Mokros Franciszek: Różnice pomiędzy wersjami

Wersja z 15:42, 27 lip 2012

Mokros Franciszek (1912-1995)

Urodził się 28 marca 1912 w Kochanowicach k. Lublińca w rodzinie rolników Jakuba i Joanny z d. Malcher. Po nauce w szkole podstawowej w rodzinnej miejscowości w latach 1926—1932 uczęszczał do państwowego gimnazjum męskiego im. A. Mickiewicza w Lublińcu, gdzie uzyskał 9 czerwca 1932 maturę typu klasycznego. W tym samym roku wstąpił do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie i kontynuował studia teologiczne na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Święcenia kapłańskie otrzymał 20 czerwca 1937 z rąk bpa S. Adamskiego.

Po zastępstwie wakacyjnym w Katowicach-Józefowcu pracował jako wikariusz (1937-1939) w parafii św. Klemensa w Ustroniu, następnie (wrzesień 1939 rok - maj 1940 rok) w parafii św. Marii Magdaleny w Cieszynie. Od 17 maja 1940 został wikariuszem substytutem a następnie samodzielny duszpasterz w parafii św. Jerzego w Puńcowie i administratorem parafii św. Marcina w Lesznej Górnej. 19 listopada 1945 został aresztowany przez UB. Bezpośrednio po aresztowaniu osadzono go w więzieniu w Warszawie na Rakowieckiej. Wierni z Puńcowa, Lesznej Górnej oraz bp katowicki czynili starania o jego uwolnienie. Po 6 miesiącach przetrzymywania, bez postawienia aktu oskarżenia 6 czerwcaI 1946 wrócił na wolność.

6 grudnia 1950 został administratorem i od 3 września 1951 rektorem parafii Dobrego Pasterza w Istebnej. Przewodniczący WRN w 1952 roku zażądał przeniesienia ks. F. Mokrosa i A. Raszki z Istebnej do innej parafii bez podawania powodów. Bp S. Adamski odwołał się od tych zarządzeń min. Antoniego Bidy w Warszawie i wiceprzew. WRN J. Ziętka w Katowicach. Powodem były utrudnienia w pracy duszpasterskiej ze strony wicedyrektora Pustoszkina w Państwowym Zakładzie Przeciwgruźliczym na Kubalonce W tej sytuacji bp S. Adamski dnia 18 sierpnia 1952 mianował go administratorem w parafii NMP Wspomożenia Wiernych w Wełnowcu. 5 listopada 1952 ks. F. Mokros został ponownie aresztowany w związku z odczytaniem orędzia bpa oraz petycjami i podpisami ludzi. Zwolniono go dnia 31 marca 1953 bez aktu oskarżenia.

Po zwolnieniu z aresztu został administratorem parafii św. Aniołów Stróżów w Gorzycach (12 maj 1953—l wrzesień 1954) jako wikariusz adiutor tamtejszego proboszcza ks. Eryka Dzierzoka, św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Marklowicach (2 IX 1954—7 I 1957) w charakterze wikariusza adiutora proboszcza ks. Antoniego Basztonia. W latach 1957—1963 był kierownikiem domów rekolekcyjnych kolejno w Panewnikach i Kokoszycach. Organizował grupy diecezjalnych misjonarzy prowadzących na terenie diecezji rekolekcje i misje parafialne. Następną i ostatnią placówką duszpasterską była parafia św. Marii Magdaleny w Radlinie, gdzie od 18 września 1963 do przejścia na emeryturę 14 marca 1981 był administratorem. Jako proboszcz parafii w Radlinie przyczynił się do uzyskania zezwolenia na budowę kościoła pw. św. Herberta w Wodzisławiu Śląskim i ofiarował na jego budowę większą sumę pieniędzy. Wybudował dom parafialny, do którego sprowadził Siostry Szensztackie. W uznaniu zasług dla Kościoła otrzymał 23 grudnia 1963 tytuł Radcy Duchownego.

5 lutego 1974 zawiadomił bpa ordynariusza, że zamierza przejść na emeryturę. Z dniem 1 kwietnia 1981 przeszedł na emeryturę. W tym samym roku wyjechał w odwiedziny do RFN i tam przeszedł poważną operację. Następnie za zgodą bpa katowickiego, w 1982 roku podjął pracę jako wikariusz ekonom w parafii Zepfenhaus, w zastępstwie jej proboszcza, a swojego kolegi pochodzącego z diecezji opolskiej. Po powrocie do Polski 11 października 1993 zamieszkał w wybudowanym przez siebie domu Sióstr Szensztackich w Wodzisławiu Śląskim Radlinie. Zmarł w szpitalu w Wodzisławiu Śląskim 1 listopada 1995. Pogrzeb odbył się 4 listopada 1995 w Radlinie i spoczął na tamtejszym cmentarzu parafialnym.

Bibliografia

AAKat, Akta personalne ks. Franciszka Mokrosa; J. Krętosz, Nekrolog; Schematyzm (1970-1993); GN 1995, nr 47; Myszor, Stosunki Kościół, s. 194; Grajewski, Wygnanie, s. 148; J. Dziwoki, Mokros Franciszek (hasło), Leksykon duchowieństwa represjonowanego, t. 1, s. 184; Represje wobec duchowieństwa, s. 40, 237, 256; Myszor, Historia diecezji, s. 350, 417; Śp. ks. Franciszek Mokros. Odszedł do Pana, [Nekrolog], GN 1995, nr 47, (dodatek katowicki), s. 11.

@@ Linia 8: / Linia 8: @@
 listopada 1952 ks. F. Mokros został ponownie aresztowany w związku z odczytaniem orędzia bpa oraz  petycjami i podpisami ludzi. Zwolniono go dnia 31 marca 1953 bez aktu oskarżenia.
-Po zwolnieniu z aresztu został administratorem parafii św. Aniołów Stróżów w Gorzycach (12 maj 1953—l wrzesień 1954) jako wikariusz adiutor tamtejszego proboszcza [[Dzierzok Eryk|ks. Eryka Dzierzoka]], św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Marklowicach (2 IX 1954—7 I 1957) w charakterze wikariusza adiutora proboszcza [[Basztoń Antoni|ks. Antoniego Basztonia]]. W latach 1957—1963 był kierownikiem domów rekolekcyjnych kolejno w Panewnikach i Kokoszycach. Organizował grupy diecezjalnych misjonarzy prowadzących na terenie diecezji rekolekcje i misje parafialne. Następną i ostatnią placówką duszpasterską była [Parafia św. Marii Magdaleny w Radlinie|parafia św. Marii Magdaleny w Radlinie]], gdzie od 18 września 1963 do przejścia na emeryturę 14 marca 1981 był administratorem. Jako proboszcz parafii w Radlinie przyczynił się do uzyskania zezwolenia na budowę kościoła pw. św. Herberta w Wodzisławiu Śląskim i ofiarował na jego budowę większą sumę pieniędzy. Wybudował dom parafialny, do którego sprowadził Siostry Szensztackie. W uznaniu zasług dla Kościoła otrzymał 23 grudnia 1963 tytuł Radcy Duchownego.
+Po zwolnieniu z aresztu został administratorem parafii św. Aniołów Stróżów w Gorzycach (12 maj 1953—l wrzesień 1954) jako wikariusz adiutor tamtejszego proboszcza [[Dzierzok Eryk|ks. Eryka Dzierzoka]], św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Marklowicach (2 IX 1954—7 I 1957) w charakterze wikariusza adiutora proboszcza [[Basztoń Antoni|ks. Antoniego Basztonia]]. W latach 1957—1963 był kierownikiem domów rekolekcyjnych kolejno w Panewnikach i Kokoszycach. Organizował grupy diecezjalnych misjonarzy prowadzących na terenie diecezji rekolekcje i misje parafialne. Następną i ostatnią placówką duszpasterską była [[Parafia św. Marii Magdaleny w Radlinie|parafia św. Marii Magdaleny w Radlinie]], gdzie od 18 września 1963 do przejścia na emeryturę 14 marca 1981 był administratorem. Jako proboszcz parafii w Radlinie przyczynił się do uzyskania zezwolenia na budowę kościoła pw. św. Herberta w Wodzisławiu Śląskim i ofiarował na jego budowę większą sumę pieniędzy. Wybudował dom parafialny, do którego sprowadził Siostry Szensztackie. W uznaniu zasług dla Kościoła otrzymał 23 grudnia 1963 tytuł Radcy Duchownego.
 lutego 1974 zawiadomił bpa ordynariusza, że zamierza przejść na emeryturę. Z dniem 1 kwietnia 1981 przeszedł na emeryturę. W tym samym roku wyjechał w odwiedziny do RFN i tam przeszedł poważną operację. Następnie za zgodą bpa katowickiego, w 1982 roku podjął pracę jako wikariusz ekonom w parafii Zepfenhaus, w zastępstwie jej proboszcza, a swojego kolegi pochodzącego z diecezji opolskiej. Po powrocie do Polski 11 października 1993 zamieszkał w wybudowanym przez siebie domu Sióstr Szensztackich w Wodzisławiu Śląskim Radlinie. Zmarł w szpitalu w Wodzisławiu Śląskim 1 listopada 1995. Pogrzeb odbył się 4 listopada 1995 w Radlinie i spoczął na tamtejszym cmentarzu parafialnym.