Lubecki Rudolf: Różnice pomiędzy wersjami

Wersja z 00:32, 13 lut 2017

Lubecki Rudolf (1844-1891), publicysta

Urodził się 7 sierpnia 1844 w Wiśle Małej jako syn organisty i nauczyciela. Po ukończeniu gimnazjum w Gliwicach, już jako akademik założył, wraz z Damrotem, w 1865 roku Towarzystwo Polskich Górnoślązaków we Wrocławiu. Święcenia kapłańskie przyjął 2 czerwca 1869, po których pracował w Biskupicach, w Bieńkowicach, a od 1871 roku w Katowicach, gdzie słowem i piórem zmagał się o wiarę katolicką i polskość. Pisał dużo korespondencji do gazet polskich, a gdy w redakcji „Katolika" zabrakło redaktorów, których uwięziono, sam dojeżdżał do Królewskiej Huty i pilnował redakcji. Był też świetnym mówcą wiecowym i kończył przemówienia zwykle śpiewem ludowym. Obok Miarki był najpopularniejszą postacią na Górnym Śląsku w ówczesnym czasie. W 1869 roku założył w Katowicach Kółko Katolickie. Było ono jedną z pierwszych organizacji o tej nazwie, jakie zaczęły powstawać w osadach robotniczych okręgu przemysłowego. Anonimowo wydał pierwszy śpiewniczek pod tytułem Pieśni zabawne dla kółek wesołych polskich Górnoślązaków (Katowice 1878). W 1884 roku został proboszczem w parafii św. Urbana w Woli nad Wisłą, skąd jednak w 1887 roku przeniósł się do Wielkiego Kotorza pod Opolem. Zmarł przedwcześnie, 20 lutego 1891, na tyfus. „Katolik" napisał o nim, że "był dla ludu górnośląskiego we wszystkiem przywódcą".

Był pedagogiem ludu jako autor wielu broszurek popularnych i jako redaktor miesięcznika „Zdrowaś Marya" (Mikołów, Miarka 1885—1891).

Autor

Książeczka bierzmowania, Mikołów 1887.
Pamiątka jubileuszu 50-letniego kapłaństwa Ojca św. Leona XIII, Mikołów 1887.
Od piorunów i gwałtownej niepogody zachowaj nas, Panie. Rady, wskazówki i modlitwy podczas nawałnicy, Mikołów 1888.
Krótkie wspomnienie o życiu i czynach śp. Karola Miarki , Mikołów brw.
Żywot Bogarodzicy Najśw. Maryi Panny i jej oblubieńca św. Józefa z opisem najgłówniejszych miejsc i czcicieli N.M.P., Mikołów 1888 i 1905.
Różaniec św., Książeczka pouczająca i modlitewna, Mikołów 1888.
Baczność, Socyaliści się zbliżają, Strzelce, Wilpert 1891.

Bibliografia

Życiorys, "Światło" 1891, nr 4; E. Szramek, Ks. Norbert Bonczyk. Homer Górnośląski i poeta walki kulturnej, RTPNŚ 1930, t. 2, s. 57-58; J. Kudera, Ks. Rudolf Lubecki. Jego życie i praca dla ludu górnośląskiego, Opole 1917; E. Wyglenda, Lubecki Rudolf, [w:] Słownik biograficzny ziemi pszczyńskiej, s. 167-168; Schematismus 1887, s. 122; Schematismus 1891, s. 271.

@@ Linia 1: / Linia 1: @@
 == Lubecki Rudolf (1844-1891), publicysta ==
 [[Plik:Lubecki Rudolf.jpg|left|thumb|150px]]
-Urodził się 7 sierpnia 1844 w Wiśle Małej jako syn organisty i nauczyciela. Po ukończeniu gimnazjum w Gliwicach, już jako akademik założył, wraz z [[Damrot Konstanty|Damrotem]], w 1865 roku [[Towarzystwo Polskich Górnoślązaków|Towarzystwo Polskich Górnoślązaków]] w Wrocławiu. Święcenia kapłańskie przyjął 2 czerwca 1869, po których pracował w Biskupicach, w Bieńkowicach, a od 1871 roku w Katowicach, gdzie słowem i piórem zmagał się o wiarę katolicką i polskość. Pisał dużo korespondencji do gazet polskich, a gdy w redakcji [[Katolik - czasopismo|„Katolika"]] zabrakło redaktorów, których uwięziono, sam dojeżdżał do Królewskiej Huty i pilnował redakcji. Był też świetnym mówcą wiecowym i kończył przemówienia zwykle śpiewem ludowym. Obok [[Miarka Karol|Miarki]] był najpopularniejszą postacią na Górnym Śląsku w ówczesnym czasie. W 1869 roku założył w Katowicach Kółko Katolickie. Było ono jedną z pierwszych organizacji o tej nazwie, jakie zaczęły powstawać w osadach robotniczych okręgu przemysłowego. Anonimowo wydał pierwszy śpiewniczek pod tytułem „Pieśni zabawne dla kółek wesołych polskich Górnoślązaków" (Katowice 1878).
+Urodził się 7 sierpnia 1844 w Wiśle Małej jako syn organisty i nauczyciela. Po ukończeniu gimnazjum w Gliwicach, już jako akademik założył, wraz z [[Damrot Konstanty|Damrotem]], w 1865 roku [[Towarzystwo Polskich Górnoślązaków|Towarzystwo Polskich Górnoślązaków]] we Wrocławiu. Święcenia kapłańskie przyjął 2 czerwca 1869, po których pracował w Biskupicach, w Bieńkowicach, a od 1871 roku w Katowicach, gdzie słowem i piórem zmagał się o wiarę katolicką i polskość. Pisał dużo korespondencji do gazet polskich, a gdy w redakcji [[Katolik - czasopismo|„Katolika"]] zabrakło redaktorów, których uwięziono, sam dojeżdżał do Królewskiej Huty i pilnował redakcji. Był też świetnym mówcą wiecowym i kończył przemówienia zwykle śpiewem ludowym. Obok [[Miarka Karol|Miarki]] był najpopularniejszą postacią na Górnym Śląsku w ówczesnym czasie. W 1869 roku założył w Katowicach Kółko Katolickie. Było ono jedną z pierwszych organizacji o tej nazwie, jakie zaczęły powstawać w osadach robotniczych okręgu przemysłowego. Anonimowo wydał pierwszy śpiewniczek pod tytułem ''Pieśni zabawne dla kółek wesołych polskich Górnoślązaków'' (Katowice 1878).
-W 1884 roku został proboszczem w parafii św. Urbana w Woli nad Wisłą, skąd jednak w 1887 roku przeniósł się do Wielkiego Kotorza pod Opolem. Zmarł przedwcześnie, 20 lutego 1891, na tyfus. „Katolik" napisał o nim, że "był dla ludu górnośląskiego we wszystkiem przywódcą".
+W 1884 roku został proboszczem w [[Parafia św. Urbana Papieża i Męczennika w Woli|parafii św. Urbana w Woli nad Wisłą]], skąd jednak w 1887 roku przeniósł się do Wielkiego Kotorza pod Opolem. Zmarł przedwcześnie, 20 lutego 1891, na tyfus. „Katolik" napisał o nim, że "był dla ludu górnośląskiego we wszystkiem przywódcą".
 Był pedagogiem ludu jako autor wielu  broszurek popularnych i jako redaktor miesięcznika „Zdrowaś Marya" (Mikołów, Miarka 1885—1891).