Mazur Alojzy

Mazur Alojzy (1948-1995), misjonarz w Kamerunie

Urodził się 14 kwietnia 1948 w Gołkowicach w rodzinie górniczej Franciszka i Anny z d. Serwotka. Został ochrzczony 25 kwietnia 1948 w kościele w Gołkowicach. Tam też 26 kwietnia 1959 przyjął sakrament bierzmowania. Po ukończeniu w 1962 roku Szkoły Podstawowej im. Stanisława Staszica w Gołkowicach kontynuował naukę w Liceum Ogólnokształcącym im. 14 Pułku Powstańców Śląskich w Wodzisławiu Śląskim, gdzie w 1966 roku zdał egzamin dojrzałości. Po maturze wstąpił do Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie. Jako kleryk powołany został do służby wojskowej, którą odbył (październik 1967 - październik 1969) w Szczednie Podjuchach, w specjalnej kleryckiej jednostce wojskowej podległej bezpośrednio jurysdykcji Głównego Zarządu Politycznego Wojska Polskiego. Wróciwszy do seminarium zorganizował Zespół Homiletyczny. Święcenia diakonatu przyjął 29 czerwca 1972 w Siemianowicach Śląskich, a kapłańskie 19 kwietnia 1973.

Po zastępstwach wakacyjnych w Bogucicach, gdzie był przez miesiąc kapelanem sióstr św. Jadwigi, rodzinnych Gołkowicach i Suszcu został wikariuszem w Katowicach-Dębie. 28 maja 1974 zwrócił się do bpa z prośbą o skierowanie do pracy misyjnej. Wyznał wtedy, że z myślą o misjach nosił się już od czasu pobytu w seminarium duchownym. Ze względu na braki personalne w diecezji bp H. Bednorz powstrzymał się czasowo od decyzji. Po kilkakrotnie ponawianych prośbach w powyższej sprawie, mocą dekretu bpa Herberta Bednorza i prymasa Polski kard. Stefana Wyszyńskiego, 27 października 1975 otrzymał razem z kolegą rocznikowym ks. Wojciechem Grzywoczem stypendium dla przygotowania się pod względem języka w Polskim Seminarium Duchownym w Paryżu, gdzie przebywali obaj od stycznia do czerwca 1976 roku. Następnie otrzymali skierowanie do pracy w diecezji Sangmelina w Kamerunie. W związku z tym 10 listopada 1977 z diecezją przeznaczenia podpisano trzyletni kontrakt. Tam dołączyli do konfratra z katowickiej diecezji, ks. Arnolda Szuły, pracując w Oveng, następnie w Djoum. W 1989 roku ks. Alojzy przeniósł się do Melongo, gdzie zorganizował od podstaw placówkę misyjną oraz wybudował kościół. W czasie pracy w Kamerunie zżył się emocjonalnie z krajem swojej misyjnej pracy do tego stopnia, że nawet w czasie choroby nie dopuszczał myśli o powrocie do Polski. Utrzymując stały kontakt ze swoim biskupem oraz widząc ogromne potrzeby, zabiegał o posyłanie z rodzinnej diecezji kolejnych księży do pracy w Kamerunie. Owocem jego starań byli młodsi od niego kapłani z diecezji, którzy pracowali w Kamerunie: ks. Benedykt Roj, ks. Zenon Zając i ks. Józef Frelich. Pozostał tam tylko ks. Wojciech Grzywocz (w 2014 roku po posłudze misyjnej powrócił do Polski). Posługa misyjna jest trudna, także zdrowotnie, czego doświadczył ks. Alojzy zwłaszcza w latach 1988-1990. W czasie pobytu w rodzinnych Gołkowicach 27 maja 1988 był hospitalizowany w szpitalu w Wodzisławiu w związku z ostrym atakiem malarii i zaburzeniami krążenia, co ponowiło się w styczniu następnego roku. Wtedy lekarze stwierdzili u niego poważne uszkodzenie wątroby i zalecili pozostanie w kraju. W związku z tym poważnie rozpatrywano możliwość jego odwołania z pracy na misjach. Po częściowym odzyskaniu zdrowia, wrócił do swoich wiernych w Melondo, gdzie pełnił posługę nadal. Osłabienie jego organizmu, w przebiegu chorób tropikalnych, postępowało. Charakterystyczne jest to, że w okresie największych problemów ze zdrowiem, na swojej placówce wybudował wiernym kościół. Ks. Alojzy, po kolejnym ataku choroby, zmarł 20 listopada 1995 w szpitalu na stole operacyjnym i został pochowany wśród swoich wiernych w Melondo, gdzie był twórcą stacji misyjnej.

Bibliografia

AAKat, Akta personalne ks. Alojzego Mazura; J. Krętosz, Nekrolog, WA 1995, nr 11, s. 511-513; Homilia ks. Jana Noconia na pogrzebie ks. A. Mazura, WA 1995, nr 11, s. 513-517; M. Piesiur, Kościół katowicki dla misji. Misyjne dzieło Kościoła katowickiego w świetle dokumentów papieskich od Maximum illud do Redemptoris missio, Katowice 2009, s. 101-102; H. Olszar, Ludzie tej ziemi. Studium biograficzne, Krzyżanowice 2013, s. 55-57; Archiwum WŚSD.