Kuboszek Franciszek

Kuboszek Franciszek (1901-1976), kanonik, proboszcz w Krzyżowicach

Urodził się 17 listopada 1901 w Wiśle Małej k. Pszczyny jako syn Ludwika Kuboszka i Marii z d. Brandys. Dwaj bracia jego matki — Paweł i Jan — byli kapłanami. Jako neoprezbiter przebywał krótko w Bziu, a potem w Michałkowicach. Następnie jako wikariusz współpracownik pracował w Kochłowicach, Rybniku i Tychach. W tej ostatniej parafii był inicjatorem budowy kościoła w Paprocanach. Był krótko w Chropaczowie, skąd z powodu słabego zdrowia został przeniesiony do Pszowa.

W 1938 roku otrzymał nominację na stanowisko administratora parafii św. Michała w Krzyżowicach w dekanacie żorskim. Ks. Kuboszek przybył do Krzyżowic 22 listopada 1938. W styczniu 1939 roku otrzymał dekret proboszczowski. Po wybuchu II wojny światowej ks. Kuboszek znany z propolskich przekonań, opuścił Krzyżowice i ukrywał się najpierw w Cieszynie, a następnie w Kotliszowicach k. Toszka. Przebywał tam „na odludziu", w domu przyjaciół, przez ponad cztery lata. W Krzyżowicach w tym czasie zastępował go ks. Ludwik Griman, Salezjanin rodem z Osin pod Żorami. Powrócił do Krzyżowic zaraz po zakończeniu działań wojennych. Kontynuował dalej, rozpoczęty przez ks. Grimana remont kościoła, zniszczonego w czasie wojny. Chętnie katechizował i głosił kazania, do których bardzo starannie się przygotowywał. Kilka jego artykułów w 1949 i 1950 roku zostało wydrukowanych na łamach „Homo Dei”.

Ks. Kuboszek został mianowany sędzią prosynodalnym, egzaminatorem prosynodalnym dla oceny pisemnych prac proboszczowskich, dziekanem dekanatu żorskiego, członkiem Diecezjalnej Rady Administracyjnej, proboszczem konsultorem i kanonikiem gremialnym Kapituły Katedralnej w Katowicach. Zasługą ks. Kuboszka jest też powstanie parafii Wniebowzięcia NMP w Osinach koło Żor. 15 sierpnia 1965 zapowiedział przybycie duszpasterza do Osin. Na jego prośbę bp H. Bednorz skierował w 1968 roku rektora w osobie ks. Edwarda Raszczyka. Był wielkim miłośnikiem przyrody.

Ks. Kuboszek zachorował poważnie na oczy. Jego wzroku nie poprawiła nawet dwukrotnie operacja oczu. Wreszcie utracił zupełnie wzrok i ostatecznie 13 lat życia spędził jako niewidomy. Nauczył się na pamięć łacińskich tekstów mszalnych, głosił dalej kazania, spowiadał, a nawet z pomocą siostry katechetki katechizował dzieci. Przyjął chorobę jako „dopust Boży"; pogodził się z nią. Nigdy też nie narzekał na swój los, ani nie chciał, by inni nad nim się litowali.

Bibliografia

AAKat, Akta personalne ks. Franciszka Kuboszka; Schematyzm 1927-1977; WD 1926, nr 11, s. 72; 1929, nr 6, s. 54; 1935, nr 2, s. 166; A. Chmiel, Nekrolog, WA 1993, nr 1, s. 45-47; Homo Dei 1948, nr 5; 1949, nr 1; 1950, nr 1; 1950, nr 4-5; Grajewski, Wygnanie, s. 42, 183, 219; Represje wobec duchowieństwa, s. 190; A. Chmiel, Czas próby: autobiografia, Brenna-Hołcyna 2003, s. 62-65; Myszor, Historia diecezji, s. 63 i nn.