Uchwały soboru laterańskiego (1123) w sprawie inwestytury, symonii i konkubinatu
Uchwały
soboru laterańskiego (1123 r.) w sprawie inwestytury, symonii i konkubinatu
O symoniackich święceniach i awansach
Naśladując przykłady świętych ojców oraz na nowo podejmując obowiązek naszego urzędu, na mocy autorytetu Stolicy Apostolskiej bezwzględnie zakazujemy, by ktokolwiek w Kościele Bożym został wyświęcony na kapłana albo wyniesiony na wyższe stanowisko za pieniądze. Jeżeli ktoś w ten sposób uzyska w Kościele święcenia lub promocję, niech zostanie całkowicie pozbawiony tak uzyskanej godności.
Na biskupa można konsekrować wyłącznie osobę wybraną kanonicznie
Nikt nie może konsekrować na biskupa kogoś, kto nie został wybrany kanonicznie. Jeśli ktoś ośmieli się to uczynić, niech będzie zdjęty z urzędu: zarówno osoba konsekrowana, jak i konsekrator, bez żadnej nadziei na odzyskanie stanowiska.
Prezbiterom, diakonom i subdiakonom zabrania się mieszkania wspólnie z kobietami Całkowicie zakazujemy prezbiterom, diakonom czy subdiakonom pożycia z konkubinami i żonami oraz wspólnego zamieszkiwania z innymi kobietami, z wyjątkiem tych, z którymi - jedynie ze względu na konieczność - pozwolił im mieszkać Sobór Nicejski, a są to matki, ciotki ze strony ojca i matki oraz inne takie osoby, z powodu których nie może powstać żadne uzasadnione podejrzenie.
Źrodło: Dokumenty soborów powszechnych. Tom 2 (869-1312), Kraków 2002, s. 122-123.