Płonka Emanuel: Różnice pomiędzy wersjami
(dr) |
(uzupełnienie - kategoria) |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
== Płonka Emanuel (1905-1979), proboszcz w Ruptawie == | == Płonka Emanuel (1905-1979), proboszcz w Ruptawie == | ||
Urodził się 23 sierpnia 1905 w Lipinach Śląskich. Był synem hutnika Ludwika i Ludwiny z d. Szefczyk. Do niemieckiej szkoły powszechnej uczęszczał w Orzegowie. W 1918 roku rozpoczął naukę w niemieckim gimnazjum w Bytomiu. Po kilku miesiącach opuścił jednak tę szkołę z powodu trudności na tle narodowościowym. Od marca do października 1920 roku pracował w kopalni w Orzegowie. Pod koniec tegoż roku wstąpił do Małego Seminarium Duchownego Księży Misjonarzy w Nowej Wsi koło Krakowa. Odbył tam nowicjat, a w 1925 roku złożył pierwsze śluby zakonne. Egzamin dojrzałości zdał w 1927 roku. W tym samym roku rozpoczął studia w Instytucie Teologicznym Księży Misjonarzy w Krakowie na Stradomiu. W 1929 roku odszedł ze Zgromadzenia i wstąpił do [[Śląskie Seminarium Duchowne|Śląskiego Seminarium Duchownego]] | Urodził się 23 sierpnia 1905 w Lipinach Śląskich. Był synem hutnika Ludwika i Ludwiny z d. Szefczyk. Do niemieckiej szkoły powszechnej uczęszczał w Orzegowie. W 1918 roku rozpoczął naukę w niemieckim gimnazjum w Bytomiu. Po kilku miesiącach opuścił jednak tę szkołę z powodu trudności na tle narodowościowym. Od marca do października 1920 roku pracował w kopalni w Orzegowie. Pod koniec tegoż roku wstąpił do Małego Seminarium Duchownego Księży Misjonarzy w Nowej Wsi koło Krakowa. Odbył tam nowicjat, a w 1925 roku złożył pierwsze śluby zakonne. Egzamin dojrzałości zdał w 1927 roku. W tym samym roku rozpoczął studia w Instytucie Teologicznym Księży Misjonarzy w Krakowie na Stradomiu. W 1929 roku odszedł ze Zgromadzenia i wstąpił do [[Śląskie Seminarium Duchowne|Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie]]. Studia kontynuował na [[Wydział Teologiczny Uniwersytetu Jagiellońskiego|Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego]]. | ||
Święcenia kapłańskie przyjął 26 czerwca 1932 w [[Parafia Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Katowicach|katedrze św. Ap. Piotra i Pawła w Katowicach]] z rąk [[Adamski Stanisław|bpa S. Adamskiego]]. Po święceniach był na zastępstwie wakacyjnym w parafiach: [[Parafia św. Michała Archanioła w Orzegowie|św. Michała Archanioła w Orzegowie]] i [[Parafia św. Jana Nepomucena w Łagiewnikach|św. Jana Nepomucena w Łagiewnikach Śląskich]] Jego pierwszą stałą placówką wikariuszowską była [[Parafia św. Anny w Janowie|parafia św. Anny w Janowie-Giszowcu]]. Parafia ta zawdzięcza mu publikację zatytułowaną: | Święcenia kapłańskie przyjął 26 czerwca 1932 w [[Parafia Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Katowicach|katedrze św. Ap. Piotra i Pawła w Katowicach]] z rąk [[Adamski Stanisław|bpa S. Adamskiego]]. Po święceniach był na zastępstwie wakacyjnym w parafiach: [[Parafia św. Michała Archanioła w Orzegowie|św. Michała Archanioła w Orzegowie]] i [[Parafia św. Jana Nepomucena w Łagiewnikach|św. Jana Nepomucena w Łagiewnikach Śląskich]] Jego pierwszą stałą placówką wikariuszowską była [[Parafia św. Anny w Janowie|parafia św. Anny w Janowie-Giszowcu]]. Parafia ta zawdzięcza mu publikację zatytułowaną: ''Pamiętnik jubileuszowy parafii Janów-Giszowiec (1910-1935)''. | ||
Od sierpnia 1934 roku w charakterze wikariusza ks. Płonka duszpasterzował w parafii katedralnej św. Ap. Piotra i Pawła w Katowicach. W 1938 roku zdał egzamin proboszczowski. Wobec komisji egzaminacyjnej przedstawił pisemną pracę nt. | Od sierpnia 1934 roku w charakterze wikariusza ks. Płonka duszpasterzował w parafii katedralnej św. Ap. Piotra i Pawła w Katowicach. W 1938 roku zdał egzamin proboszczowski. Wobec komisji egzaminacyjnej przedstawił pisemną pracę nt. ''Duszpasterstwo robotników''. Jego ówczesny proboszcz [[Mathea Karol|ks. Karol Mathea]] w wymaganej opinii zaznaczył, że ks. Płonka ''umiłował pracę w chórze katedralnym; zwłaszcza jako dyrygent chóru musiał wiele czasu poświęcić dla przygotowania spraw na nabożeństwa pontyfikalne i narodowe''. Po wybuchu II wojny światowej był krótko wikariuszem w [[Parafia Matki Bożej Bolesnej w Rybniku|parafii MB Bolesnej w Rybniku]]. 4 października 1940 został mianowany administratorem w [[Parafia Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny w Ruptawie|parafii św. Bartłomieja w Ruptawie]]. Po zakończeniu II wojny światowej w latach 1947-1949 wybudował tam nowy kościół pod wezwaniem Niepokalanego Serca NMP. Kościół ten poświęcił w sierpniu 1949 roku [[Adamski Stanisław|bp S. Adamski]]. W sierpniu 1957 roku został oficjalnie zatwierdzony w Ruptawie na stanowisku proboszcza. Przez kilka lat był także dziekanem dekanatu jastrzębskiego. W uznaniu zasług został wyróżniony tytułem dziekana honorowego. W 1972 roku przeszedł na emeryturę i zamieszkał w Pszowie. Zmarł 5 grudnia 1979 w Pszowie. Został pochowany w Ruptawie. | ||
== Bibliografia == | == Bibliografia == | ||
| Linia 11: | Linia 11: | ||
{{Noty biograficzne}} | {{Noty biograficzne}} | ||
[[Kategoria:Biografie - P]] | [[Kategoria:Biografie - P]] | ||
[[Kategoria:Budowniczy]] | |||
Wersja z 00:27, 28 wrz 2017
Płonka Emanuel (1905-1979), proboszcz w Ruptawie
Urodził się 23 sierpnia 1905 w Lipinach Śląskich. Był synem hutnika Ludwika i Ludwiny z d. Szefczyk. Do niemieckiej szkoły powszechnej uczęszczał w Orzegowie. W 1918 roku rozpoczął naukę w niemieckim gimnazjum w Bytomiu. Po kilku miesiącach opuścił jednak tę szkołę z powodu trudności na tle narodowościowym. Od marca do października 1920 roku pracował w kopalni w Orzegowie. Pod koniec tegoż roku wstąpił do Małego Seminarium Duchownego Księży Misjonarzy w Nowej Wsi koło Krakowa. Odbył tam nowicjat, a w 1925 roku złożył pierwsze śluby zakonne. Egzamin dojrzałości zdał w 1927 roku. W tym samym roku rozpoczął studia w Instytucie Teologicznym Księży Misjonarzy w Krakowie na Stradomiu. W 1929 roku odszedł ze Zgromadzenia i wstąpił do Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie. Studia kontynuował na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Święcenia kapłańskie przyjął 26 czerwca 1932 w katedrze św. Ap. Piotra i Pawła w Katowicach z rąk bpa S. Adamskiego. Po święceniach był na zastępstwie wakacyjnym w parafiach: św. Michała Archanioła w Orzegowie i św. Jana Nepomucena w Łagiewnikach Śląskich Jego pierwszą stałą placówką wikariuszowską była parafia św. Anny w Janowie-Giszowcu. Parafia ta zawdzięcza mu publikację zatytułowaną: Pamiętnik jubileuszowy parafii Janów-Giszowiec (1910-1935).
Od sierpnia 1934 roku w charakterze wikariusza ks. Płonka duszpasterzował w parafii katedralnej św. Ap. Piotra i Pawła w Katowicach. W 1938 roku zdał egzamin proboszczowski. Wobec komisji egzaminacyjnej przedstawił pisemną pracę nt. Duszpasterstwo robotników. Jego ówczesny proboszcz ks. Karol Mathea w wymaganej opinii zaznaczył, że ks. Płonka umiłował pracę w chórze katedralnym; zwłaszcza jako dyrygent chóru musiał wiele czasu poświęcić dla przygotowania spraw na nabożeństwa pontyfikalne i narodowe. Po wybuchu II wojny światowej był krótko wikariuszem w parafii MB Bolesnej w Rybniku. 4 października 1940 został mianowany administratorem w parafii św. Bartłomieja w Ruptawie. Po zakończeniu II wojny światowej w latach 1947-1949 wybudował tam nowy kościół pod wezwaniem Niepokalanego Serca NMP. Kościół ten poświęcił w sierpniu 1949 roku bp S. Adamski. W sierpniu 1957 roku został oficjalnie zatwierdzony w Ruptawie na stanowisku proboszcza. Przez kilka lat był także dziekanem dekanatu jastrzębskiego. W uznaniu zasług został wyróżniony tytułem dziekana honorowego. W 1972 roku przeszedł na emeryturę i zamieszkał w Pszowie. Zmarł 5 grudnia 1979 w Pszowie. Został pochowany w Ruptawie.
Bibliografia
AAKat, Akta personalne ks. Emanuela Płonki; Schematyzm 1955-1981; Olszar, Duchowieństwo, s. 294; Skworc, Budownictwo kościołów, s. 163; J. Żurek, Ruch "księży patriotów" w województwie katowickim w latach 1949-1956, Warszawa-Katowice 2009, s. 112.
| |||||