Wilhelm II Hohenzollern: Różnice pomiędzy wersjami
Grynjoanna (dyskusja | edycje) (Utworzył nową stronę „==Wilhelm II, cesarz niemiecki, (27 I 1859-4 VI 1941)== Wilhelm II był królem Prus i cesarzem niemieckim (1888-1918) z dynastii Hohenzollernów i jednym z czołowych…”) |
(dr) |
||
(Nie pokazano 10 wersji utworzonych przez 5 użytkowników) | |||
Linia 1: | Linia 1: | ||
==Wilhelm II, cesarz | ==Wilhelm II (1851-1941), cesarz Niemiec, król Prus== | ||
[[Plik:Wilhelm II moneta.jpg|left|thumb]] | |||
[[Plik:Wilhelm II 21.jpg|right|thumb|250px]] | |||
Urodził się 27 stycznia 1859 w Berlinie w rodzinie [[Fryderyk III Hohenzollern|Fryderyka III]] i Wiktorii Koburg. Komplikacje podczas porodu (uszkodzenie lewej ręki w stawie) sprawiły, iż był kaleką. Uczęszczał do elitarnego gimnazjum w Kassel – Wilhelmshöhe, a następnie, w 1877 roku, rozpoczął studia z zakresu nauk prawnych i społecznych w Bonn. Szczególnie interesowała go historia Niemiec, żeglarstwo i strzelectwo. Był dwukrotnie żonaty. Najpierw 27 lutego 1881 ożenił się w Berlinie z Augustą Wiktorią Oldenburg Schleswig – Holstein – Sonderburg – Augustenburg, a po jej śmierci w 1922 roku ożenił się z Herminą von Reuβ Greiz. | |||
Po nagłej śmierci swojego ojca objął władzę 15 czerwca 1888 mając 29 lat. Początkowo relacje cesarza z kanclerzem [[Bismarck Otto von|Otto von Bismarckiem]] układały się pomyślnie. Jednak wkrótce nastąpił między nimi rozdźwięk na płaszczyźnie polityki zagranicznej. Bismarck był przychylny zbliżeniu z Rosją, a cesarz zamierzał uczynić z Niemiec potęgę kolonialną czym ochładzał w kolejnych latach stosunki z Anglią. Dlatego współpracował z adm. Alfredem von Tirpitzem, reformatorem wojennej floty niemieckiej. Jego posunięcia dyplomatyczne doprowadziły do zasadniczych zmian w układzie sojuszów europejskich. Przede wszystkim Rosja weszła w ściślejszą współpracę z Francją, a Prusy z Austro-Węgrami. Taki układ doprowadził w ciągu kilkunastu następnych lat do wybuchu I wojny światowej. Wilhelm II nie objął dowództwa nad armią, a nawet od 1916 roku przekazał faktyczną nad nią komendę gen. Paulowi von Hindenburgowi i gen. Erichowi von Ludendorffowi. Klęska Niemiec doprowadziła do abdykacji cesarza 9 listopada 1918 pod naciskiem Sztabu Generalnego. Akt podpisał w Holandii kilkanaście dni później, 28 listopada. | |||
Pozostał w tym kraju zakupując posiadłość Doorn w prowincji Utrecht, w której mieszkał do swojej śmierci. Holandii zawdzięcza również uniknięcie procesu i ewentualnego wyroku skazującego, gdyż ta nie wyraziła zgody na jego ekstradycję i odpowiadanie przed trybunałem ds. zbrodni przeciw prawu i zwyczajom wojennym, do czego obligował traktat wersalski. | |||
Niepowodzenia w polityce zagranicznej zrekompensował poparciem rozwoju nauki, techniki i kultury. Założył i wyposażył biblioteki i muzea w Berlinie, a w 1911 roku utworzył Cesarskie Towarzystwo Naukowe (obecnie: Max-Planck-Gesellschaft). Zadbał również o los robotników wprowadzając w życie tzw. ustawy socjalne w 1890 i 1896 roku. | |||
Zmarł 4 czerwca 1941 w Doorn. Został pochowany w mauzoleum w Doorn. | |||
==Bibliografia== | ==Bibliografia== | ||
Encyklopedia – Historia, Warszawa 1997, s. 172; H. Adamczyk-Szczecińska i in., Słownik. Postacie historyczne, Warszawa 1994, s. | Encyklopedia – Historia, Warszawa 1997, s. 172; H. Adamczyk-Szczecińska i in., Słownik. Postacie historyczne, Warszawa 1994, s. 391-193. | ||
{{Noty biograficzne}} | {{Noty biograficzne}} | ||
[[Kategoria:Biografie - W]] | [[Kategoria:Biografie - W]] | ||
[[Kategoria:Polityka]] |
Aktualna wersja na dzień 16:59, 8 paź 2018
Wilhelm II (1851-1941), cesarz Niemiec, król Prus
Urodził się 27 stycznia 1859 w Berlinie w rodzinie Fryderyka III i Wiktorii Koburg. Komplikacje podczas porodu (uszkodzenie lewej ręki w stawie) sprawiły, iż był kaleką. Uczęszczał do elitarnego gimnazjum w Kassel – Wilhelmshöhe, a następnie, w 1877 roku, rozpoczął studia z zakresu nauk prawnych i społecznych w Bonn. Szczególnie interesowała go historia Niemiec, żeglarstwo i strzelectwo. Był dwukrotnie żonaty. Najpierw 27 lutego 1881 ożenił się w Berlinie z Augustą Wiktorią Oldenburg Schleswig – Holstein – Sonderburg – Augustenburg, a po jej śmierci w 1922 roku ożenił się z Herminą von Reuβ Greiz.
Po nagłej śmierci swojego ojca objął władzę 15 czerwca 1888 mając 29 lat. Początkowo relacje cesarza z kanclerzem Otto von Bismarckiem układały się pomyślnie. Jednak wkrótce nastąpił między nimi rozdźwięk na płaszczyźnie polityki zagranicznej. Bismarck był przychylny zbliżeniu z Rosją, a cesarz zamierzał uczynić z Niemiec potęgę kolonialną czym ochładzał w kolejnych latach stosunki z Anglią. Dlatego współpracował z adm. Alfredem von Tirpitzem, reformatorem wojennej floty niemieckiej. Jego posunięcia dyplomatyczne doprowadziły do zasadniczych zmian w układzie sojuszów europejskich. Przede wszystkim Rosja weszła w ściślejszą współpracę z Francją, a Prusy z Austro-Węgrami. Taki układ doprowadził w ciągu kilkunastu następnych lat do wybuchu I wojny światowej. Wilhelm II nie objął dowództwa nad armią, a nawet od 1916 roku przekazał faktyczną nad nią komendę gen. Paulowi von Hindenburgowi i gen. Erichowi von Ludendorffowi. Klęska Niemiec doprowadziła do abdykacji cesarza 9 listopada 1918 pod naciskiem Sztabu Generalnego. Akt podpisał w Holandii kilkanaście dni później, 28 listopada.
Pozostał w tym kraju zakupując posiadłość Doorn w prowincji Utrecht, w której mieszkał do swojej śmierci. Holandii zawdzięcza również uniknięcie procesu i ewentualnego wyroku skazującego, gdyż ta nie wyraziła zgody na jego ekstradycję i odpowiadanie przed trybunałem ds. zbrodni przeciw prawu i zwyczajom wojennym, do czego obligował traktat wersalski. Niepowodzenia w polityce zagranicznej zrekompensował poparciem rozwoju nauki, techniki i kultury. Założył i wyposażył biblioteki i muzea w Berlinie, a w 1911 roku utworzył Cesarskie Towarzystwo Naukowe (obecnie: Max-Planck-Gesellschaft). Zadbał również o los robotników wprowadzając w życie tzw. ustawy socjalne w 1890 i 1896 roku. Zmarł 4 czerwca 1941 w Doorn. Został pochowany w mauzoleum w Doorn.
Bibliografia
Encyklopedia – Historia, Warszawa 1997, s. 172; H. Adamczyk-Szczecińska i in., Słownik. Postacie historyczne, Warszawa 1994, s. 391-193.
|