Dobiasz Ignacy

Dobiasz Ignacy SDB (1880-1941)

Urodził się 14 stycznia 1880 w Ciochowicach k. Gliwic, syn Ignacego i Joanny z Jaroszków. Ośmioklasową szkołę powszechną ukończył chlubnie w swojej rodzinnej miejscowości. W latach 1894-1898 uczył się w salezjańskim gimnazjum w Valsalice. Wstąpił do nowicjatu w Ivrei. 6 października 1900 roku, złożył śluby zakonne, natomiast śluby wieczyste złożył 21 września 1903 roku w Lanzo Torinese.

Studia filozoficzne odbył w Ivrei, a trzechletnią praktykę pedagogiczną w San Benigno Canavese. Studia teologiczne ukończył w Foglizzo. Wykształcenie filozoficzne i teologiczne uzupełnił jeszcze studiami na Akademii Rolnictwa w Turynie, które uwieńczył otrzymaniem dyplomu z agronomii w 1906 roku.

Święcenia kapłańskie otrzymał 28 czerwca 1908 w Ivrea (Włochy) z rąk abpa Filipello. W tym samym roku wrócił do Polski. Sprawował kolejno różne funkcje i urzędy: w Oświęcimiu (1908-1910) był katechetą szkół miejskich, w Daszawie (1911), w Przemyślu (1912-1914) - prefektem, w Pleszowie (1916-1918) - spowiednikiem, w Krakowie (1918 - 1920) wikariuszem i katechetą, w Oświęcimiu (1921) w Krakowie (1922), w Oświęcimiu (1923) profesorem teologów - uczy teologii moralnej, w Warszawie (1931-1933) wikariuszem i w Krakowie (1934) wikariuszem i spowiednikiem.

Aresztowany wraz z innymi salezjanami 23 maja 1941 roku, po krótkim pobycie w krakowskim więzieniu, został wysłany z pozostałymi zakonnikami do obozu śmierci w Oświęcimiu. Nosił numer obozowy 17364. W oświęcimskim obozie nie przebywał długo. Już w następnym dniu, po przywiezieniu, został w bestialski sposób zamordowany, w czasie wykonywania morderczej i wyczerpującej pracy. Stało się to 27 czerwca 1941.

Jest jednym z 122 Sług Bożych wobec których 17 września 2003 rozpoczął się proces beatyfikacyjny drugiej grupy polskich męczenników z okresu II wojny światowej.