Glensk Józef

Glensk Józef OFM (1906-1990), imię zakonne Innocenty

Urodził się 25 marca 1906 w Tarnowie Opolskim w rodzinie Piotra i Pauliny z d. Jonientz. W 1919 roku wstąpił do Niższego Seminarium Duchownego (Kolegium Serafickiego) Franciszkanów w Nysie. Po pierwszej wojnie światowej optował za Polską. Przeniósł się do klasztoru w Panewnikach, skąd dojeżdżał do gimnazjum w Katowicach. Nowicjat rozpoczął w Wieluniu 16 sierpnia 1924, tam też złożył profesję czasową na ręce o. Michała Porady, ówczesnego gwardiana wieluńskiego. Po nowicjacie kończył gimnazjum w Katowicach, a następnie został skierowany na studia filozoficzno-teologiczne na Uniwersytet Jagielloński do Krakowa. Profesję wieczystą złożył 27 sierpnia 1928 w Panewnikach na ręce o. Wilhelma Rogosza, komisarza prowincjalnego. Święcenia kapłańskie przyjął 21 czerwca 1930 w Krakowie z rąk bp. Stanisława Rosponda. Po święceniach odbył studia specjalistyczne z zakresu teologii moralnej na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1933 roku uzyskał stopień magistra teologii na podstawie pracy na temat: Funkcja społeczna prawa własności na podstawie encyklik napisanej pod kierunkiem ks. prof. Władysława Wichra. Od 1932 roku był profesorem matematyki i fizyki w Niższym Seminarium Duchownym Franciszkanów w Kobylinie, gdzie w roku 1934 został jednocześnie gwardianem. W 1935 roku objął wykłady z teologii moralnej i pastoralnej na studium teologicznym we Wronkach, gdzie został gwardianem w 1938 roku. Od 1936 roku kontynuował studia specjalistyczne na Uniwersytecie Józefa Piłsudskiego w Warszawie. Przygotował rozprawę doktorską na temat: Wpływ pism Seneki na etykę chrześcijańską pierwszych wieków i Ojców Kościoła. Do przewodu doktorskiego jednak nie doszło na skutek wybuchu drugiej wojny światowej. W 1940 roku opuścił Wronki i ukrywał się najpierw w Warszawie, gdzie został aresztowany przez Gestapo i więziony przez pewien czas na Pawiaku. Po zwolnieniu z więzienia przeniósł się do Nowego Sącza, a potem do Krakowa, gdzie przebywał do końca wojny. Po wojnie wrócił na krótko do Wronek. W maju 1945 roku został gwardianem w Panewnikach i pełnił ten urząd do 1953 roku. Był jednocześnie profesorem teologii moralnej i pastoralnej w Wyższym Seminarium Duchownym OO. Franciszkanów w Panewnikach aż do 1964 roku. W 1953 roku podjął starania o odzyskanie kościoła franciszkańskiego w Bytomiu. W 1964 roku został pierwszym przełożonym i proboszczem odzyskanej placówki w Bytomiu. W latach 1965-1979 był proboszczem w Zimnicach Wielkich. Od 1979 roku należał do wspólnoty klasztoru w Starych Panewnikach. Był w tym czasie spowiednikiem braci kleryków w Panewnikach. Głosił również braciom klerykom konferencje przed święceniami. Zmarł w klasztorze w Starych Panewnikach 1 lipca 1990. Spoczął w kwaterze franciszkanów na cmentarzu panewnickim w Ligocie.

Bibliografia

[1] (dostęp: 3.08.2016).