Dom Księży Emerytów
Przykładem diecezji wrocławskiej administrator apostolski, ks. August Hlond, założył Kasę Emerytalną dla kapłanów Administracji Apostolskiej Śląska Polskiego. Każdy proboszcz i wikariusz parafialny został zobowiązany do wpłacania do kasy kurialnej wyznaczonej kwoty pieniężnej. Ten system składkowy funkcjonował do momentu powstania Zasiłkowej Kasy Emerytalnej dla Duchownych Diecezji Katowickiej. W wielu diecezjach w Polsce powstawały podobne związki i organizacje samopomocowe skupiające w swych szeregach duchownych. Do najważniejszych należy zaliczyć Zjednoczenie Kapłanów „Unitas", które powstało również w diecezji katowickiej. Jego celem było miedzy innymi organizowanie pomocy ekonomicznej dla duchowieństwa, zorganizowanie Kasy Chorych dla duchowieństwa oraz organizowanie budowy domów uzdrowiskowych i hospicjów dla kapłanów.
W diecezji katowickiej Kasa Chorych działała w ramach Zasiłkowej Kasy Emerytalnej, powstałej 1 stycznia 1932 roku jako kościelną osobowość prawną ze statutem, zatwierdzonym przez biskupa. Celem Zasiłkowej Kasy Emerytalnej było uzupełnienie swoim członkom emerytur do wysokości sum przyznanych duchowieństwu przez państwo w konkordacie z 1925 roku. Myślano także o zbudowaniu lub nabyciu specjalnego domu przeznaczonego dla księży emerytów. Wysokość miesięcznych składek - wzorem wrocławskim - określono dla poszczególnych grup księży proporcjonalnie do ich dochodów.
Prawo do najniższego uzupełnienia emerytalnego nabywali w razie konieczności członkowie Zasiłkowej Kasy Emerytalnej, ale dopiero po dziecięciu latach zaliczonych do emerytury. 31 grudnia 1935 zapis statutu uległ modyfikacji. Członkostwo Zasiłkowej Kasy Emerytalnej tracił kapłan zalegający przez trzy lata ze składkami. W statucie zróżnicowano wysokość miesięcznej składki emerytalnej opłacanej przez księży wikarych.
Bibliografia
Cd. Biskupi wywodzący się z diecezji katowickiej | Spis treści