Parafia św. Antoniego z Padwy w Siemianowicach Śląskich

Geneza powstania gminy Laurahuta i kościoła parafialnego

Kościół Świętego Antoniego w Siemianowicach Śląskich wiąże się bardzo ściśle z istniejącą do niedawna w tym mieście Hutą „Jedność” zwaną pierwotnie „Laura”. Huta ta była budowana od 1836 roku z inicjatywy hrabiego Hugo Henckel von Donnersmarck. W hucie pracowało wielu robotników, którym należało zapewnić mieszkania. Ich budowę zaczęto w 1838 roku. Osiedle robotnicze rozwijało się, a wraz z nim potrzeby jego mieszkańców. Pierwotnie potrzeby religijne mieszkańców były zaspokajane w parafii Świętego Stanisława Biskupa w Czeladzi, następnie, po zmianie diecezji w parafii Świętego Michała Archanioła w Michałkowicach, zaś od 1868 roku w parafii Krzyża Świętego w Siemianowicach.
Liczba mieszkańców pierwotnie obszaru dworskiego Huta Laura, a od 1890 gminy o tej samej nazwie szybko wzrastała w związku z czym w roku 1914, podczas wizytacji kardynała Georga Koppa w parafii Świętego Krzyża ustalono, że niniejsza parafia zostanie podzielona na część północną i południową i że zostanie wybudowany nowy kościół. Dyrektor huty „Laura” obiecał dać ziemię pod budowę nowego kościoła (był to teren dzisiejszego placu Skargi). Wybuchła jednak I wojna światowa i budowy zaniechano. Od 1 maja 1915 roku parafia była już wydzielona i erygowana jako kuracja Świętego Antoniego Padewskiego. Samodzielną parafię ustanowiono 1 maja 1919 roku.
Po wojnie brakowało pieniędzy na budowę nowego kościoła. Postanowiono więc zaadoptować istniejący budynek. 20 kwietnia 1914 roku skończono w gminie budować halę targową, która nigdy nie została oddana do użytku – to na nią zwrócono uwagę. 13 grudnia 1923 roku hala stała sie własnością Katolickiej Gminy Kościelnej Huta Laura.
Budynek stopniowo był przystosowywany do pełnienia funkcji liturgicznych. 18 sierpnia 1923 roku zaczęto dobudowywać do kościoła zakrystię i salkę katechetyczną. 28 września 1928 zaczęto rozbudowę kościoła polegającą na dobudowaniu prezbiterium, podniesieniu bocznych ścian hali o 4 metry i dobudowaniu dwóch wież przy wejściu głównym. Prace adaptacyjne trwały do roku 1931. Pieniądze na rozbudowę i przystosowanie kościoła czerpano z koncertów i przedstawień organizowanych przez parafian.
Ołtarz główny wykonany został w 1931 roku. W 1930 roku zakupiono organy, których montaż trwał do 1931 roku. W roku 1979 po kilkukrotnych remontach starych postanowiono w kościele wybudować nowe organy. W lipcu 1930 roku z ludwisarni braci Felczyńskich przyjechały do kościoła cztery dzwony: Św. Antoni Padewski, Św. Jan Ewangelista, Św. Florian i Najświętsza Maryja Panna. Dzwony zostały przez władze okupacyjne w 1942 roku skradzione i przetopione na śmiercionośne kule. W 1946 roku do huty „Laura” przywieziono transport z dzwonami. Staraniem ówczesnego proboszcza Pawła Lubiny huta odsprzedała dzwony parafii. Jako, że wszystkie dzwony z Siemianowic (prócz z kościoła ewangelickiego i dzwonu kaplicy pałacowej) zostały podczas wojny skradzione, resztę dzwonów wykupił proboszcz parafii Świętego Krzyża. Obrazy stacji drogi Krzyżowej zostały wykonane przez bardzo wziętego w tamtych czasach artystę Otta Kowalewskiego, który to identyczne wykonał dla kościoła w Monachium. Ciekawa jest historia zegara wieżowego: otóż przy ulicy Sobieskiego 2 (wtedy Richtera) istniał laurahucki ratusz, który jednak po połączeniu się gmin stał się zbędny i został przebudowany na kwatery mieszkalne. Jednak gdy ratusz jeszcze istniał jego zwieńczeniem była wieża z zegarem. Przy pracach adaptacyjnych wieżę skrócono, a zegar oddano kościołowi. Miał on być pierwotnie (gdy jeszcze nie istniały wieże) zainstalowany na fasadzie świątyni. Zamierzenia tego nie zrealizowano, ale po latach został on umieszony na lewej (patrząc od placu Skargi) wieży.
Kościół konsekrowany został przez abp Stanisława Adamskiego dnia 4 października 1931 roku. Jednak pierwsza Msza Święta została odprawiona w nim na długo przed konsekracją: w osiem miesięcy po wybudowaniu hali, dnia 25 grudnia 1914 roku o północy została tam odprawiona pasterka na, którą ludzie przyszli niosąc w ręku własne krzesła.

Proboszczowie:

Moś Stanisław: 1 sierpień 1997r. – 31 lipiec 1998r. (administrator); 1 sierpień 1998r. – dnia dzisiejszego (proboszcz)
Bednarek Roman: 13 luty 1997r. - 31 lipiec 1997r. (administrator)
Skórkiewicz Franciszek: 26 sierpień 1992r. - 12 luty 1997r.
Anczok Ryszard: 25 sierpień 1991r. - 25 sierpień 1992r.
Szpunar Ignacy: 25 sierpień 1971r. - 25 sierpień 1991r.
Skrzypczyk Bernard: lipiec 1965 – 31 maja 1969 (wikary substytut); 1 czerwiec 1969r. - 25 sierpień 1971r. (proboszcz)
Lubina Paweł: 1 sierpień 1937r. - 24 grudzień 1964r.
Scholz Wilhelm: 30 marzec 1920r. - 23 marzec 1937r.
Bujara Jan: 14 grudzień 1914r. - 30 marzec 1920r. (kuratus)

Bibliografia:

1 Antoni Halor, Przewodnik Siemianowicki – wędrówki po mieście i okolicy. Siemianowice Śląskie 2000; Wydanie II; s. 49; 52-53.
2 Małgorzata Derus, Kościoły Siemianowic Śląskich. Siemianowice Śląskie 1998; Wydanie I; s. 26-30.

3 Zdzisław Janeczek. Od Sancovic do Siemianowic – Szkice z dziejów miasta i okolic. Katowice 1993; Wydanie I; s. 380-386.