Piecha Henryk

Piecha Henryk (1946-1993)

Urodził się 20 sierpnia 1946 w Chorzowie jako syn Brunona, formierza w hucie „Kościuszko" i Reginy z d. Nowak. W Chorzowie uczęszczał do szkoły podstawowej nr 5 i Liceum Ogólnokształcącego nr 3, gdzie w 1964 roku uzyskał świadectwo dojrzałości. Interesował się muzyką poważną i fizyką, którą zamierzał studiować w Uniwersytecie Śląskim w Katowicach. W 1964 roku rozpoczął studia teologiczne w Wyższym Śląskim Seminarium Duchownym w Krakowie, które musiał przerwać, aby odbyć służbę wojskową w Brzegu (20 październik 1965 - 18 październik 1967). Święcenia kapłańskie przyjął z rąk bpa H. Bednorza 8 kwietnia 1971.

Po święceniach kapłańskich pomagał w parafii św. Jadwigi w Chorzowie (15 maj-30 sierpień 1971). Następnie pracował na stanowisku wikariusza współpracownika w parafii św. Franciszka w Wapienicy (1971-1973). Od 30 sierpnia 1973 duszpasterzował w parafii św. Jana Chrzciciela w Jaśkowicach. W grudniu 1976 roku został przeniesiony do parafii Niepokalanego Serca Maryi w Książenicach, gdzie prowadził grupę ministrantów, chór i zespół muzyczny oraz oazę. Ks. Piecha uzyskał dyplom ukończenia studiów na Wydziale Teologicznym ATK w Warszawie w zakresie teologii pastoralnej z wynikiem bardzo dobrym i po spełnieniu wymagań określonych obowiązującymi przepisami otrzymał 25 listopada 1980 tytuł magistra teologii.

W latach osiemdziesiątych wyjeżdżał do RFN w związku z zamierzoną pracą doktorską nt. „Kultu św. Barbary wśród górników", pisaną pod kierunkiem prof. Jerzego Jarosa na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Od listopada 1978 roku rozpoczął pracę w redakcji „Gościa Niedzielnego", a od stycznia 1979 roku również w redakcji „Wiadomości Diecezjalnych". Po księdzu Henryku zostały setki stron niepodpisanych informacji w kronice życia Kościoła na świecie, sygnowane pseudonimem „Atanazy" lub „H.P." homilie i wiele tekstów autorskich. Zajmował się w „Gościu Niedzielnym" nie tylko problematyką religijną. Pisał również dużo o sprawach społecznych. Wcześniej, w okresie stanu wojennego i później pomagał ludziom skrzywdzonym. Poprzez swe liczne kontakty z górnośląską „Solidarnością" umiał dotrzeć do rodzin, które ucierpiały na skutek internowania bądź uwięzienia bliskich. Także ludzie pozostający bez pracy mogli liczyć na jego serdeczną i hojną pomoc. W swoim życiorysie, zamieszczonym w antologii poetów śląskich „W ciemnościach słyszę Boga kroki" napisał wprawdzie: „Nigdy nie uważałem się za poetę, ale również nigdy nie oponowałem, gdy ktoś nazywał moje teksty wierszami". Ciężko chorował ponad rok. Zmarł 7 stycznia 1993, pochowany w Chorzowie na cmentarzu parafii św. Jadwigi.

Bibliografia

AAKat, Akta personalne ks. Henryka Piechy; Schematyzm 1977-1986; Nekrolog, WD 1993, nr 1, s. 35-38; „W ciemnościach słyszę. Boga kroki..." Wiersze poetów śląskich. Katowice 1986. s. 88—89; GN 1993, nr 4 z 24 I, s. 1; Homilia ks. Henryka Krzysteczki na pogrzebie ks. H. Piechy.