Parafia św. Jana Nepomucena w Chwałęcicach: Różnice pomiędzy wersjami

Z e-ncyklopedia
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linia 1: Linia 1:
Wioska Chwałęcice należała do [[Parafia Matki Bożej Bolesnej w Rybniku| parafii Matki Bożej Bolesnej w Rybniku]]. Po II wojnie światowej rozpoczęto starania o budowę kościoła. Zgody na budowę jednak nie otrzymano. Do przydrożnej kaplicy św. Jana Nepomucena kilka razy w roku dojeżdżał kapłan, aby w największe święta kościelne odprawić msze św. Od 1956 msze św. odprawiano już systematycznie raz w miesiącu. W związku z tym kaplica została rozbudowana. Ponieważ w dalszym ciągu nie było zgody na budowę kościoła, czyniono starania, aby na kościół zaadaptować miejscową salę taneczną.
Początki Chwałęcic prawdopodobnie sięgają XII wieku. Osada była wsią prywatną, która w 1258 roku stała się częścią majątku klasztornego rudzkich cystersów. Zakonnicy założyli tutaj stawy rybne, bielarnie płótna; utworzyli folwark. Po sekularyzacji w 1810 roku dominium kolejno stawało się własnością rodów: Hessen-Kassel, Hessen-Rothenburg, Hohenlohe-Waldenburg-Schillingsfurst. Przedstawiciele ostatniej z tych rodzin używali tytułu książąt pszczyńskich.
W administracji kościelnej miejscowość od początku swojego istnienia była związana z parafią [[Parafia Matki Bożej Bolesnej w Rybniku| Matki Boskiej Bolesnej w Rybniku]]. Po II wojnie światowej rozpoczęto starania o budowę własnego kościoła. Nie otrzymano jednak stosownej zgody. Do przydrożnej kaplicy św. Jana Nepomucena kilka razy w roku dojeżdżał kapłan, aby w największe święta kościelne odprawić msze św. Od 1956 msze św. odprawiano już systematycznie raz w miesiącu. W związku z tym kaplica została rozbudowana. Ponieważ w dalszym ciągu nie było zgody na budowę kościoła, czyniono starania, aby na kościół zaadaptować miejscową salę taneczną.


22 grudnia 1966 bp koadiutor [[Bednorz Herbert|Herbert Bednorz]] poświęcił przekształconą w kaplicę salę, nadając jej wezwanie [[św. Barbara|św. Barbary]]. 2 września 1967 ks. [[Sklarek Norbert|Norbert Sklarek]] został mianowany rektorem kościoła w Chwałęcicach. Dekretem z 7 września 1967  ustalono, że ks. Sklarek, jako lokalista w Chwałęcicach, będzie miał prawo udzielania chrztów, błogosławieństwa ślubów i odprawiania pogrzebów dla wiernych Chwałęcic. Parafia w Chwałęcicach ustanowiona została 20 marca 1977. Staraniem proboszcza ks. [[Greiff Rafał|Rafała Greiffa]] rozpoczęto budowę nowego kościoła według projektu inż. arch. [[Kuczmiński Michał| Michała Kuczmińskiego]]. Wystrój wnętrza kościoła zaprojektowali inż. arch. [[Paprotny Mirosław|Mirosław Paprotny]] i art. rzeźbiarz [[Pietrusa Stanisław|Stanisław Pietrusa]]. 13 września 1998 abp [[Zimoń Damian|Damian Zimoń]] poświęcił kościół, nadając mu tytuł [[św. Jan Nepomucen|św. Jana Nepomucena]]. W związku z tym zmieniona została nazwa parafii św. Barbary na św. Jana Nepomucena.
22 grudnia 1966 bp koadiutor [[Bednorz Herbert|Herbert Bednorz]] poświęcił przekształconą w kaplicę salę, nadając jej wezwanie [[św. Barbara|św. Barbary]]. 2 września 1967 ks. [[Sklarek Norbert|Norbert Sklarek]] został mianowany rektorem kościoła w Chwałęcicach. Dekretem z 7 września 1967  ustalono, że ks. Sklarek, jako lokalista w Chwałęcicach, będzie miał prawo udzielania chrztów, błogosławieństwa ślubów i odprawiania pogrzebów dla wiernych Chwałęcic. Parafia w Chwałęcicach ustanowiona została 20 marca 1977. Staraniem proboszcza ks. [[Greiff Rafał|Rafała Greiffa]] rozpoczęto budowę nowego kościoła według projektu inż. arch. [[Kuczmiński Michał| Michała Kuczmińskiego]]. Wystrój wnętrza kościoła zaprojektowali inż. arch. [[Paprotny Mirosław|Mirosław Paprotny]] i art. rzeźbiarz [[Pietrusa Stanisław|Stanisław Pietrusa]]. 13 września 1998 abp [[Zimoń Damian|Damian Zimoń]] poświęcił kościół, nadając mu tytuł [[św. Jan Nepomucen|św. Jana Nepomucena]]. W związku z tym zmieniona została nazwa parafii św. Barbary na św. Jana Nepomucena.

Wersja z 21:27, 25 lip 2012

Początki Chwałęcic prawdopodobnie sięgają XII wieku. Osada była wsią prywatną, która w 1258 roku stała się częścią majątku klasztornego rudzkich cystersów. Zakonnicy założyli tutaj stawy rybne, bielarnie płótna; utworzyli folwark. Po sekularyzacji w 1810 roku dominium kolejno stawało się własnością rodów: Hessen-Kassel, Hessen-Rothenburg, Hohenlohe-Waldenburg-Schillingsfurst. Przedstawiciele ostatniej z tych rodzin używali tytułu książąt pszczyńskich. W administracji kościelnej miejscowość od początku swojego istnienia była związana z parafią Matki Boskiej Bolesnej w Rybniku. Po II wojnie światowej rozpoczęto starania o budowę własnego kościoła. Nie otrzymano jednak stosownej zgody. Do przydrożnej kaplicy św. Jana Nepomucena kilka razy w roku dojeżdżał kapłan, aby w największe święta kościelne odprawić msze św. Od 1956 msze św. odprawiano już systematycznie raz w miesiącu. W związku z tym kaplica została rozbudowana. Ponieważ w dalszym ciągu nie było zgody na budowę kościoła, czyniono starania, aby na kościół zaadaptować miejscową salę taneczną.

22 grudnia 1966 bp koadiutor Herbert Bednorz poświęcił przekształconą w kaplicę salę, nadając jej wezwanie św. Barbary. 2 września 1967 ks. Norbert Sklarek został mianowany rektorem kościoła w Chwałęcicach. Dekretem z 7 września 1967 ustalono, że ks. Sklarek, jako lokalista w Chwałęcicach, będzie miał prawo udzielania chrztów, błogosławieństwa ślubów i odprawiania pogrzebów dla wiernych Chwałęcic. Parafia w Chwałęcicach ustanowiona została 20 marca 1977. Staraniem proboszcza ks. Rafała Greiffa rozpoczęto budowę nowego kościoła według projektu inż. arch. Michała Kuczmińskiego. Wystrój wnętrza kościoła zaprojektowali inż. arch. Mirosław Paprotny i art. rzeźbiarz Stanisław Pietrusa. 13 września 1998 abp Damian Zimoń poświęcił kościół, nadając mu tytuł św. Jana Nepomucena. W związku z tym zmieniona została nazwa parafii św. Barbary na św. Jana Nepomucena.

Proboszczowie

Bibliografia

Dekret erekcji parafii przy kościele p.w. św. Barbary w Rybniku-Chwałęcicach, WD 1977, nr 4-5, s. 97-98; A. Burda-Szostek, Parafia pod żaglami. Parafia św. Jana Nepomucena w Chwałęcicach, GN 2007, nr 38, (dodatek katowicki), s. 14-15.