Reichensperger August

August Reichensperger (1808-1895), polityk

Urodził się 22 marca 1808 w Koblencji. Jego ojciec był żołnierzem, jednak jego przedwczesna śmierć spowodowała, że Augustem i jego rodzeństwem musiała zająć się matka, a sytuacja materialna rodziny pogorszyła się. Po ukończeniu gimnazjum August podjął studia prawnicze w latach 1827-1830 w Bonn, Heidelbergu i Berlinie. Pierwsze zajęcie po studiach znalazł w katedrze w Koblencji, a następnie został asesorem sądu krajowego w tym mieście. W 1844 roku został radcą w sądzie apelacyjnym z Koloni, gdzie także pracował jego brat Peter. Reichensperger jako prawnik z wykształcenia był pasjonatem sztuki, architektury i filozofii, z której się doktoryzował. Od 1840 roku działał na rzecz kultury, był założycielem Stowarzyszenia Budowy Katedr w Kolonii ( Zentral-Dombau-Verein zu Köln) i odbył kilka podróży zagranicznych poszerzając swoje zainteresowanie sztuką. W 1833 roku odwiedził Francję, w 1839 roku Włochy, a rok później dwukrotnie wizytował Anglię. Swoje poglądy i spostrzeżenia na temat sztuki zawarł w napisanej przez siebie pracy: „Die christlich-germanische Baukunst” oraz w „ Die 14 Standbilder im Domchore zu Köln” wydanych w latach 40'tych i 50'tych XIX wieku.

W latach studiów Reichensperger podejmował również działalność polityczną. Główną przyczyną tego zaangażowania była niezdarność pruskich rządów w państwie i jego prowincjach. Kolejnym ważnym powodem było aresztowanie arcybiskupa Kolonii Clemensa Augusta Droste zu Vischeringa oraz publicysty Johana Josepha Görrresa, wzywających do obrony niezawisłości Kościoła. Wraz z bratem zaangażował się w obronę oskarżonych rozpowszechniając artykuły krytykujące pruską politykę kościelną, wśród których znalazł się przede wszystkim napisany przez Gustava de Failly'ego ( „ De la Pruse et de są domination sous les rapports politiques et religieux spécialement dans les nouvelles provinces”).

W 1848 roku został posłem Frankfurckiego Zgromadzenia Narodowego, w którym okazał się przeciwnikiem despotycznej hegemonii Prus. Głównymi postulatami Reichenspergera było prawo posłów parlamentu do wolności poglądów oraz prawo do zrzeszeń. Postulował także za równouprawnieniem posłów reprezentujących środowiska katolickie. Podczas zamieszek w maju 1849 roku zrezygnował z mandatu poselskiego, ale już w 1850 roku został członkiem erfurckiego zjednoczonego parlamentu ( Erfurter Unionsparmalents). Jego kariera polityczna nabrała jednak tempa w latach 1854- 1855, kiedy został wiceprzewodniczącym izby niższej pruskiego parlamentu. W tym również czasie w parlamencie wraz z bratem reprezentował frakcję katolicką, która od ich nazwiska została nazwana Frakcją Reichensperger. Bracia wspólnie zredagowali plan zmian dla kraju w broszurze „ Deutschlands nächste Aufgaben”. Polityka kanclerza Bismarcka i wszczęcie przez niego wojny z Austrią spowodowało jednak, że August Reichensperger na kilka lat wycofał się z polityki by w 1870 roku powrócić jako jeden ze wspołzałożycieli katolickiej partii Centrum. W latach 1871- 1874 Reichensperger oprócz mandatu w parlamencie krajowym sprawował także mandat posła Reichstagu. W obu parlamentach dał się poznać jako zagorzały przeciwnik Kulturkampfu, gdzie odpierał ataki na kościół katolicki. W tym też czasie odgrywał Reichensperger w partii czołową rolę, w przeciwnieństwie do lat 80. kiedy po zakończeniu Kulturkampfu jego pozycja w partii osłabła. Spadek jego autorytetu spowodował, że po raz kolejny wycofał się z polityki, do której jednak już nie powrócił.

Resztę życia August Reichensperger poświęcił studiom nad historią sztuki chrześcijańskiej oraz rozwojem katedry w Kolonii, która przez była jego szczególnym obiektem zainteresowań. W 1892 roku został honorowym obywatelem miasta Koblencji, a w 1895 roku Kolonii. Zmarł 16 lipca 1895 w Kolonii, gdzie ku jego pamięci nazwiskiem nazwano jedną z ulic oraz stację metra.

Bibliografia

G. Kaufmann, Reichensperger August, [w:] Allgemeine Deutsche Biographie, Band 53, Leipzig 1907, s. 276- 281; U. Hehl, Reichensperger August, [w:] Neue Deutsche Biographie, Band 21, Berlin 2003, s. 309-310; M. Pater, Katolicki ruch polityczny na śląsku w latach 1848-1871, Wrocław 1967.