Konarzewski Ludwik: Różnice pomiędzy wersjami

Wersja z 04:36, 8 paź 2009

Konarzewski Ludwik (1885-1954), artysta plastyk, malarz

Urodził się 18 lipca 1885 w Wilanowie pod Warszawą, syn Stanisława i Marii z domu Malinowska. Od 1902 roku uczył się malarstwa w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych u Stanisława Lentza i Karola Tichego. Z obawy przed represjami za udział w rewolucji 1905 roku udał się do Krakowa, gdzie do 1910 roku studiował malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Ferdynanda Ruszczyca, Jana Stanisławskiego i Józefa Mehoffera oraz rzeźbę u Konstantego Laszczki. Kształcił się również w Paryżu i Wiedniu, a także odbył podróże artystyczne do Rzymu i Monachium. W 1914 roku ożenił się z pochodzącą z Istebnej góralką Jadwigą Wałach, siostrą swego przyjaciela z okresu studenckiego, Jana Wałacha.

Podczas I wojny światowej został wydalony do tzw. kongresówki, a stamtąd, pod zarzutem niedozwolonej działalności politycznej, zesłany do Buzułuku na Syberii. Po zakończeniu wojny wrócił do Polski i w 1920 roku zamieszkał w Ustroniu, a następnie, w 1922 roku, w Istebnej na Andziołówce. W latach 1923-28 powstał tu cały kompleks budynków zwany Bucznikiem, który obejmował: pracownię i dom artysty, pensjonat dla gości, obiekt przeznaczony na muzeum, szkołę rzemiosła artystycznego oraz kaplicę p. w. NMP Królowej Korony Polskiej, wzniesioną jako wotum za szczęśliwy powrót z wygnania w Rosji.

Zajmował się malarstwem sztalugowym i dekoracyjnym. Malował pejzaże Ukrainy i Śląska, widoki tatrzańskie, portrety (głównie górali), ale także obrazy alegoryczne (Polska w kajdanach, Polska w niewoli). Pod kierunkiem artysty wykonywano wiele obrazy dla kościołów, ołtarze, ambony, stacje drogi krzyżowej. Jest również autorem wystroju oraz polichromii kościołów m.in. w Bukownie, Istebnej i Rybniku. Malował też liczne kurtyny dla teatrów amatorskich. W latach 1925-1927 uczestniczył w wystawach zbiorowych w Katowicach.

Podczas II wojny światowej Niemcy zniszczyli cały ośrodek na Buczniku. Artysta spędził ten okres w Krakowie, malując m.in. okolice Kalwarii Zebrzydowskiej. W 1945 roku uruchomił nowe ognisko plastyczne w Rydułtowach ucząc głównie rzeźby w węglu. Zmarł 29 września 1954 w Istebnej. Pochowany został w Istebnej w grobowcu rodzinnym na cmentarzu za kościołem Dobrego Pasterza w Istebnej.

Bibliografia

J. Golec, S. Bojda, Słownik biograficzny Ziemi Cieszyńskiej t. 2, Cieszyn 1995, Ł. Konarzewski,Ludwik Konarzewski, w:"Ziemia śląska", red. Lech Szaraniec, t. 2, Katowice 1989; Śląski Słownik Biograficzny. Seria nowa, red. M. Fazan i F. Serafin, t. 1, Katowice 1999.

@@ Linia 1: / Linia 1: @@
 == Konarzewski Ludwik (1885-1954), artysta plastyk, malarz ==
-Ur. się 18 lipca 1885 roku w Wilanowie pod Warszawą, syn Stanisława i Marii z domu Malinowska. Od 1902 roku uczył się malarstwa w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych u Stanisława Lentza i Karola Tichego. Z obawy przed represjami za udział w rewolucji 1905 roku udał się do Krakowa, gdzie do 1910 roku studiował malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Ferdynanda Ruszczyca, Jana Stanisławskiego i Józefa Mehoffera oraz rzeźbę u Konstantego Laszczki. Kształcił się również w Paryżu i Wiedniu, a także odbył podróże artystyczne do Rzymu i Monachium. W 1914 roku ożenił się z pochodzącą z Istebnej góralką Jadwigą Wałach, siostrą swego przyjaciela z okresu studenckiego, Jana Wałacha. Podczas I wojny światowej został wydalony do tzw. kongresówki, a stamtąd, pod zarzutem niedozwolonej działalności politycznej, zesłany do Buzułuku na Syberii. Po zakończeniu wojny wrócił do Polski i w 1920 roku zamieszkał w Ustroniu, a następnie, w 1922 roku, w Istebnej na Andziołówce. W l. 1923-28 powstał tu cały kompleks budynków zwany Bucznikiem, który obejmował: pracownię i dom artysty, pensjonat dla gości, obiekt przeznaczony na muzeum, szkołę rzemiosła artystycznego oraz kaplicę p. w. NMP Królowej Korony Polskiej, wzniesioną jako wotum za szczęśliwy powrót z wygnania w Rosji.
+Urodził się 18 lipca 1885 w Wilanowie pod Warszawą, syn Stanisława i Marii z domu Malinowska. Od 1902 roku uczył się malarstwa w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych u Stanisława Lentza i Karola Tichego. Z obawy przed represjami za udział w rewolucji 1905 roku udał się do Krakowa, gdzie do 1910 roku studiował malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Ferdynanda Ruszczyca, Jana Stanisławskiego i Józefa Mehoffera oraz rzeźbę u Konstantego Laszczki. Kształcił się również w Paryżu i Wiedniu, a także odbył podróże artystyczne do Rzymu i Monachium. W 1914 roku ożenił się z pochodzącą z Istebnej góralką Jadwigą Wałach, siostrą swego przyjaciela z okresu studenckiego, [[Wałach Jan|Jana Wałacha]].
-Zajmował się malarstwem sztalugowym i dekoracyjnym. Malował pejzaże Ukrainy i Śląska, widoki tatrzańskie, portrety (głównie górali), ale także obrazy alegoryczne (Polska w kajdanach, Polska w niewoli). Pod kierunkiem artysty wykonywano wiele obrazy dla kościołów, ołtarze, ambony, stacje drogi krzyżowej. Jest również autorem wystroju oraz polichromii kościołów m.in. w Bukownie, Istebnej i Rybniku. Malował też liczne kurtyny dla teatrów amatorskich. W l. 1925-1927 uczestniczył w wystawach zbiorowych w Katowicach.
-Podczas II wojny światowej Niemcy zniszczyli cały ośrodek na Buczniku. Artysta spędził ten okres w Krakowie, malując m.in. okolice Kalwarii Zebrzydowskiej. W 1945 roku uruchomił nowe ognisko plastyczne w Rydułtowach ucząc głównie rzeźby w węglu. Zmarł 29 września 1954 roku w Istebnej. Pochowany został w Istebnej w grobowcu rodzinnym na cmentarzu za kościołem Dobrego Pasterza w Istebnej.
+Podczas I wojny światowej został wydalony do tzw. kongresówki, a stamtąd, pod zarzutem niedozwolonej działalności politycznej, zesłany do Buzułuku na Syberii. Po zakończeniu wojny wrócił do Polski i w 1920 roku zamieszkał w Ustroniu, a następnie, w 1922 roku, w Istebnej na Andziołówce. W latach 1923-28 powstał tu cały kompleks budynków zwany Bucznikiem, który obejmował: pracownię i dom artysty, pensjonat dla gości, obiekt przeznaczony na muzeum, szkołę rzemiosła artystycznego oraz kaplicę p. w. NMP Królowej Korony Polskiej, wzniesioną jako wotum za szczęśliwy powrót z wygnania w Rosji.
+Zajmował się malarstwem sztalugowym i dekoracyjnym. Malował pejzaże Ukrainy i Śląska, widoki tatrzańskie, portrety (głównie górali), ale także obrazy alegoryczne (Polska w kajdanach, Polska w niewoli). Pod kierunkiem artysty wykonywano wiele obrazy dla kościołów, ołtarze, ambony, stacje drogi krzyżowej. Jest również autorem wystroju oraz polichromii kościołów m.in. w Bukownie, Istebnej i Rybniku. Malował też liczne kurtyny dla teatrów amatorskich. W latach 1925-1927 uczestniczył w wystawach zbiorowych w Katowicach.
+Podczas II wojny światowej Niemcy zniszczyli cały ośrodek na Buczniku. Artysta spędził ten okres w Krakowie, malując m.in. okolice Kalwarii Zebrzydowskiej. W 1945 roku uruchomił nowe ognisko plastyczne w Rydułtowach ucząc głównie rzeźby w węglu. Zmarł 29 września 1954 w Istebnej. Pochowany został w Istebnej w grobowcu rodzinnym na cmentarzu za kościołem Dobrego Pasterza w Istebnej.
 == Bibliografia ==