamiętający czasy erekcji kościoła. W nawie poprzecznej mieszczą się cztery ołtarze z pierwszej połowy XVII wieku z obrazami św. Anny Samotrzeciej i w centralnej części św. Dominika. W kaplicy stoi późnobarokowy ołtarz z drugiej połowy XVIII wieku z obrazami śś. Jana Nepomucena i Jana Sarkandra. W drugiej kaplicy znajduje się ołtarz późnorenesansowy (1659), w 1750 roku przebudowany dzięki staraniom Mikołaja Scholtza. Posiada on rzeźbę Matki Bożej Niepokalanie Poczętej. Chrzcielnica drewniana z XVII wieku została otoczona balustradą.

• Patrz: Szpital w Boronowie

Proboszczowie

• ks. Jan Chrząszcz (1907–1909)
• ks. Józef Klose (1909–1922)
• ks. Robert Adamek (1922–1937)
• ks. Józef Christoph (1937–1962)
• ks. Jan Klemens (1962–1974)
• ks. Tadeusz Milik (1974–1985)
• ks. Eugeniusz Marcisz (1985–1995)
• ks. Michał Adamek (1995–2000)
• ks. Werner Olejnik (2000–nadal)

Bibliografia

J. Myrcik, Zabytkowy Kościół Matki Bożej Różańcowej w Boronowie, Boronów 1995; [1].