Oblaci na Górnym Śląsku

Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej na Górnym Śląsku

Zgromadzenie Misjonarz Oblatów Maryi Niepokalanej zostało założone w 1816 roku i zatwierdzone przez Stolicę Apostolską w 1826 roku. Jego założycielem był św. Karol Józef Eugeniusz de Mazenod, późniejszy biskup Marsylii. Po zakończeniu I wojny światowej oblaci nie mieli na terenie odrodzonej Polski swojego domu zakonnego. W 1919 roku przybyli do Piekar Śląskich ojcowie Jan Wilhelm Kulawy, Jan Pawołek oraz Franciszek Kosian. Pomagając w największym na Górnym Śląsku sanktuarium maryjnym przede wszystkim myśleli i zabiegali o utworzenie domu zakonnego. W tym czasie inni polscy oblaci przybywali do Polski licząc, że z czasem zostanie utworzona osobna polska prowincja. Sposobem na jej erygowanie były powołania do zgromadzenia. Dnia 6 czerwca 1920 Rada Generalna erygowała pierwszy dom oblacki w Krotoszynie. Został on poddany bezpośrednio władzy superiora generalnego w Rzymie. Już 1 lipca oblaci wprowadzili się do nowej placówki. Pierwszym superiorem został o. Paweł Czekaj. Krotoszyńska siedziba oblatów nie była ich własnością, a budynek Małego Seminarium Duchownego Ojców Oblatów nie był w stanie pomieścić wszystkich zgłaszających się chłopców, dlatego o. Teofil Nandzik nabył za kwotę 300000 marek Zakład Wychowawczy im. Grottowskiego w Lublińcu. Był to obszerny budynek przystosowany do funkcji dydaktyczno–mieszkalnych z parkiem, ogrodem oraz polem uprawnym o łącznej powierzchni 16 ha. Po załatwieniu formalności 24 marca 1922 przybyła z Krotoszyna do Lublińca dwudziestoosobowa grupa juniorów oblackich wraz z wychowawcami. Przeznaczeniem lublinieckiej placówki było kształcenie chłopców, którzy deklarowali chęć wstąpienia po maturze do Zgromadzenia. Z początkiem wojny w 1939 roku zlikwidowano Małe Seminarium, a zgromadzeniu pozostawiono kaplicę i część domu. 21 listopada 1941 utworzono, na mocy dekretu wikariusza generalnego ks. Franciszka Strzyża, przy kaplicy seminaryjnej kurację św. Stanisława Kostki, który to fakt potwierdzono w 1985 roku. Po powrocie polskich oblatów w po II wojnie światowej uruchomiono ponownie Małe Seminarium. Jednak 3 lipca 1952 zlikwidowano szkołę, zabierając budynek jej prawowitym właścicielom. Akcja była z góry przygotowana przez Urząd Bezpieczeństwa. Przyjechała nawet ekipa murarzy, którzy na zewnątrz i wewnątrz zabranej części zbudowali mur, a na elewacji byłego już junioratu zawieszono tablicę „Zakład Dzieci Głuchych w Lublińcu”. Drugą placówką oblacką w diecezji katowickiej był założona w 1936 roku kaplica wraz domem w Katowicach-Koszutce. rozbudowaną W 1956 roku została rozbudowana, a przy obecnym kościele pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa erygowano 8 grudnia 1940 parafię.

Superiorowie lublinieccy

o. Jan Kulawy (1922-1925)

o. Teofil Nandzik (1925-1931)

o. Józef Cebula (1931-1937)

o. Karol Brzezina (1937-1939)

o. Kornelius Ingmann (1939-1945)

o. Paweł Koppe (1945-1947)

o. Szczepan Całujek (1847-1953)

o. Józef Krawczyk (1953-1956); (1960-1966)

o. Franciszek Mucha (1956-1958)

o. Maksymilian Górnik (1958-1960)

o. Mikołaj Hentrich (1966-1972)

o. Kazimierz Świtała (1972-1978)

o. Brunon Wielki (1978-1984)

o. Antoni Boczar (1984-1990)

o. Antoni Walisko (1990-

Bibliografia

R. Boudens, J. Katzer, Eugeniusz de Mazenod. Miał serce wielkie jak świat, Poznań 1995; J. Kiedos, Katolickie szkolnictwo kościelne na terenie diecezji katowickiej w latach międzywojennych, Katowice 1998, s.169–170; J. Pielorz, Błogosławiony Józef Cebula OMI (1902 – 1941). Wychowawca młodzieży i męczennik za postawę kapłańską, Poznań 2005, s. 24-28, 32-39, 45-46; Misjonarze Oblaci Maryi Niepokalanej w Lublińcu, Lubliniec 1992, s. 9-19, 29; Przegląd Administracji Apostolskiej Śląska Polskiego 1924, s. 35; Schematyzm Diecezji Śląskiej 1927, s. 105; RDŚ(K) 1930, s. 149-150; RDŚ(K) 1931, s. 58; RDŚ(K) 1932, s. 157 – 158; RDŚ(K) 1934, s. 113 – 114; RDŚ(K) 1936, s. 247; RDŚ(K) 1938, s. 127; RDK 1970, s. 252-253.