Konarzewska Joanna

Joanna Konarzewska (1926-1991), malarka, grafik i pedagog plastyczny

Joanna Konarzewska - urodziła się 18 grudnia 1926 r. w Rybniku - polska malarka, graficzka, dekorator wnętrz i pedagog plastyczny. Pochodziła z rodziny rzemieślniczo-kupieckiej (córka Marii i Rajmunda Jonderko), żona Ludwika Konarzewskiego-juniora - malarza i rzeźbiarza. Studiowała w latach 1952–1958 na Wydziale Grafiki w Katowicach – wówczas filii krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, m.in. pod kierunkiem, urodzonego w Odessie, mieszkającego następnie w Kijowie, a osiadłego po II wojnie światowej na Śląsku, grafika Aleksandra Raka.

Jako grafik jest autorem prac o tematyce portretowej, czasami ukazujących, nader osobiście interpretowany, pejzaż górnośląski. Grafiki tworzyła w technice litograficznej, drzeworytniczej i odmianach technik metalowych. W późniejszym okresie bardziej uprawiała malarstwo olejne – najczęściej pejzaże, portrety i martwe natury oraz w szczególności malarstwo akwarelowe i pastel, często emanujące osobistą fascynacją pejzażem morskim i górskim. W latach, pomiędzy 1959–1983 rokiem, podróżowała po krajach Europy Zachodniej i Stanach Zjednoczonych. W tym okresie rozwinęła zainteresowania architekturą wnętrz. Przykładem z tej dziedziny w jej twórczości były wnętrza w znajdującym się pod zarządem Kopalni Węgla Kamiennego „Rydułtowy-Anna” Domu Kultury w Rydułtowach koło Rybnika, zrealizowane około roku 1960. W aranżacji tychże wnętrz można było odnaleźć wyraźne, choć oryginalne, odniesienia do sztuki takich twórców współczesnych jak Joan Miró, Alexander Calder, Paul Klee, czy też do malarstwa jednego z twórców kanonów sztuki XX w. - Henri Matissa. W ten sposób oddziaływająca zwłaszcza formą, a rzadko wyrazistą warstwą znaczeniową, plastyka II połowy XX w. otrzymała bardziej dla niej adekwatną, a w tym miejscu i czasie także pionierską, funkcję sztuki stosowanej. Niestety aranżacja wnętrz rydułtowskiego Domu Kultury, podobnie jak i wielu innych – zwłaszcza znajdujących się w miejscach publicznych – nie zachowała się, choć zachowała się barwna dokumentacja fotograficzna z epoki.

W latach pięćdziesiątych, wraz z mężem Ludwikiem, nauczała malarstwa, grafiki i rysunku w prowadzonym – przy ich własnym domu w Istebnej na rodzimym Buczniku – społecznym ognisku plastycznym, zaś pomiędzy 1958 – 1968 rokiem, w założonym po wojnie przez męża i jego ojca – Państwowym Ognisku Plastycznym w Rydułtowach. Od 1970 do 1976 r. nauczała plastyki w szkołach średnich na Śląsku Cieszyńskim. W dziedzinie edukacji plastycznej duży nacisk kładła na rolę sztuki stosowanej i całokształtu kultury materialnej w życiu codziennym człowieka. Ten, wówczas dość nowatorski w Polsce sposób i zakres kształcenia plastycznego, przyczyniał się do jej sukcesów pedagogicznych, polegających na wyraźnym podniesieniu świadomości estetycznej wchodzącej w życie młodzieży. W latach 70-tych i 80-tych brała udział w wielu wystawach, lokalnych, okręgowych i ogólnopolskich w Katowicach, Rybniku, Bielsku-Białej, a także w zagranicznych - w Hamburgu i Kolonii. Zmarła 16 czerwca 1991 r. w Zbrosławicach koło Tarnowskich Gór.

Zobacz

• [1] Film z cyklu A życie toczy się dalej TVP Katowice 2014, scenariusz i realizacja: Ewa Kozik, prowadzenie: Dagmara Drzazga, zdjęcia: Sławomir Chudowski; emisja 7 grudnia 2014 r. w TVP Katowice

Bibliografia

Łukasz Konarzewski, Konarzewscy - bibliografia oraz archiwalia i inne źródła, Istebna, Na Śląsku Cieszyńskim, 2017, s. 19; Z. Bożek, Sylwetki twórców i popularyzatorów sztuki województwa bielskiego, (leksykon) Bielsko-Biała, 1987, s. 51; Ł. Konarzewski, Joanna Konarzewska, czyli kwiaty śląskie, „Znad Olzy” (pismo kulturalno-społeczne) Rok IV nr 3 (19) maj czerwiec, 2001, s. 1 i 10; E. Rosner, Istebniańskie spotkania – wizyta u Konarzewskich, „Głos Ziemi Cieszyńskiej” (tygodnik regionalny) nr 30 z 2 sierpnia 1957