Siostry Służebniczki Najświętszej Maryi Panny: Różnice pomiędzy wersjami
(kategoria) |
Grynjoanna (dyskusja | edycje) |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
==Zgromadzenie Sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej== | ==Zgromadzenie Sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej== | ||
Zgromadzenie powstało 3 maja 1850, na ówczesnym terenie zaboru pruskiego, gdzie z inicjatywy [Bł. Edmund Bojanowski|bł. Edmunda Bojanowskiego], który już wcześniej angażował się w tworzenie ochronek w Poznaniu, Śremie i Gostyniu, powstała we wsi Podrzecze pierwsza wiejska ochronka, oparta na opracowanej przez niego metodzie wychowawczej. Początkowo w Podrzeczu posługiwały trzy wiejskie dziewczęta, jednakże w roku 1861 powstał w Jaszkowie pierwszy nowicjat dla kandydatek, które wyrażały chęć pomocy w ochronkach i odczuwały powołanie do życia wspólnotowego, zakonnego. | |||
Bojanowski sprawował duchową opiekę nad kandydatkami i siostrami, był ojcem i przewodnikiem w wierze, w rozwoju życia duchowego członkiń zgromadzenia, dla którego też napisał Reguły i które ostatecznie przybrało nazwę właśnie Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej. | |||
Bojanowski zlikwidował podział na dwa chóru zakonne. Wszystkie siostry zobowiązane były do pracy fizycznej, która z jednej strony była wyrazem posługi bliźnim, a z drugiej stanowiła źródło utrzymania dla domów Zgromadzenia. | |||
Do 1861 roku służebniczki pracowały tylko na terenie Wielkiego Księstwa Poznańskiego. Dopiero później, m.in. na zaproszenie jezuitów, przekroczyły granicę zaboru pruskiego, tworząc z czasem odrębne od wielkopolskiej gałęzie zgromadzenia, tj. służebniczki starowiejskie, dębickie oraz śląskie. W ten sposób powstały cztery autonomiczne rodziny zakonne. W swym rozwoju każda rodzina zakonna starała się uwzględniać specyfikę ziemi, na której się rozwijała i zachować łączność między sobą, owocem czego były dążenia do powstałej w roku 1991 Federacji zgromadzeń Służebniczek NMP. | |||
Główne dzieła Zgromadzenia, niezależnie od prowincji, stanowią: prowadzenie przedszkoli, domów dziecka, świetlic, opieka nad chorymi i ubogimi, katechizacja i posługa młodzieży, posługa jako zakrystianek bądź organistek w parafiach, na terenie których znajdują się klasztory Zgromadzenia. | |||
==Bibliografia== | |||
K. Dębowska, J. Kłoczowski, Siostry zakonne w Polsce, Słownik biograficzny, t. I, Niepokalanów 1994; | |||
M. Fąka, Ziarno rzucone w ziemię, Poznań 1999. | |||
[[Kategoria:Służebniczki]] | [[Kategoria:Służebniczki]] | ||
Wersja z 10:55, 17 wrz 2015
Zgromadzenie Sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej
Zgromadzenie powstało 3 maja 1850, na ówczesnym terenie zaboru pruskiego, gdzie z inicjatywy [Bł. Edmund Bojanowski|bł. Edmunda Bojanowskiego], który już wcześniej angażował się w tworzenie ochronek w Poznaniu, Śremie i Gostyniu, powstała we wsi Podrzecze pierwsza wiejska ochronka, oparta na opracowanej przez niego metodzie wychowawczej. Początkowo w Podrzeczu posługiwały trzy wiejskie dziewczęta, jednakże w roku 1861 powstał w Jaszkowie pierwszy nowicjat dla kandydatek, które wyrażały chęć pomocy w ochronkach i odczuwały powołanie do życia wspólnotowego, zakonnego. Bojanowski sprawował duchową opiekę nad kandydatkami i siostrami, był ojcem i przewodnikiem w wierze, w rozwoju życia duchowego członkiń zgromadzenia, dla którego też napisał Reguły i które ostatecznie przybrało nazwę właśnie Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej. Bojanowski zlikwidował podział na dwa chóru zakonne. Wszystkie siostry zobowiązane były do pracy fizycznej, która z jednej strony była wyrazem posługi bliźnim, a z drugiej stanowiła źródło utrzymania dla domów Zgromadzenia. Do 1861 roku służebniczki pracowały tylko na terenie Wielkiego Księstwa Poznańskiego. Dopiero później, m.in. na zaproszenie jezuitów, przekroczyły granicę zaboru pruskiego, tworząc z czasem odrębne od wielkopolskiej gałęzie zgromadzenia, tj. służebniczki starowiejskie, dębickie oraz śląskie. W ten sposób powstały cztery autonomiczne rodziny zakonne. W swym rozwoju każda rodzina zakonna starała się uwzględniać specyfikę ziemi, na której się rozwijała i zachować łączność między sobą, owocem czego były dążenia do powstałej w roku 1991 Federacji zgromadzeń Służebniczek NMP.
Główne dzieła Zgromadzenia, niezależnie od prowincji, stanowią: prowadzenie przedszkoli, domów dziecka, świetlic, opieka nad chorymi i ubogimi, katechizacja i posługa młodzieży, posługa jako zakrystianek bądź organistek w parafiach, na terenie których znajdują się klasztory Zgromadzenia.
Bibliografia
K. Dębowska, J. Kłoczowski, Siostry zakonne w Polsce, Słownik biograficzny, t. I, Niepokalanów 1994; M. Fąka, Ziarno rzucone w ziemię, Poznań 1999.