Kusy Tadeusz: Różnice pomiędzy wersjami
(dr) |
(dr) |
||
Linia 5: | Linia 5: | ||
{{Biskup}} | {{Biskup}} | ||
{{Noty biograficzne}} | {{Noty biograficzne}} | ||
[[Kategoria:Biografie - K]] | |||
[[Kategoria:Biskupi - K]] | [[Kategoria:Biskupi - K]] | ||
[[Kategoria:Zakonnicy]] | [[Kategoria:Zakonnicy]] | ||
[[Kategoria:Franciszkanie]] | [[Kategoria:Franciszkanie]] | ||
[[Kategoria:Misjonarze]] | [[Kategoria:Misjonarze]] |
Wersja z 00:13, 23 lip 2017
Kusy Tadeusz OFM (1951-), imię zakonne Zbigniew, misjonarz
Urodził się 2 grudnia 1951 w Cieszynie (obecnie diecezja bielsko-żywiecka) w rodzinie Józefa i Marii z d. Pindur. Jego rodzinna parafia to parafia Opatrzności Bożej w Cieszynie. Do zakonu franciszkanów wstąpił w Prowincji Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Panewnikach rozpoczynając 31 sierpnia 1969 nowicjat. Pierwszą profesję zakonną złożył 30 sierpnia 1970, a wieczystą 26 sierpnia 1974. Studia filozoficzno-teologiczne odbył w w Wyższym Seminarium Duchownym OO. Franciszkanów w Panewnikach. Święcenia kapłańskie przyjął 15 kwietnia 1976 w katowickiej katedrze Chrystusa Króla z rąk bpa Herberta Bednorza. Po święceniach był duszpasterzem parafialnym w parafii Św. Ludwika Króla i Wniebowzięcia NMP w Panewnikach. Następnie został posłany na misje do Konga (1979-1986). W latach 1986-1989 studiował w Instytucie Nauk i Teologii Religii w Paryżu. Uzyskał tytuł licencjata teologii. Powrócił do Afryki, do Republiki Środkowoafrykańskiej. Oprócz pracy duszpasterskiej zajmował się kształceniem młodych Braci Mniejszych. Był mistrzem postulatu i odpowiadał za formację w Bangi. Pełnił tam także funkcje diecezjalne; przewodniczył Komisji ds. Życia Konsekrowanego i był członkiem kolegium konsultorów tej stołecznej archidiecezji. 31 maja 2014 papież Franciszek mianował go biskupem koadiutorem diecezji Kaga-Bandoro. Sakry biskupiej udzielił mu 15 sierpnia 2014 abp Dieudonne Nzapalainga, współkonsekratorami byli biskupi: Albert Vanbuel SDB i Stanislas Lukumwena Lumbala OFM. 27 września 2015 został mianowany biskupem diecezjalnym Kaga-Bandoro.
Bibliografia
Za: [1], dostęp 9.07.2017; [2], dostęp 9.07.2017.
|
|