Tatarczyk Paweł

Tatarczyk Paweł OFM (1916-1986), imię zakonne Elzeary

Urodził się 28 listopada 1916 w Rybniku jako syn Adolfa i Marii zd. Śliwa. Do zakonu wstąpił w 1935. Nowicjat rozpoczął 13 lutego 1935 w Wieluniu. Profesję czasową złożył również w Wieluniu 15 lutego 1936. Studia filozoficzno-teologiczne odbył w Osiecznej (1936-1938), we Wronkach (1938-1939) oraz we Wrocławiu-Karłowicach (1940-1941). Profesję wieczystą złożył 15 lutego 1939 we Wronkach. Święcenia prezbiteratu przyjął we Wrocławiu 22 grudnia 1940 z rąk kard. Adolfa Bertrama. Po święceniach duszpasterzował najpierw we Wrocławiu, a następnie został przeniesiony do Rybnika w charakterze wikariusza parafialnego (1944-1945). W czasie działań wojennych w 1945 roku, w Rybniku ofiarnie służył rannym. Po wojnie został skierowany do Nysy, gdzie został prefektem i profesorem Niższego Seminarium Duchownego (1945-1946). Uczył matematyki, fizyki i chemii, a jednocześnie był proboszczem trzech okolicznych parafii. W latach 1946-1956 był w Jarocinie jako gwardian. Od początku działalności Niższego Seminarium w Jarocinie był równocześnie jego rektorem i profesorem. W latach 1956-1957 był wikarym domu w Wejherowie, w 1957 przełożonym i katechetą w Pakości, a następnie wikariuszem parafialnym najpierw w Bytomiu (1957-1958), a potem w Zabrzu (1958-1965). Od 1965 aż do śmierci należał do klasztoru w Opolu. Oddawał się pracy duszpasterskiej jako misjonarz, rekolekcjonista, stacjonariusz i spowiednik sióstr zakonnych. Od sierpnia 1985 przebywał w Zakładzie Sióstr Franciszkanek w Opolu-Szczepanowicach. Tam zmarł 28 lutego 1986. Pogrzeb odbył się w Opolu. Koncelebrowanej Mszy św. pogrzebowej przewodniczył bp Jan Wieczorek. Został pochowany na cmentarzu miejskim w Opolu.

Bibliografia

[1] (dostęp: 6.08.2016).