Adamczyk Rudolf: Różnice pomiędzy wersjami

Wersja z 09:45, 16 sie 2010

Adamczyk Rudolf (1905-1980), proboszcz katedry Chrystusa Króla, kanonik gremialny

Urodził się 7 kwietnia 1905 w Uchylsku. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Gorzyczkach w 1916 roku przyjęty został do biskupiego konwiktu św. Józefa w Gliwicach i Państwowego Gimnazjum w Rybniku. Po maturze w 1924 roku przyjęty został do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie. Od 1926 roku, ze względu na wybitne wyniki w nauce, kontynuował również studia teologiczne w Kolegium Polskim w Rzymie, które ukończył licencjatem z teologii w 1929 roku. Po przyjęciu święceń kapłańskich w Katowicach (28 lipca 1929) uzyskał w Rzymie doktorat z teologii (1930) oraz z prawa kanonicznego (1932). Odbył też roczną praktykę w Rocie Rzymskiej i Kongregacji Soboru. Był pierwszym Polakiem, który otrzymał pochwałę Roty Rzymskiej za wyniki uzyskane na studiach. Po studiach prawniczych (1933) mianowany został notariuszem kurii diecezjalnej i Sądu Biskupiego w Katowicach oraz sędzią prosynodalnym. W 1935 roku zdał egzamin na adwokata Roty Rzymskiej. W latach 1958-1966 prowadził wykłady z prawa kanonicznego w Śląskim Seminarium Duchownym w Krakowie oraz egzaminy proboszczowskie w zakresie prawa (od 1965 roku). W 1969 roku mianowany został egzaminatorem prosynodalnym prawa kanonicznego. Brał udział w zjeździe prawników w Brixen (1970). Podczas wakacji w 1932 był wikariuszem w Nakle Śląskim i Świętochłowicach. W 1938 roku z polecenia bp. Adamskiego wysłany został na Zaolzie w celu obserwacji sytuacji społeczno-politycznej i religijnej. Pełnił także funkcję katechety gimnazjalnego w Rychwałdzie, ponadto był kierownikiem oddziału świetlic dla bezrobotnych, a także aktywnym członkiem Towarzystwa Nauczycieli Polskich w Czechosłowacji oraz organizatorem sieci placówek Towarzystwa Czytelni Ludowych na Zaolziu.

W 1939 roku pracował jako wikariusz tymczasowy w Lyskach oraz pomocnik kuratora Fundacji Polednika. 8 listopada 1939 mianowany został substytutem lokali pw. Chrystusa Króla w Katowicach z prawem zarządzania majątkiem budującej się katedry. Od 1940 roku pełnił obowiązki radcy kurialnego. 28 lutego 1941 wysiedlony przez gestapo do Krakowa, był radcą prawnym biskupa Czesława Kaczmarka. 21 października 1951 aresztowany przez Urząd Bezpieczeństwa i osadzony na krótki czas w więzieniu w Katowicach. Oskarżony był o szpiegostwo na rzecz USA, kontakty z biskupem Kaczmarkiem oraz malwersacje finansowe przy budowie katedry. W latach 1952-1955 przebywał w wojskowym więzieniu śledczym w Warszawie-Mokotowie. 15 stycznia 1955 zwolniony bez procesu, dostał roczny urlop z polecenia wikariusza kapitulnego Jana Piskorza. Śledztwo umorzono w 1956 roku.

Po powrocie z pierwszego wygnania (1945) został mianowany wizytatorem i kuratorem prowincji ss. Jadwiżanek w Katowicach. 2 maja 1945 ponownie mianowany substytutem parafii Chrystusa Króla w Katowicach, a od 7 października 1946 – administratorem parafii katedralnej i zastępcą wikariusza generalnego w zakresie administracji ogólnej diecezji katowickiej oraz spraw duchowych (1947). Po posądzeniu go o brak umiejętności organizacyjnych (z powodu przedłużającej się budowy katedry) złożył urząd zastępcy wikariusza generalnego „in spiritualibus” (1950). Po umorzeniu śledztwa przez UB (1956) mianowany został adiutorem w parafii w Bobrownikach i administratorem parafii Brzezie n. Odrą k. Raciborza.

Po „odwilży październikowej” wrócił do Katowic i jako wikariusz z obowiązkami proboszcza (1 marca 1958) kontynuował budowę katedry. Po konflikcie z biskupem Herbertem Bednorzem (1970) złożył rezygnację ze stanowiska proboszcza, budowniczego katedry Chrystusa Króla w Katowicach oraz przewodniczącego Komitetu Budowy. W 1973 roku przeszedł na emeryturę, zamieszkał w Jastrzębiu-Zdroju, wycofał się z działalności społecznej. Jest autorem wspomnień przeżyć z czasów stalinowskich (Czyściec, Biblioteka Spotkań, Paris 1985), artykułów publikowanych w „Gościu Niedzielnym” oraz krótkiej historii parafii Brzezie n. Odrą. Kanonik gremialny katowickiej Kapituły Katedralnej (1957); kanonik penitencjarz (1958), prałat Jego Świątobliwości (1962). Zmarł 24 sierpnia 1980 w Jastrzębiu, pochowany w Gorzycach.

Bibliografia

AAKat, Akta personalne ks. Rudolfa Adamczyka; Schematyzm (1929-1981); R. Adamczyk, Czyściec, Paris 1985; J. Dziwoki, Adamczyk Rudolf (hasło), Leksykon duchowieństwa, t. 1, s. 1; Gawlina, Wspomnienia, s. 133; Golec, Bojda, Słownik, t. 1, s. 15-16; Korespondencja, s. 99, 264; Myszor, Historia diecezji, s. 87 i nn.; Tenże, Stosunki Kościół, s. 53, 54, 59, 88; Represje wobec duchowieństwa, s. 9 i nn; Skworc, Budownictwo kościołów, s. 80. 189; Województwo śląskie, s. 453, 455, 552; J. Wycisło, Adamczyk Rudolf (hasło), Słownik biograficzny, s. 1-2; A. Grajewski, Twój Gość, s. 46, 61; J. Żurek, Ruch "księży patriotów" w województwie katowickim w latach 1949-1956, Warszawa-Katowice 2009, s. 217; A. Dziurok, Aparat bezpieczeństwa wobec biskupów i kurii katowickiej w latach 1945-1956, [w:] Aparat bezpieczeństwa wobec kurii biskupich w Polsce, Warszawa 2009, s. 61, 65, 67; Ł. Marek, Aparat bezpieczeństwa wobec kurii katowickiej w latach 1956-1970, [w:] Aparat bezpieczeństwa wobec kurii biskupich w Polsce, Warszawa 2009, s. 90, 99, 100.

@@ Linia 1: / Linia 1: @@
 == Adamczyk Rudolf (1905-1980), proboszcz katedry Chrystusa Króla, kanonik gremialny==
 [[Grafika:Adamczyk_Rudolf1.jpg‎|left]]
-Urodził się 7 kwietnia 1905 w Uchylsku. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Gorzyczkach w 1916 roku przyjęty został do biskupiego konwiktu św. Józefa w Gliwicach i [[Państwowe Gimnazjum w Rybniku|Państwowego Gimnazjum w Rybniku]]. Po maturze w 1924 roku przyjęty został do [[Śląskie Seminarium Duchowne|Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie]]. Od 1926 roku, ze względu na wybitne wyniki w nauce, kontynuował również studia teologiczne w [[Kolegium Polskie w Rzymie|Kolegium Polskim w Rzymie]], które ukończył licencjatem z teologii w 1929 roku. Po przyjęciu święceń kapłańskich w Katowicach (28 lipca 1929) uzyskał w Rzymie doktorat z teologii (1930) oraz z prawa kanonicznego (1932). Odbył też roczną praktykę w Rocie Rzymskiej i [[Kongregacja Soboru|Kongregacji Soboru]]. Był pierwszym Polakiem, który otrzymał pochwałę [[Rota Rzymska|Roty Rzymskiej]] za wyniki uzyskane na studiach. Po studiach prawniczych (1933) mianowany został notariuszem kurii diecezjalnej i Sądu Biskupiego w Katowicach oraz sędzią prosynodalnym. W 1935 roku zdał egzamin na adwokata Roty Rzymskiej. W latach 1958-1966 prowadził wykłady z prawa kanonicznego w Śląskim Seminarium Duchownym w Krakowie oraz egzaminy proboszczowskie w zakresie prawa (od 1965 roku). W 1969 roku mianowany został egzaminatorem prosynodalnym prawa kanonicznego. Brał udział w zjeździe prawników w Brixen (1970). Podczas wakacji w 1932 był wikariuszem w Nakle Śląskim i Świętochłowicach. W 1938 roku z polecenia [[Adamski Stanisław |bpa Adamskiego]] wysłany został na Zaolzie w celu obserwacji sytuacji społeczno-politycznej i religijnej. Pełnił także funkcję katechety gimnazjalnego w Rychwałdzie, ponadto był kierownikiem oddziału świetlic dla bezrobotnych, a także aktywnym członkiem Towarzystwa Nauczycieli Polskich w Czechosłowacji oraz organizatorem sieci placówek Towarzystwa Czytelni Ludowych na Zaolziu.
+Urodził się 7 kwietnia 1905 w Uchylsku. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Gorzyczkach w 1916 roku przyjęty został do biskupiego konwiktu św. Józefa w Gliwicach i [[Państwowe Gimnazjum w Rybniku|Państwowego Gimnazjum w Rybniku]]. Po maturze w 1924 roku przyjęty został do [[Śląskie Seminarium Duchowne|Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie]]. Od 1926 roku, ze względu na wybitne wyniki w nauce, kontynuował również studia teologiczne w [[Kolegium Polskie w Rzymie|Kolegium Polskim w Rzymie]], które ukończył licencjatem z teologii w 1929 roku. Po przyjęciu święceń kapłańskich w Katowicach (28 lipca 1929) uzyskał w Rzymie doktorat z teologii (1930) oraz z prawa kanonicznego (1932). Odbył też roczną praktykę w [[Rota Rzymksa|Rocie Rzymskiej]] i [[Kongregacja Soboru|Kongregacji Soboru]]. Był pierwszym Polakiem, który otrzymał pochwałę Roty Rzymskiej za wyniki uzyskane na studiach. Po studiach prawniczych (1933) mianowany został notariuszem kurii diecezjalnej i Sądu Biskupiego w Katowicach oraz sędzią prosynodalnym. W 1935 roku zdał egzamin na adwokata Roty Rzymskiej. W latach 1958-1966 prowadził wykłady z prawa kanonicznego w Śląskim Seminarium Duchownym w Krakowie oraz egzaminy proboszczowskie w zakresie prawa (od 1965 roku). W 1969 roku mianowany został egzaminatorem prosynodalnym prawa kanonicznego. Brał udział w zjeździe prawników w Brixen (1970). Podczas wakacji w 1932 był wikariuszem w Nakle Śląskim i Świętochłowicach. W 1938 roku z polecenia [[Adamski Stanisław |bp. Adamskiego]] wysłany został na Zaolzie w celu obserwacji sytuacji społeczno-politycznej i religijnej. Pełnił także funkcję katechety gimnazjalnego w Rychwałdzie, ponadto był kierownikiem oddziału świetlic dla bezrobotnych, a także aktywnym członkiem Towarzystwa Nauczycieli Polskich w Czechosłowacji oraz organizatorem sieci placówek Towarzystwa Czytelni Ludowych na Zaolziu.
-W 1939 roku pracował jako wikariusz tymczasowy w Lyskach oraz pomocnik kuratora [[Fundacja Polednika|Fundacji Polednika]]. 8 listopada 1939 mianowany został substytutem lokali pw. [[Parafia Chrystusa Króla w Katowicach|Chrystusa Króla w Katowicach]] z prawem zarządzania majątkiem budującej się katedry. Od 1940 roku pełnił obowiązki radcy kurialnego. 28 lutego 1941 wysiedlony przez gestapo do Krakowa, był radcą prawnym biskupa [[Kaczmarek Czesław |Czesława Kaczmarka]]. 21 października 1951 aresztowany przez Urząd Bezpieczeństwa i osadzony na krótki czas w więzieniu w Katowicach. Oskarżony był o szpiegostwo na rzecz USA, kontakty z biskupem Kaczmarkiem oraz malwersacje finansowe przy budowie katedry. W latach 1952-1955 przebywał w wojskowym więzieniu śledczym w Warszawie-Mokotowie. 15 stycznia 1955 zwolniony bez procesu, dostał roczny urlop z polecenia [[Wikariusz kapitulny|wikariusza kapitulnego]] [[Piskorz Jan|Jana Piskorza]]. Śledztwo umorzono w 1956 roku.
+W 1939 roku pracował jako wikariusz tymczasowy w Lyskach oraz pomocnik kuratora [[Fundacja Polednika|Fundacji Polednika]]. 8 listopada 1939 mianowany został substytutem lokali pw. [[Parafia Chrystusa Króla w Katowicach|Chrystusa Króla w Katowicach]] z prawem zarządzania majątkiem budującej się katedry. Od 1940 roku pełnił obowiązki radcy kurialnego. 28 lutego 1941 wysiedlony przez [[Gestapo|gestapo]] do Krakowa, był radcą prawnym biskupa [[Kaczmarek Czesław |Czesława Kaczmarka]]. 21 października 1951 aresztowany przez Urząd Bezpieczeństwa i osadzony na krótki czas w więzieniu w Katowicach. Oskarżony był o szpiegostwo na rzecz USA, kontakty z biskupem Kaczmarkiem oraz malwersacje finansowe przy budowie katedry. W latach 1952-1955 przebywał w wojskowym więzieniu śledczym w Warszawie-Mokotowie. 15 stycznia 1955 zwolniony bez procesu, dostał roczny urlop z polecenia [[Wikariusz kapitulny|wikariusza kapitulnego]] [[Piskorz Jan|Jana Piskorza]]. Śledztwo umorzono w 1956 roku.
 Po powrocie z pierwszego wygnania (1945) został mianowany wizytatorem i kuratorem prowincji ss. Jadwiżanek w Katowicach. 2 maja 1945 ponownie mianowany substytutem parafii Chrystusa Króla w Katowicach, a od 7 października 1946 – administratorem parafii katedralnej i zastępcą wikariusza generalnego w zakresie administracji ogólnej diecezji katowickiej oraz spraw duchowych (1947). Po posądzeniu go o brak umiejętności organizacyjnych (z powodu przedłużającej się budowy katedry) złożył urząd zastępcy [[Wikariusz generalny|wikariusza generalnego]] „in spiritualibus” (1950). Po umorzeniu śledztwa przez UB (1956) mianowany został adiutorem w parafii w Bobrownikach i administratorem parafii Brzezie n. Odrą k. Raciborza.