Michalski Józef: Różnice pomiędzy wersjami

Aktualna wersja na dzień 00:00, 29 sie 2020

Michalski Józef (1834-1893), proboszcz w Lipinach

płyta nagrobna

Urodził się 31 grudnia 1834 w Nakle k. Bytomia, w rodzinie górnika Bernarda i Elżbiety z d. Langbom. Ukończył gimnazjum św. Macieja we Wrocławiu (1859). Po maturze wstąpił na Wydział Teologiczny Uniwersytetu Wrocławskiego. Święcenia kapłańskie przyjął 4 lipca 1863. Pracę duszpasterską rozpoczął jako wikary w Królewskiej Hucie (Chorzów). W 1872 roku został mianowany kuratusem w Lipinach, a od 1888 roku jej pierwszym proboszczem.

Był dobrym kaznodzieją, głosił kazaniu po polsku i niemiecku. W czasie kulturkampfu współpracował z "Katolikiem". Po ustaniu ostrego kursu Kulturkampfu częściowo zmienił poglądy, i zgodnie z polityką Centrum zwalczał przejawy polskości w Kościele, co spotykało się z licznymi krytycznymi uwagami ze strony prasy polskiej.

Przyczynił się do rozbudowy kościoła w Lipinach przez dobudowanie skrzydeł w kościele, budowę kaplicy różańcowej i kaplicy przeznaczonej do spowiedzi św. Założył dwa cmentarze, zakupił cenne wyposażenie kościelne. Prowadził szeroko zakrojoną akcję charytatywną przy pomocy kilku grup konferencji św. Wincentego à Paulo. Był znany jako propagator nabożeństwa do NSPJ. Świetnie orientował się w sprawach robotniczych. Był pierwszym przewodniczącym Katolickiego Związku Czeladników w Królewskiej Hucie. 7 marca 1890 został dziekanem dekanatu mysłowickiego. 17 września 1891 poświęcił kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Mysłowicach. Zmarł 23 czerwca 1893.

Po śmierci ks. Michalskiego prasa polska różnie go oceniała. Ta - reprezentująca aspiracje Ślązaków domagających się poszerzenia swobód językowych a więc i narodowych („Nowiny Raciborskie”), chłodno potraktowała jego dokonania i postawy, stwierdzając, że wprawdzie dobrze władał językiem polskim, to jednak nie czuł się Polakiem. Natomiast prasa chadecka („Katolik”) podkreślała jego zasługi dla Kościoła oraz miejscowej społeczności oraz duszpasterskie zaangażowanie w parafii. Tak więc ostatni okres jego życia zaważył na opinii, jaka ukształtowała się w historiografii, co poniekąd jest niesprawiedliwe, biorąc pod uwagę całe jego życie.

Bibliografia

Schematismus 1891, s. 103, 105; M. Pater, Michalski Jozef ( hasło), [w:] Słownik biograficzny duchowieństwa, s. 271; J. Chrząszcz, Fest-Schrift zur 50-jaehrigen Jubel-Feier St. Barbara-Pfarrgemeinde in Koenigshuette, Koenigshuette 1902; Rocznik Świętochłowicki t. 2, pod red. J. Myszora, Świętochłowice 2000.

@@ Linia 5: / Linia 5: @@
 Urodził się 31 grudnia 1834 w Nakle k. Bytomia, w rodzinie górnika Bernarda i Elżbiety z d. Langbom. Ukończył gimnazjum św. Macieja we Wrocławiu (1859). Po maturze wstąpił na [[Wydział Teologiczny Uniwersytetu Wrocławskiego]]. Święcenia kapłańskie przyjął 4 lipca 1863. Pracę duszpasterską rozpoczął jako wikary w Królewskiej Hucie (Chorzów). W 1872 roku został mianowany [[kuracja|kuratusem]] w [[Parafia św. Augustyna w Lipinach|Lipinach]], a od 1888 roku jej pierwszym proboszczem.
-Był dobrym kaznodzieją, głosił kazaniu po polsku i niemiecku. W czasie [[kulturkampf|kulturkampfu]] współpracował z [[Katolik - czasopismo|"Katolikiem"]]. Po ustaniu ostrego kursu Kulturkampfu częściowo zmienił poglądy, i zgodnie z polityką Centrum zwalczał przejawy polskości w Kościele, co spotykało się z licznymi krytycznymi uwagami ze strony prasy polskiej.
+Był dobrym kaznodzieją, głosił kazaniu po polsku i niemiecku. W czasie [[Kulturkampf|kulturkampfu]] współpracował z [[Katolik - czasopismo|"Katolikiem"]]. Po ustaniu ostrego kursu Kulturkampfu częściowo zmienił poglądy, i zgodnie z polityką Centrum zwalczał przejawy polskości w Kościele, co spotykało się z licznymi krytycznymi uwagami ze strony prasy polskiej.
-Przyczynił się do rozbudowy kościoła w Lipinach przez dobudowanie skrzydeł w kościele, budowę kaplicy różańcowej i kaplicy przeznaczonej do spowiedzi św. Założył dwa cmentarze, zakupił cenne wyposażenie kościelne. Prowadził szeroko zakrojoną akcję charytatywną przy pomocy kilku grup konferencji [[Św. Wincenty a' Paulo|św. Wincentego a' Paulo]]. Był znany jako propagator nabożeństwa do NSPJ. Świetnie orientował się w sprawach robotniczych. Był pierwszym przewodniczącym [[Stowarzyszenie Czeladników|Katolickiego Związku Czeladników]] w Królewskiej Hucie. 7 marca 1890 został dziekanem dekanatu mysłowickiego. 17 września 1891 poświęcił [[Parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa w Mysłowicach|kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w Mysłowicach]]. Zmarł 23 czerwca 1893.
+Przyczynił się do rozbudowy kościoła w Lipinach przez dobudowanie skrzydeł w kościele, budowę kaplicy różańcowej i kaplicy przeznaczonej do spowiedzi św. Założył dwa cmentarze, zakupił cenne wyposażenie kościelne. Prowadził szeroko zakrojoną akcję charytatywną przy pomocy kilku grup [[Konferencje św. Wincentego à Paulo|konferencji św. Wincentego à Paulo]]. Był znany jako propagator nabożeństwa do NSPJ. Świetnie orientował się w sprawach robotniczych. Był pierwszym przewodniczącym [[Stowarzyszenie Czeladników|Katolickiego Związku Czeladników]] w Królewskiej Hucie. 7 marca 1890 został dziekanem dekanatu mysłowickiego. 17 września 1891 poświęcił [[Parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa w Mysłowicach|kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Mysłowicach]]. Zmarł 23 czerwca 1893.
 Po śmierci ks. Michalskiego prasa polska różnie go oceniała. Ta - reprezentująca aspiracje Ślązaków domagających się poszerzenia swobód językowych a więc i narodowych („Nowiny Raciborskie”), chłodno potraktowała jego dokonania i postawy, stwierdzając, że wprawdzie dobrze władał językiem polskim, to jednak nie czuł się Polakiem. Natomiast prasa chadecka („Katolik”) podkreślała jego zasługi dla Kościoła oraz miejscowej społeczności oraz duszpasterskie zaangażowanie w parafii. Tak więc ostatni okres jego życia zaważył na opinii, jaka ukształtowała się w historiografii, co poniekąd jest niesprawiedliwe, biorąc pod uwagę całe jego życie.