Zawieja Antoni

Zawieja Antoni (1913-1983), OFM, imię zakonne Teofil, prowincjał

Urodził się 25 maja 1913 w rodzinie Tomasza i Heleny z d. Kacprzak. Zakonnik przyszedł na świat w Śląskowie w parafii Dubin, w województwie poznańskim. W 1926 roku wstąpił do Kolegium Serafickiego we Wronkach, od 1928 roku uczęszczał do Gimnazjum Państwowego w Rybniku, mieszkając w konwencie rybnickim. Do zakonu wstąpił w 1931. roku. Po odbyciu rocznego nowicjatu 31 lipca 1932 złożył w Wieluniu pierwszą profesję. Studia filozoficzne odbył w Osiecznej, teologiczne we Wronkach. Święcenia kapłańskie przyjął 26 września 1937 z rąk bpa Walentego Dymka.

Jako kapłan był najpierw sekretarzem prowincjała Antoniego Galikowskiego, mieszkając w klasztorze w Panewnikach. Lata II wojny światowej spędził w Borkach, przez kilka miesięcy w 1945 roku pełniąc urząd zarządcy parafii w Sternalicach koło Olesna. Po wojnie m.in. pomagał w bratniej prowincji św. Jadwigi we Wrocławiu, był mistrzem nowicjatu, przełożonym i odpowiedzialnym za remont klasztoru w Wieluniu.

Został wybrany prowincjałem na kapitule w 1956 roku. Pełniąc ten urząd, wziął udział w kapitule generalnej zakonu w Porcjunkuli pod Asyżem w 1957 roku, wizytował braci swojej prowincji pracujących w Kustodii Ziemi Świętej – oo. Jerzego Czembora OFM i Jacka Podlewskiego OFM. Podczas sprawowania przez o. Zawieję urzędu prowincjała miał miejsce w Rzymie Sobór Watykański II. Zgodnie z postanowieniami soborowymi zakon rozpoczął dzieło reformy. Za wprowadzenie zmian na terenie prowincji katowickiej był odpowiedzialny jako prowincjał o. Zawieja. W 1967 roku po raz drugi o. Zawieja wziął udział w kapitule generalnej w Rzymie.

Od 1968 roku był kapelanem domu prowincjalnego i nowicjackiego franciszkanek w Orliku. W 1979 roku wizytował franciszkańską prowincję św. Jadwigi. Zmarł 3 stycznia 1983 w Chojnicach. Został pochowany na cmentarzu w Orliku.

Bibliografia

S. Janicki, Prowincjałowie Prowincji Wniebowzięcia NMP w Polsce w latach 1923-1973, „Szkoła Seraficka” 2008, t. 1, s. 163-164.