Rzepka Jan (1890-1952): Różnice pomiędzy wersjami
(dr) |
|||
| (Nie pokazano 4 wersji utworzonych przez 3 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
==Rzepka Jan SDB (1890-1952), proboszcz w Pogrzebieniu== | ==Rzepka Jan SDB (1890-1952), proboszcz w Pogrzebieniu== | ||
Urodził się 14 sierpnia 1890 w Cielmicach | Urodził się 14 sierpnia 1890 w Cielmicach w rodzinie Józefa i Anny z d. Klemens. Po ukończeniu szkoły podstawowej spędził jeden rok pomagając w pracach w domu i na roli. Naukę w zakresie gimnazjalnym odbył w Oświęcimiu. Przyjęty do nowicjatu Zgromadzenia Księży Salezjanów udał się do Radna (Jugosławia), dokąd został przeniesiony z Polski i gdzie złożył śluby w 1911 roku. W Radna odbywał swoje studia gimnazjalne i licealne oraz studiował filozofię. Wykazywał też duże zainteresowania muzyczne. Przez trzy lata w Lublijanie i w Radna uczył muzyki i śpiewu oraz innych przedmiotów scholastycznych kleryków studiów filozoficznych. Ostatni rok stażu spędził w Przemyślu, nauczając organistów różnych przedmiotów z zakresu muzyki. Przebywając nadal w Przemyślu ukończył studia teologiczne uczęszczając wraz z innym kolegą do seminarium diecezjalnego, podczas gdy nadal udzielał lekcji organistom. | ||
9 maja 1920 przyjął święcenia kapłańskie z rąk bpa Pelczara. Spełniał kolejno obowiązki prefekta katechety, radcy szkolnego i spowiednika w różnych domach: Przemyśl, Kraków, Czerwińsk, Oświęcim, Daszawa, ucząc stale muzyki i śpiewu, w którym się wyspecjalizował chodząc na specjalny kurs do Liceum Czackich w Krzemieńcu i w Volinia (Polska) i oddając się zawsze chętnie oraz z wielką gorliwością w spełnianiu świętej posługi spowiednika i kaznodziei. | 9 maja 1920 przyjął święcenia kapłańskie z rąk bpa Pelczara. Spełniał kolejno obowiązki prefekta katechety, radcy szkolnego i spowiednika w różnych domach: Przemyśl, Kraków, Czerwińsk, Oświęcim, Daszawa, ucząc stale muzyki i śpiewu, w którym się wyspecjalizował chodząc na specjalny kurs do Liceum Czackich w Krzemieńcu i w Volinia (Polska) i oddając się zawsze chętnie oraz z wielką gorliwością w spełnianiu świętej posługi spowiednika i kaznodziei. | ||
Wybuch drugiej wojny światowej zastał go w Przemyślu. Po zajęciu przez żołnierzy niemieckich szkoły dla organistów ks. Rzepka został posłany do Pogrzebienia, lecz wkrótce | Wybuch drugiej wojny światowej zastał go w Przemyślu. Po zajęciu przez żołnierzy niemieckich szkoły dla organistów ks. Rzepka został posłany do Pogrzebienia, lecz wkrótce także i ten dom został zamknięty. W związku z tym ks. Rzepka przez dwa lata udzielał pomocy jako wikary w Chorzowie w [[Parafia św. Barbary w Chorzowie|parafii św. Barbary]], z której potem przeszedł do [[Parafia św. Jadwigi Śląskiej w Chorzowie|parafii św. Jadwigi]]. Osłabiony z powodu nadmiaru pracy oraz by uniknąć prześladowań ze strony władz niemieckich, opuścił Chorzów i był przez jakiś czas wikarym w [[ Parafia Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Brzezince |Brzezince]], skąd przełożeni posłali go ponownie do Pogrzebienia, jako dyrektora. Pogrzebień został w tym czasie wyzwolony spod okupacji niemieckiej. Gdy zabrakło proboszcza w Pogrzebieniu, [[Parafia św. Bartłomieja Apostoła w Pogrzebieniu|parafię św. Bartłomieja Apostoła]] objął ks. Rzepka (1945) i pozostał tam jako dyrektor i gorliwy proboszcz, aż do swojej śmierci 5 lipca 1952. | ||
==Bibliografia== | ==Bibliografia== | ||
H. M. Jankowski , Tychy-Cielmice. U źródeł św. Jana, Górki Wielkie 2005, s. 62-65. | H.M. Jankowski, Tychy-Cielmice. U źródeł św. Jana, Górki Wielkie 2005, s. 62-65; WD 1953, nr 3-4, s. 44. | ||
{{Noty biograficzne}} | {{Noty biograficzne}} | ||
| Linia 14: | Linia 14: | ||
[[Kategoria:Zakonnicy]] | [[Kategoria:Zakonnicy]] | ||
[[Kategoria:Salezjanie]] | [[Kategoria:Salezjanie]] | ||
[[Kategoria:Muzyka]] | |||
Aktualna wersja na dzień 22:11, 24 maj 2020
Rzepka Jan SDB (1890-1952), proboszcz w Pogrzebieniu
Urodził się 14 sierpnia 1890 w Cielmicach w rodzinie Józefa i Anny z d. Klemens. Po ukończeniu szkoły podstawowej spędził jeden rok pomagając w pracach w domu i na roli. Naukę w zakresie gimnazjalnym odbył w Oświęcimiu. Przyjęty do nowicjatu Zgromadzenia Księży Salezjanów udał się do Radna (Jugosławia), dokąd został przeniesiony z Polski i gdzie złożył śluby w 1911 roku. W Radna odbywał swoje studia gimnazjalne i licealne oraz studiował filozofię. Wykazywał też duże zainteresowania muzyczne. Przez trzy lata w Lublijanie i w Radna uczył muzyki i śpiewu oraz innych przedmiotów scholastycznych kleryków studiów filozoficznych. Ostatni rok stażu spędził w Przemyślu, nauczając organistów różnych przedmiotów z zakresu muzyki. Przebywając nadal w Przemyślu ukończył studia teologiczne uczęszczając wraz z innym kolegą do seminarium diecezjalnego, podczas gdy nadal udzielał lekcji organistom.
9 maja 1920 przyjął święcenia kapłańskie z rąk bpa Pelczara. Spełniał kolejno obowiązki prefekta katechety, radcy szkolnego i spowiednika w różnych domach: Przemyśl, Kraków, Czerwińsk, Oświęcim, Daszawa, ucząc stale muzyki i śpiewu, w którym się wyspecjalizował chodząc na specjalny kurs do Liceum Czackich w Krzemieńcu i w Volinia (Polska) i oddając się zawsze chętnie oraz z wielką gorliwością w spełnianiu świętej posługi spowiednika i kaznodziei.
Wybuch drugiej wojny światowej zastał go w Przemyślu. Po zajęciu przez żołnierzy niemieckich szkoły dla organistów ks. Rzepka został posłany do Pogrzebienia, lecz wkrótce także i ten dom został zamknięty. W związku z tym ks. Rzepka przez dwa lata udzielał pomocy jako wikary w Chorzowie w parafii św. Barbary, z której potem przeszedł do parafii św. Jadwigi. Osłabiony z powodu nadmiaru pracy oraz by uniknąć prześladowań ze strony władz niemieckich, opuścił Chorzów i był przez jakiś czas wikarym w Brzezince, skąd przełożeni posłali go ponownie do Pogrzebienia, jako dyrektora. Pogrzebień został w tym czasie wyzwolony spod okupacji niemieckiej. Gdy zabrakło proboszcza w Pogrzebieniu, parafię św. Bartłomieja Apostoła objął ks. Rzepka (1945) i pozostał tam jako dyrektor i gorliwy proboszcz, aż do swojej śmierci 5 lipca 1952.
Bibliografia
H.M. Jankowski, Tychy-Cielmice. U źródeł św. Jana, Górki Wielkie 2005, s. 62-65; WD 1953, nr 3-4, s. 44.
| |||||