Parafia św. Józefa w Sadowie: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
==Kościół i inne obiekty parafialne== | ==Kościół i inne obiekty parafialne== | ||
Nad bocznym wejściem do kościoła widnieje napis 1331, czyli data konsekracji kościoła przez biskupa wrocławskiego Nankera. Bryła świątyni była wielokrotnie przebudowywana, a pozostałością po pierwszej jest prawdopodobnie prezbiterium. W czasie reformacji, która na Śląsku osiągnęła apogeum od drugiej połowy XVI do pierwszej połowy XVII wieku, kościół znalazł się w rękach protestantów. Rekatolicyzacja parafii sprawiła, że katolicy odzyskali zdewastowany budynek kościoła. Wtedy też dokonano kilku poważnych inwestycji. Rodzina Wierbskich ufundowała kaplicę św. Jadwigi od strony północnej | Nad bocznym wejściem do kościoła widnieje napis 1331, czyli data konsekracji kościoła przez biskupa wrocławskiego Nankera. Bryła świątyni była wielokrotnie przebudowywana, a pozostałością po pierwszej jest prawdopodobnie prezbiterium. W czasie reformacji, która na Śląsku osiągnęła apogeum od drugiej połowy XVI do pierwszej połowy XVII wieku, kościół znalazł się w rękach protestantów. Rekatolicyzacja parafii sprawiła, że katolicy odzyskali zdewastowany budynek kościoła. Wtedy też dokonano kilku poważnych inwestycji. Rodzina Wierbskich ufundowała kaplicę św. Jadwigi z kryptą, znajdującą się od strony północnej. Tam znajdują się szczątki fundatorów. Z XVII wieku pochodzą boczne ołtarze Matki Bożej oraz [[Św. Barbara|św. Barbary]], ambona i organy. Nowy był także ołtarz główny poświęcony św. Józefowi, który w 1671 roku stał się patronem parafii. Zrezygnowano tym samym z wezwania Wszystkich Świętych. | ||
Charakterystycznym elementem kultury materialnej | Charakterystycznym elementem dla kultury materialnej XVII wieku stała się dwukondygnacyjna dzwonnica. Jej podstawa została zbudowana z kamienia, a reszta konstrukcji z drewna. Dzwonnica została nakryta kolistym hełmem. Wisiały w niej dwa dzwony - pierwszy gotycki z 1486 roku odlany w Nysie i drugi z 1556 wykonany we Wrocławiu. W 1994 parafianie ufundowali trzy nowe dzwony odlane w zakładzie ludwisarskim Felczyńskich (Anna-220 kg; Maryja-420 kg; Kazimierz-230 kg). W obrębie kościoła znajduje się cmentarz parafialny. | ||
==Proboszczowie== | ==Proboszczowie== | ||
Wersja z 08:30, 20 mar 2012
Określenie daty powstania Sadowa i parafii jest trudne. Lokacja mogła nastąpić już w drugiej połowie XIII wieku. Pierwsza wyraźna wzmianka o parafii sadowskiej pochodzi z 1447 roku przy okazji spisu świętopietrza w dekanacie oleskim. Wiadomo jednak z protokołu wizytacyjnego z 1679 roku, iż kościół parafialny istnieje od 1331 roku. Obszar parafii do drugiej połowy XIX wieku był bardzo rozległy i liczył 225 km². W tym czasie do parafii oprócz Sadowa należały także Wierzbie, Rusinowice, Harbułtowice, Droniowice, Chwostek oraz kościoły filialne w Koszęcinie, Boronowie, Cieszowej, Bruśku z Drutarnią i Olszynie. Od 1868 roku niektóre większe miejscowości zaczęto odłączać od parafii w Sadowie, tworząc na ich terenie nowe placówki duszpasterskie. Proces ten trwał do lat osiemdziesiątych XX wieku. Obecnie parafię stanowią Sadów, Droniowice, Harbułtowice, Podlesie oraz Wierzbie. Od 1716 roku parafia należała do dekanatu lublinieckiego. W 1984 roku z tegoż dekanatu wydzielono dekanat sadowski z ośmiona parafiami. Od 25 marca 1992 parafia Sadów należy do nowej diecezji gliwickiej. Metryki parafialne chrztów i ślubów prowadzone są od 1673, a zgonów od 1674 roku.
Kościół i inne obiekty parafialne
Nad bocznym wejściem do kościoła widnieje napis 1331, czyli data konsekracji kościoła przez biskupa wrocławskiego Nankera. Bryła świątyni była wielokrotnie przebudowywana, a pozostałością po pierwszej jest prawdopodobnie prezbiterium. W czasie reformacji, która na Śląsku osiągnęła apogeum od drugiej połowy XVI do pierwszej połowy XVII wieku, kościół znalazł się w rękach protestantów. Rekatolicyzacja parafii sprawiła, że katolicy odzyskali zdewastowany budynek kościoła. Wtedy też dokonano kilku poważnych inwestycji. Rodzina Wierbskich ufundowała kaplicę św. Jadwigi z kryptą, znajdującą się od strony północnej. Tam znajdują się szczątki fundatorów. Z XVII wieku pochodzą boczne ołtarze Matki Bożej oraz św. Barbary, ambona i organy. Nowy był także ołtarz główny poświęcony św. Józefowi, który w 1671 roku stał się patronem parafii. Zrezygnowano tym samym z wezwania Wszystkich Świętych.
Charakterystycznym elementem dla kultury materialnej XVII wieku stała się dwukondygnacyjna dzwonnica. Jej podstawa została zbudowana z kamienia, a reszta konstrukcji z drewna. Dzwonnica została nakryta kolistym hełmem. Wisiały w niej dwa dzwony - pierwszy gotycki z 1486 roku odlany w Nysie i drugi z 1556 wykonany we Wrocławiu. W 1994 parafianie ufundowali trzy nowe dzwony odlane w zakładzie ludwisarskim Felczyńskich (Anna-220 kg; Maryja-420 kg; Kazimierz-230 kg). W obrębie kościoła znajduje się cmentarz parafialny.
Proboszczowie
- ks. Franciszek Pluszczyk (1889-1892)
- ks. Karol Urban (1899-1923)
- ks. Jakub Herman (1923-1954)
- ks. Jan Pietrek (1954-1955)
- ks. Paweł Kępka (1955-1960)
- ks. Bolesław Jakubczyk (1960-1972)
- ks. Karol Wollnik (1972-1979)
- ks. Alojzy Drozd (1979-1986)
- ks. Marian Śliwiński (1986-1999)
- ks. Krystian Gajek (1999-nadal)
Bibliografia
Schematyzm Diecezji Śląskiej 1927, Katowice 1927, s. 54-55; F. Maroń, Rozwój sieci parafialnej w diecezji katowickiej aż do końca XV w., ŚSHT 1969, t. 2, s. 159; L. Musioł, Lubliniec. Monografia historyczna parafii lublinieckiej, Lubliniec 1956, (mps. archiwum parafii św. Mikołaja w Lublińcu), s. 80-81; J. Myszor, Historia diecezji katowickiej, Katowice 1999, s. 460; www.kuria.gliwice.pl.