Użytkownik:Olesno

Parafia Bożego Ciała w Oleśnie

Początek oleskiej parafii datuje się na 1226 rok, w którym biskup wrocławski Wawrzyniec dokonuje konsekracji kościoła pw. św. Michała w Oleśnie. W ówczesnym czasie był to jedyny kościół w promieniu kilkunastu kilometrów. Już w spisach danin na rzecz kościoła z lat 1335-1342 figuruje Olesno jako dekanat diecezji opolskiej. Historia oleskiej parafii jest ściśle związana z zakonem kanoników regularnych laterańskich, którego prepozyci byli zarazem jej proboszczami. 9 maja 1353 książę opolski Bolko II, sprowadził zakonników do Olesna, oddając im swój zamek myśliwski na swoją siedzibę. 25 kwietnia 1374 zostało nadane przez Władysława II Opolczyka, prawo patronatu nad oleskim kościołem kanonikom regularnym we Wrocławiu. Od tej pory nowo wybierany przełożony oleskiego zgromadzenia, musiał uzyskać akceptację przeora macierzystego klasztoru we Wrocławiu. W 1641 roku, oleska kanonia usamodzielniła się na mocy przywileju nadanego przez bp Karola Ferdynanda, olescy kanonicy mogli spośród siebie wybierać proboszcza oleskiej parafii.

  W 1486 roku, oleska rada miejska przekazała prawo patronatu nad kościołem pw. Ciała Chrystusowego w Oleśnie. Kościół był wybudowany między 1450 a 1478 rokiem, ufundowany przez mieszkańców miasta. Powodem jego budowy był konflikt między mieszczanami i zakonnikami zażegnany przed 1486 rokiem. Do oleskiej parafii w 1679 roku należało 12 wsi. Parafia pod opieką augustianów do połowy XVIII wieku przeżywała swój rozkwit. Wydarzenia jakie miały miejsce po 1750 roku – wojna siedmioletnia, częste pożary miasta, epidemie, złe zarządzanie dobrami zakonnymi co miało wpływ na stan finansowy parafii, doprowadziło oleskie zgromadzenie do wysokiego zadłużenia. W 1770 roku, nastąpiła licytacja dóbr zakonu, większość majątku przejął Królewski Górnośląski Nadurząd. Augustianie przeszli pod patronat diecezjalny i zmienili białe habity na czarne sutanny z białą opaską na ramionach. 1810 rok przyniósł parafii sekularyzację dóbr zakonnych, przejście parafii pod opiekę państwa pruskiego i rozwiązanie zakonu w Oleśnie. Od tego momentu w oleskiej parafii rozpoczyna się okres duszpasterstwa diecezjalnego. W XIX wieku do oleskiej parafii należało trzydzieści okolicznych wsi w promieniu trzydziestu kilometrów. Parafia posiadała trzy kościoły filialne w Borkach Wielkich, Wędryni i Starym Oleśnie. Tak terytorialnie rozległa parafia przetrwała do początku XX wieku. W 1902 roku po objęciu urzędu proboszcza przez Brunona Alexandra, parafia została podzielona na mniejsze części co znacznie usprawniło jej funkcjonowanie. W roku 1935, na prośbę ówczesnego proboszcza Pawła Foika, oleska parafia zmieniła nazwę z parafii św. Michała na parafię Bożego Ciała, a kościół pw. Bożego Ciała, stał się kościołem parafialnym.

Kościół pw.Bożego Ciała w Oleśnie

   Dynamiczny rozwój miasta w końcu XIX i początku XX wieku, spowodował znaczny wzrost liczby jego mieszkańców, a co za tym idzie i parafian. Wierni potrzebowali nowego kościoła – większego, który mógłby pomieścić wszystkich. 5 marca 1906 roku, Bruno Alexander – ówczesny proboszcz oleskiej parafii – wystosował urzędowy list do Królewskiego Urzędu w Opolu z prośbą o zgodę na budowę nowego kościoła. Budowę rozpoczęto w 1909 roku pod kierownictwem Waltera Schmidta królewskiego mistrza budowlanego rejencji opolskiej. Z Olesna do pomocy przy budowie przydzielono mistrza budowlanego Grebensteina. Kościół wybudowano na miejscu drewnianego kościółka Ciała Chrystusowego, przeniesionego do wsi Gronowice. Budowę zakończono 25 marca 1913 roku. 18 października 1913 roku konsekracji nowo wybudowanego, neobarokowego kościoła dokonał kard. Gorg Kopp z Wrocławia. Koszt budowy wyniósł 400 tys. marek.
 Kościół jest wybudowany na planie krzyża, ma powierzchnię 1500 m2. Główny ołtarz wykonano 1913 roku, w jego centrum znajduje się obraz Chrystusa rozdającego komunię apostołom. Obraz jest dziełem artysty malarza T.Tisbacha. Ołtarze boczne wykonane zostały w 1914 roku, ołtarz po prawej stronie poświęcony św. Józefowi, ołtarz po lewej stronie poświęcony Matce Bożej Różańcowej. Obrazy do ołtarzy zostały namalowane przez artystę malarza P.Asbacha.

Proboszczowie

o. Jan (Johannes) 1353-1373 o. Piotr (Peter) 1406 o.Jan (Johannes) Rost o. Hugo 1419 o.Jakub (Jacobus) 1478 o. Marcin 1488 o.Eliasz 1504 o.Mateusz (Matteus) Klobusky 1529-1540 o.Felix Preyschwitz 1567-1571 o.Wacław Chodomsky 1584 o. Albert Wilkowiecki 1598-1605 o. Piotr Kuchta 1605 o.Hieronim Perc 1605-1641 o. Jan Pecchenins 1641 o. Jerzy Flak 1642-1651 o. Daniel Chmielitius 1652-1668 o. Andrzej Aleksander Pechenius 1668-1679 o. Jerzy Augustyn Czekalla 1679-1696 o. Krzysztof Biadon 1696-1708 o. Tomasz Józef Koschyk 1720-1730 o. Dominik Respondec 1730-1748 o. Leopold Ignacy Labor 1748-1755 o. Daniel Tomasz Besling 1755-1770 o. Antoni Krzepitzki 1770-1784 o. Ignacy Mohaupt 1748-1785 o.Franciszek Kuschel 1786 – 1801 ks.Jan von Galetzka 1801-1808 ks.Fryderyk Pompa 1808-1832 ks.Lorens Schubert 1832-1834 ks.Mateusz Ludenia 1834-1857 ks. Henryk Strauss 1857-1871 ks. Walenty Morawietz 1872-1890 ks. Teodor Jaroschek 1891-1897 ks. Karol Kittelmann 1898-1902 ks.Brunon Alexander 1902- 1916 ks.Paweł Foik 1916-1945 ks. Józef Niesłony administrator 1945-1951, proboszcz 1951-1957 ks. Gustaw Łysik 1957-1968 ks. Antoni Kaleja 1969-1983 ks. Zbigniew Donarski 1983-2007 ks. Lucjan Gembczyk 2007-2010 ks. Walter Lenart 2010- nadal

Bibliografia

W.Klinger, Z dziejów parafii Olesno, Opole 2006, s. 30-33, 71-72, 75-77, 82-92, 118-140, 211-217. E.Cichoń, M.Dedyk, Olesno. Róża wśród lasów, Katowice 2008, s. 32, 34-35, 119-124.