Św. Jan Boży: Różnice pomiędzy wersjami

Wersja z 19:45, 15 lis 2009

Jan Boży ( 1495-1550)

Urodził się w Montemor-o-Novo 8 marca 1495. Wcześnie opuścił dom rodzinny; uciekł z domu w wieku 8 lat. Dotarł do hiszpańskiej miejscowości Oropesa. Opiekę, wychowanie i wykształcenie uzyskał w rodzinie zarządcy trzód. Po blisko 20 latach spędzonych w Oropesie opuścił przybraną rodzinę i wstąpił do wojska jako ochotnik. Wziął udział w walkach hiszpańsko-francuskich. Usunięty karnie ze służby wrócił do Oropesy. Po kilku latach zaciągnął się do wojska, które udało się aż na Węgry, by walczyć z sułtanem turecki Sulejmanem II Wspaniałym. Po powrocie do rodzinnego domu przeżył wstrząs, dowiedział się, ze rodzice już nie żyją, a on pośrednio stał się przyczyną ich śmierci.

Nastepnie wyjechał do Afryki, do Ceuty. Najął się do katorżniczej pracy przy budowie fortyfikacji. Później wrócił do Europy i intensywnie zajął się lekturą religijnych książek i ich rozpowszechnianiem. Będąc w Granadzie, pod wpływem kazania wygłoszonego przez Jana z Avilli 20 stycznia 1539, doznał głębokiej przemiany wewnętrznej, która czasowo zaprowadziła go do szpitala dla psychicznie chorych. Tam doświadczył brutalnych metod, jakie wówczas powszechnie stosowano wobec osób psychicznie chorych. Dojrzewała w nim decyzja o założeniu własnego szpitala, w którym chorzy byliby godnie traktowani. Po opuszczeniu szpitala udało mu się dzięki życzliwości otoczenia, urządzić przytułek dla bezdomnych w Granadzie. Pierwszy szpital Jana Bożego pod względem metod pracy wyraźnie odróżniał się od innych ówczesnych placówek medycznych. Dbano tu o higienę i o nowoczesne metody leczenia, jak na ówczesne czasy. Widząc jego poświęcenie w pracy wśród chorych ludzie coraz chętniej wspierali jego działalność. Pierwszego stałego współpracownika doczekał się dopiero po sześciu latach. Był nim Antoni Martin. Śmiertelnie zachorował, gdy próbował uratować tonącego chłopca. Śmierć i pogrzeb Jana Bożego stała się wielkim wydarzeniem w Granadzie. Ciało złożono w bocznej kaplicy kościoła Matki Bożej Zwycięskiej, gdzie niebawem wydarzyło się wiele cudów.

Naśladowcy i kontynutorzy dzieła św. Jana Bożego w Polsce zwani są boniftratrami.

@@ Linia 3: / Linia 3: @@
 Urodził się w Montemor-o-Novo 8 marca 1495.  Wcześnie opuścił dom rodzinny; uciekł z domu w wieku 8 lat. Dotarł do hiszpańskiej miejscowości Oropesa. Opiekę, wychowanie i wykształcenie uzyskał w rodzinie zarządcy trzód. Po blisko 20 latach spędzonych w Oropesie opuścił przybraną rodzinę i wstąpił do wojska jako ochotnik. Wziął udział w walkach hiszpańsko-francuskich. Usunięty karnie ze służby wrócił do Oropesy. Po kilku latach zaciągnął się do wojska, które udało się aż na Węgry, by walczyć z sułtanem turecki Sulejmanem II Wspaniałym. Po powrocie do rodzinnego domu przeżył wstrząs, dowiedział się, ze rodzice już nie żyją, a on pośrednio stał się przyczyną ich śmierci.
-Nastepnie wyjechał do Afryki, do Ceuty. Najął się do katorżniczej pracy przy budowie fortyfikacji. Później wrócił do Europy i intensywnie zajął się lektura religijnych książek  i ich rozpowszechnianiem. Będąc w Granadzie, pod wpływem kazania wygłoszonego przez Jana z Avilli 20 stycznia 1539, doznał głębokiej przemiany wewnętrznej, która czasowo zaprowadziła go do szpitala dla psychicznie chorych. Tam doświadczył brutalnych metod, jakie wówczas powszechnie stosowano wobec osób psychicznie chorych. Dojrzewała w nim decyzja o założeniu własnego szpitala, w którym chorzy byliby godnie traktowani.  Po opuszczeniu szpitala udało mu się dzięki życzliwości otoczenia, urządzić  przytułek dla bezdomnych w Granadzie. Pierwszy szpital Jana Bożego pod względem metod pracy wyraźnie odróżniał się od innych ówczesnych placówek medycznych. Dbano tu o higienę i o nowoczesne metody leczenia, jak na ówczesne czasy. Widząc jego poświęcenie w pracy wśród chorych ludzie coraz chętniej wspierali jego działalność.  Pierwszego stałego współpracownika doczekał się dopiero po sześciu latach. Był nim Antoni Martin.  Śmiertelnie zachorował, gdy próbował uratować tonącego chłopca. Śmierć i pogrzeb Jana Bożego stała się wielkim wydarzeniem w Granadzie. Ciało złożono w bocznej kaplicy kościoła Matki Bożej Zwycięskiej, gdzie niebawem wydarzyło się wiele cudów.
+Nastepnie wyjechał do Afryki, do Ceuty. Najął się do katorżniczej pracy przy budowie fortyfikacji. Później wrócił do Europy i intensywnie zajął się lekturą religijnych książek  i ich rozpowszechnianiem. Będąc w Granadzie, pod wpływem kazania wygłoszonego przez Jana z Avilli 20 stycznia 1539, doznał głębokiej przemiany wewnętrznej, która czasowo zaprowadziła go do szpitala dla psychicznie chorych. Tam doświadczył brutalnych metod, jakie wówczas powszechnie stosowano wobec osób psychicznie chorych. Dojrzewała w nim decyzja o założeniu własnego szpitala, w którym chorzy byliby godnie traktowani.  Po opuszczeniu szpitala udało mu się dzięki życzliwości otoczenia, urządzić  przytułek dla bezdomnych w Granadzie. Pierwszy szpital Jana Bożego pod względem metod pracy wyraźnie odróżniał się od innych ówczesnych placówek medycznych. Dbano tu o higienę i o nowoczesne metody leczenia, jak na ówczesne czasy. Widząc jego poświęcenie w pracy wśród chorych ludzie coraz chętniej wspierali jego działalność.  Pierwszego stałego współpracownika doczekał się dopiero po sześciu latach. Był nim Antoni Martin.  Śmiertelnie zachorował, gdy próbował uratować tonącego chłopca. Śmierć i pogrzeb Jana Bożego stała się wielkim wydarzeniem w Granadzie. Ciało złożono w bocznej kaplicy kościoła Matki Bożej Zwycięskiej, gdzie niebawem wydarzyło się wiele cudów.
-Naśladowcy i kontynutorzy dziela  sw. Jana Bożego w Polsce zwani są [[Bonifratrzy|boniftratrami]].
+Naśladowcy i kontynutorzy dzieła  św. Jana Bożego w Polsce zwani są [[Bonifratrzy|boniftratrami]].
 [[Kategoria:Biografie - J|Jan Boży]]