Lewandowicz Florian

Florian Lewandowicz (1912-1997), OFM, imię zakonne Julian, malarz

Urodził się 26 kwietnia 1912 roku w Koźminie Wielkopolskim, który jeszcze wtedy był pod zaborem pruskim. W niepodległej już Polsce, po ukończeniu seminarium nauczycielskiego, uczył dzieci w wiejskiej szkole. Jednak praca pedagoga nie była jego powołaniem. W 1933 wstąpił do nowicjatu Zakonu Braci Mniejszych Franciszkanów w Wieluniu i przyjął zakonne imię Julian. W 1937 został wyświęcony na kapłana. Przełożeni krakowskiego klasztoru, gdzie trafił po święceniach, szybko odkryli artystyczny talent młodego zakonnika i wysłali go w 1938 na studia w Akademii Sztuk Pięknych. Niestety studia przerwała wojna, ale dokończył je po okupacji. Jednym z jego mistrzów był Zbigniew Pronaszko. Wybitny artysta wszedł właśnie w okres koloryzmu - kierunku, który w kompozycji malarskiej akcentował znaczenie koloru. Pod jego wpływem o. Julian przejął założenia koloryzmu do swojej twórczości. Nie ograniczał się do niewolniczego naśladowania kolorystów. Krytycy ocenili, że malarstwo o. Juliana posługuje się linią i plamą barwną w sposób swobodny, żywy i spontaniczny. Tak samo jak na kolor rzucał się na tematy. Obrazy religijne to tylko część jego bogatej twórczości. Lubił portretować ludzi oraz malować pejzaże gór, Helu czy ruch uliczny Sopotu. Malował wszystko oprócz aktów. Wypowiadał się w różnych technikach: olejnej, akwarelowej, gwaszu, pastelu i rysunku. Uprawiał głównie malarstwo sztalugowe, ale nie stronił od sztuki ściennej. Jest autorem polichromii Kaplicy Loretańskiej w kościele Franciszkanów w Poznaniu i w słynnej Kalwarii Pakoskiej k. Inowrocławia. Malował też polichromię w kaplicy renesansowej klasztoru Franciszkanów w Opolu. Zapamiętano go z tego, że kochał malować; nawet Msze św. odprawiał w takim tempie, żeby jak najprędzej wrócić do sztalugi i pędzla. W Poznaniu o. Julian przeżył ostatnie 26 lat swojego życia. W jego zakonnej celi wszędzie porozwieszane były obrazy. Obok celi miał pracownię. Gdy na przełomie lat 50. i 60. był gwardianem w Pakości na Pałukach, w całym klasztorze zabrakło ponoć kościelnych obrusów; płótna nie można było wtedy dostać, więc o. Julian wykorzystywał do malowania obrusy. W latach 60. miał dwie indywidualne wystawy swoich prac. Wystawiał pod świeckim imieniem Florian, gdyż w tamtych czasach artysta nie mógł pokazywać się publicznie jako osoba duchowna. Niestety takie panowały wtedy zwyczaje. Większość prac o. Juliana znajduje się w poznańskim klasztorze. Jego prace mają także franciszkanie w Panewnikach, Pakości, Wejherowie i Wronkach. Wiele dzieł posiadają prywatni kolekcjonerzy w Polsce, innych krajach Europy i obu Ameryk. Obrazów o. Juliana nie ma tylko w zbiorach państwowych, gdyż jako zakonnik wyłączony był z ministerialnych zakupów. O. Julian zmarł w Poznaniu 1 stycznia 1997 roku. W czasie Mszy św. żałobnej przy trumnie ustawiono portret o. Juliana, a namalował go sam artysta. Kunszt artysty Juliana uwidaczniał się, gdy próbował przedstawić miłość Boga do człowieka. Stąd jego obrazy ukrzyżowania Chrystusa, Piety i poświęcenia Matki Bożej otrzymały najsilniejszy wyraz miłości i promieniują nią na każdego widza. Uwagę zwracają: "Macierzyństwo", " Matka Boska na tronie z Dzieciątkiem", "Powrót Syna Marnotrawnego", "Chrystus skatowany", "Chrystus ukrzyżowany", "Św. Franciszek". Osobne miejsce zajmuje "Ukrzyżowany nad Polską, 13 grudzień 1981r.", namalowany w pierwszych dniach stanu wojennego. Z obrazów o. Juliana emanuje franciszkańska postawa artysty: zachwytu dla piękna świata, ale i świadomość jego przemijania. Twórczość ta jest hymnem śpiewanym na cześć Stwórcy i pochwałą stworzenia.

==Bibliografia== http://www.niedziela.pl/artykuł/98384/nd/Paleta-ojca-Juliana dostęp 1 I 2016