Cmentarz parafii św. Antoniego w Siemianowicach Śląskich: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
(dr) |
||
| (Nie pokazano 9 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
==Powstanie cmentarza i kaplicy== | ==Powstanie cmentarza i kaplicy== | ||
[[Plik:Cmentarz Siemian Padewski.jpg|right | [[Plik:Cmentarz Siemian Padewski.jpg|right|thumb|Cmentarz, parafia św. Antoniego w Siemianowicach]] | ||
Równocześnie z powstawaniem [[Parafia św. Antoniego z Padwy w Siemianowicach Śląskich|parafii św. Antoniego z Padwy w Siemianowicach Śląskich]] tworzono [[Cmentarz|cmentarz parafialny]]. W 1917 roku parafia zakupiła działkę o powierzchni 5,8 morgi za 11 035 marek, którą 9 sierpnia tego samego roku poświęcono. Pierwszym zmarłym pochowanym w nowej nekropolii był Antoni Berlik – palacz kotłowy, który przeżył zaledwie 24 lata. Jego pogrzeb odbył się 4 sierpnia 1918. Kaplicę stojącą w centrum cmentarza postawiono 18 sierpnia 1931. Fundatorem kaplicy był pochowany w niej Johann Cieplik zmarły 11 czerwca 1938. Koszt budowy wyniósł 3565 złotych. Wykonawcą projektu był Jan Michalczyk. Przez wiele lat w kaplicy w każdą niedzielę odprawiano Msze święte, ale nakazem biskupa zaniechano tego. Obecnie Msze św. są tam odprawiane dwa razy w roku: w [[Uroczystość Wszystkich Świętych]] (wraz z procesją i [[Różaniec Święty|różańcem]]) oraz w poniedziałek po uroczystościach odpustowych w parafii (niedziela po 13 czerwca). Kaplica jest również wykorzystywana podczas pokropów. | |||
==Cmentarz zamknięty== | ==Cmentarz zamknięty== | ||
W roku 1973 cmentarz został zamknięty decyzją ówczesnych władz miejskich mimo dezaprobaty parafian. Argumentem przemawiającym za zamknięciem nekropolii były plany budowy nowego osiedla. Cmentarz miał nie tylko być zamknięty, ale i zniwelowany. Do niwelacji na szczęście nie doszło. Parafia korzystała wówczas z cmentarza przy ulicy Michałkowickiej. Proboszcz ks. Ignacy Szpunar odwoływał się od tej decyzji we wszystkich kolejnych instancjach łącznie z Ministerstwem. Interweniowała również katowicka | W roku 1973 cmentarz został zamknięty decyzją ówczesnych władz miejskich mimo dezaprobaty parafian. Argumentem przemawiającym za zamknięciem nekropolii były plany budowy nowego osiedla. Cmentarz miał nie tylko być zamknięty, ale i zniwelowany. Do niwelacji na szczęście nie doszło. Parafia korzystała wówczas z [[Nowy Cmentarz - Siemianowice Śląskie|cmentarza przy ulicy Michałkowickiej]]. Proboszcz [[Szpunar Ignacy|ks. Ignacy Szpunar]] odwoływał się od tej decyzji we wszystkich kolejnych instancjach łącznie z Ministerstwem. Interweniowała również katowicka Kuria Diecezjalna. Wszystkie te zabiegi okazały się jednak bezskuteczne. 4 kwietnia 1989 wybrana spośród parafian delegacja przedstawiła ówczesnemu prezydentowi sprawę ponownego otwarcia i powiększenie nekropolii. Dopiero w lutym 1990 roku parafii udało się uzyskać zgodę na ponowne otwarcie cmentarza. Cmentarz przez tę przymusową „kwarantannę” zachował swą rzadko już spotykaną na nekropoliach bujną zieleń przez co często przez przyjezdnych nazywany jest raczej parkiem niźli miejscem wiecznego spoczynku. | ||
==Spoczywający na cmentarzu== | ==Spoczywający na cmentarzu== | ||
Na cmentarzu spoczywają między innymi: ks. proboszcz [[Scholz Wilhelm|Wilhelm Scholz]], kościelny Cierpioł (zamordowany podczas napadu), dowódca powstańczy Jan Lampner, lekarz magistracki | Na cmentarzu spoczywają między innymi: ks. proboszcz [[Scholz Wilhelm|Wilhelm Scholz]], kościelny Cierpioł (zamordowany podczas napadu), dowódca powstańczy [[Lampner Jan Wiktor|Jan Lampner]], lekarz magistracki [[Cienciała Edward|dr Edward Cienciała]], właściciel siemianowickiego browaru i syn jego założyciela Alberta – Paweł Mokrski, powstaniec i działacz narodowy Jan Kralewski, Maria z domu Mańka i Filip Hanke – rodzice premiera rządu polskiego na emigracji Hugona Hanke, aptekarz i Komendant Siemianowickiego Bractwa Krukowego Marian Tomaszewski, profesor I Liceum Ogólnokształcącego im. Jana Śniadeckiego Józef Gralak oraz Paweł Kuźma – powstaniec, działacz plebiscytowy i związkowy, wiceburmistrz Siemianowic, poseł na sejm RP. Symboliczną mogiłą jest upamiętniona śmierć Helmuta Fracha – pracownika korfantowskiej „Polonii” i konspiratora, zamordowanego przez Niemców w czasie II wojny światowej. Żołnierzom Wehrmachtu zostały przydzielone osobne kwatery. W 2009 roku pomnik nad grobem proboszcza ks. Wilhelma Scholza został zamieniony na tablicę upamiętniającą wszystkich zmarłych proboszczów parafii. | ||
==Bibliografia== | ==Bibliografia== | ||
M. Derus, Kościoły Siemianowic Śląskich | M. Derus, Kościoły Siemianowic Śląskich, Siemianowice Śląskie 1998, s. 26-30; Z. Janeczek, Od Sancovic do Siemianowic – Szkice z dziejów miasta i okolic, Katowice 1993, s. 380-386. | ||
{{Cmentarz}} | |||
[[Kategoria: | [[Kategoria:Cmentarz - S]] | ||
[[Kategoria:Siemianowice Śląskie]] | |||
Aktualna wersja na dzień 00:42, 9 lis 2021
Powstanie cmentarza i kaplicy
Równocześnie z powstawaniem parafii św. Antoniego z Padwy w Siemianowicach Śląskich tworzono cmentarz parafialny. W 1917 roku parafia zakupiła działkę o powierzchni 5,8 morgi za 11 035 marek, którą 9 sierpnia tego samego roku poświęcono. Pierwszym zmarłym pochowanym w nowej nekropolii był Antoni Berlik – palacz kotłowy, który przeżył zaledwie 24 lata. Jego pogrzeb odbył się 4 sierpnia 1918. Kaplicę stojącą w centrum cmentarza postawiono 18 sierpnia 1931. Fundatorem kaplicy był pochowany w niej Johann Cieplik zmarły 11 czerwca 1938. Koszt budowy wyniósł 3565 złotych. Wykonawcą projektu był Jan Michalczyk. Przez wiele lat w kaplicy w każdą niedzielę odprawiano Msze święte, ale nakazem biskupa zaniechano tego. Obecnie Msze św. są tam odprawiane dwa razy w roku: w Uroczystość Wszystkich Świętych (wraz z procesją i różańcem) oraz w poniedziałek po uroczystościach odpustowych w parafii (niedziela po 13 czerwca). Kaplica jest również wykorzystywana podczas pokropów.
Cmentarz zamknięty
W roku 1973 cmentarz został zamknięty decyzją ówczesnych władz miejskich mimo dezaprobaty parafian. Argumentem przemawiającym za zamknięciem nekropolii były plany budowy nowego osiedla. Cmentarz miał nie tylko być zamknięty, ale i zniwelowany. Do niwelacji na szczęście nie doszło. Parafia korzystała wówczas z cmentarza przy ulicy Michałkowickiej. Proboszcz ks. Ignacy Szpunar odwoływał się od tej decyzji we wszystkich kolejnych instancjach łącznie z Ministerstwem. Interweniowała również katowicka Kuria Diecezjalna. Wszystkie te zabiegi okazały się jednak bezskuteczne. 4 kwietnia 1989 wybrana spośród parafian delegacja przedstawiła ówczesnemu prezydentowi sprawę ponownego otwarcia i powiększenie nekropolii. Dopiero w lutym 1990 roku parafii udało się uzyskać zgodę na ponowne otwarcie cmentarza. Cmentarz przez tę przymusową „kwarantannę” zachował swą rzadko już spotykaną na nekropoliach bujną zieleń przez co często przez przyjezdnych nazywany jest raczej parkiem niźli miejscem wiecznego spoczynku.
Spoczywający na cmentarzu
Na cmentarzu spoczywają między innymi: ks. proboszcz Wilhelm Scholz, kościelny Cierpioł (zamordowany podczas napadu), dowódca powstańczy Jan Lampner, lekarz magistracki dr Edward Cienciała, właściciel siemianowickiego browaru i syn jego założyciela Alberta – Paweł Mokrski, powstaniec i działacz narodowy Jan Kralewski, Maria z domu Mańka i Filip Hanke – rodzice premiera rządu polskiego na emigracji Hugona Hanke, aptekarz i Komendant Siemianowickiego Bractwa Krukowego Marian Tomaszewski, profesor I Liceum Ogólnokształcącego im. Jana Śniadeckiego Józef Gralak oraz Paweł Kuźma – powstaniec, działacz plebiscytowy i związkowy, wiceburmistrz Siemianowic, poseł na sejm RP. Symboliczną mogiłą jest upamiętniona śmierć Helmuta Fracha – pracownika korfantowskiej „Polonii” i konspiratora, zamordowanego przez Niemców w czasie II wojny światowej. Żołnierzom Wehrmachtu zostały przydzielone osobne kwatery. W 2009 roku pomnik nad grobem proboszcza ks. Wilhelma Scholza został zamieniony na tablicę upamiętniającą wszystkich zmarłych proboszczów parafii.
Bibliografia
M. Derus, Kościoły Siemianowic Śląskich, Siemianowice Śląskie 1998, s. 26-30; Z. Janeczek, Od Sancovic do Siemianowic – Szkice z dziejów miasta i okolic, Katowice 1993, s. 380-386.
| |||||