Kobierzycki Emil: Różnice pomiędzy wersjami

Wersja z 07:34, 30 maj 2010

Kobierzycki Emil (1892-1963), wikariusz kapitulny w Opolu

Urodził się 4 czerwca 1892 we Lwowie. Po ukończeniu gimnazjum rozpoczął studia teologiczne na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, które zostały przerwane przez władze carskie w wyniku wyroku skazującego na zsyłkę w głąb Rosji. Udało mu się jednak kontynuować i ukończyć studia w niemieckim seminarium duchownym w Saratowie. Świecenia kapłańskie przyjął w 1918 roku we Lwowie. Podczas II wojny światowej, gdy był proboszczem w Brodach, zdołał uratować od zagłady wielu Żydów. Za swoją działalność został aresztowany przez Niemców lecz udało mu się uciec do Brzeska skąd, w 1945 roku, przybył na Opolszczyznę. W nowym miejscu został ustanowiony wikarym w parafii św. Piotra i Pawła w Opolu, a 24 października 1945 administratorem w parafii Matki Bożej Bolesnej i św. Wojciecha „na Górce”, również w Opolu. Oprócz pracy duszpasterskiej rządca ks. administrator Bolesław Kominek ustanowił go 20 września 1945 referentem ds. repatriantów powołując jednocześnie do Rady Diecezjalnej. Ks. Kobierczyki był jednym z trzech duchownych z byłych Kresów Wschodnich zasiadających w jedenastoosobowym gremium. W wyniku usunięcia z Opola ks. B. Kominka pełnił od 26 stycznia 1951 obowiązki wikariusza kapitulnego. Władzę nad Administracją Apostolską złożył 15 grudnia 1956 w momencie przejęcia rządów przez bpa Franciszka Jopa. Z Opola przeszedł do parafii Trójcy Świętej w Bytomiu będąc jej proboszczem. Zmarł 9 stycznia 1963 w Bytomiu i został pochowamy na cmentarzu „Mater Dolorosa”.

Osoba ks. Kobierzyckiego wzbudza kontrowersje wśród historyków. Był on silną osobowością przyciągającą kresowian. Zapewne jego cechy kazały ks. Kominkowi ustanowić go referentem ds. repatriantów. W praktyce duszpasterstwa parafialnego był twórcą nieformalnych „parafii repatrianckich” w Opolu, które powstawały również w innych miejscowościach. Pomimo krytyki administratora w stosunku do tworzenia parafii w parafii zgromadził ks. Kobierzycki wokół siebie grupę kresowian w parafii św. Piotra i Pawła, a następnie po przejściu do parafii „na Górce” ludzie ci przeszli tam wciąż poszerzając krąg wiernych o tradycji „lwowskiej”. Stąd parafia „na Górce” gościła abpa Eugeniusz Baziaka , wielu kaznodziei z kresowych klasztorów i wiele innych osób, które przypominały im minione lata. Być może działalność ks. Kobierzyckiego jako wikariusza kapitulnego, zwłaszcza w stosunku do księży- autochtonów i rodzimych zgromadzeń zakonnych, miała swoje źródło w nastrojach kresowian dodatkowo podsycanych propagandą komunistyczną o zagrażającym niemieckim rewizjonizmie.

Bibliografia

A. Hanich, Czas przełomu. Kościół katolicki na Śląsku Opolskim w latach 1945-1946, Opole 2008, s. 228, 231, 249-253; www.kuria.gliwice.pl.

@@ Linia 1: / Linia 1: @@
 ==Kobierzycki Emil (1892-1963), wikariusz kapitulny w Opolu==
-Urodził się 4 czerwca 1892 we Lwowie. Po ukończeniu gimnazjum rozpoczął studia teologiczne na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, które zostały przerwane przez władze carskie w wyniku wyroku skazującego na zsyłkę w głąb Rosji. Udało mu się jednak kontynuować i ukończyć studia w niemieckim seminarium duchownym w Saratowie. Świecenia kapłańskie przyjął w 1918 roku we Lwowie. Podczas II wojny światowej, gdy był proboszczem w Brodach, zdołał uratować od zagłady wielu Żydów. Za swoją działalność został aresztowany przez Niemców lecz udało mu się uciec do Brzeska skąd, w 1945 roku,  przybył na Opolszczyznę. W nowym miejscu został ustanowiony wikarym w parafii św. Piotra i Pawła w Opolu, a 24 października 1945 administratorem w parafii Matki Bożej Bolesnej i św. Wojciecha „na Górce”, również w Opolu. Oprócz pracy duszpasterskiej rządca ks. administrator [[Kominek Bolesław|Bolesław Kominek]] ustanowił go 20 września 1945 referentem ds. repatriantów powołując jednocześnie do Rady Diecezjalnej. Ks. Kobierczyki był jednym z trzech duchownych z byłych Kresów Wschodnich zasiadających w jedenastoosobowym gremium. W wyniku usunięcia z Opola ks. B. Kominka pełnił od 26 stycznia 1951 obowiązki wikariusza kapitulnego. Władzę nad Administracją Apostolską złożył 15 grudnia 1956 w momencie przejęcia rządów przez bpa [[Jop Franciszek|Franciszka Jopa]]. Z Opola przeszedł do parafii Trójcy Świętej w Bytomiu będąc jej proboszczem. Zmarł 9 stycznia 1963 w Bytomiu i został pochowamy na cmentarzu „Mater Dolorosa”.
+Urodził się 4 czerwca 1892 we Lwowie. Po ukończeniu gimnazjum rozpoczął studia teologiczne na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, które zostały przerwane przez władze carskie w wyniku wyroku skazującego na zsyłkę w głąb Rosji. Udało mu się jednak kontynuować i ukończyć studia w niemieckim seminarium duchownym w Saratowie. Świecenia kapłańskie przyjął w 1918 roku we Lwowie. Podczas II wojny światowej, gdy był proboszczem w Brodach, zdołał uratować od zagłady wielu Żydów. Za swoją działalność został aresztowany przez Niemców lecz udało mu się uciec do Brzeska skąd, w 1945 roku,  przybył na Opolszczyznę. W nowym miejscu został ustanowiony wikarym w parafii św. Piotra i Pawła w Opolu, a 24 października 1945 administratorem w parafii Matki Bożej Bolesnej i św. Wojciecha „na Górce”, również w Opolu. Oprócz pracy duszpasterskiej rządca ks. administrator [[Kominek Bolesław|Bolesław Kominek]] ustanowił go 20 września 1945 referentem ds. repatriantów powołując jednocześnie do Rady Diecezjalnej. Ks. Kobierczyki był jednym z trzech duchownych z byłych Kresów Wschodnich zasiadających w jedenastoosobowym gremium. W wyniku usunięcia z Opola ks. B. Kominka pełnił od 26 stycznia 1951 obowiązki wikariusza kapitulnego. Władzę nad Administracją Apostolską złożył 15 grudnia 1956 w momencie przejęcia rządów przez bpa [[Jop Franciszek|Franciszka Jopa]]. Z Opola przeszedł do [[Parafia Trójcy Świętej w Bytomiu|parafii Trójcy Świętej w Bytomiu ]] będąc jej proboszczem. Zmarł 9 stycznia 1963 w Bytomiu i został pochowamy na cmentarzu „Mater Dolorosa”.
-Osoba ks. E. Kobierzyckiego wzbudza kontrowersje wśród historyków. Był on silną osobowością przyciągającą kresowian. Zapewne jego cechy kazały ks. Kominkowi ustanowić go referentem ds. repatriantów. W praktyce duszpasterstwa parafialnego był twórcą nieformalnych „parafii repatrianckich” w Opolu, które powstawały również w innych miejscowościach. Pomimo krytyki administratora w stosunku do tworzenia parafii w parafii zgromadził ks. Kobierzycki wokół siebie grupę kresowian w parafii św. Piotra i Pawła, a następnie po przejściu do parafii „na Górce” ludzie ci przeszli tam wciąż poszerzając krąg wiernych o tradycji „lwowskiej”. Stąd parafia „na Górce” gościła abpa Eugeniusz Baziaka, wielu kaznodziei z kresowych klasztorów i wiele innych osób, które przypominały im minione lata. Być może działalność ks. Kobierzyckiego jako wikariusza kapitulnego, zwłaszcza w stosunku do księży- autochtonów i rodzimych zgromadzeń zakonnych, miała swoje źródło w nastrojach kresowian dodatkowo podsycanych propagandą komunistyczną o zagrażającym niemieckim rewizjonizmie.
+Osoba ks.  Kobierzyckiego wzbudza kontrowersje wśród historyków. Był on silną osobowością przyciągającą kresowian. Zapewne jego cechy kazały ks. Kominkowi ustanowić go referentem ds. repatriantów. W praktyce duszpasterstwa parafialnego był twórcą nieformalnych „parafii repatrianckich” w Opolu, które powstawały również w innych miejscowościach. Pomimo krytyki administratora w stosunku do tworzenia parafii w parafii zgromadził ks. Kobierzycki wokół siebie grupę kresowian w parafii św. Piotra i Pawła, a następnie po przejściu do parafii „na Górce” ludzie ci przeszli tam wciąż poszerzając krąg wiernych o tradycji „lwowskiej”. Stąd parafia „na Górce” gościła abpa [[Baziak Eugeniusz| Eugeniusz Baziaka]] , wielu kaznodziei z kresowych klasztorów i wiele innych osób, które przypominały im minione lata. Być może działalność ks. Kobierzyckiego jako wikariusza kapitulnego, zwłaszcza w stosunku do księży- autochtonów i rodzimych zgromadzeń zakonnych, miała swoje źródło w nastrojach kresowian dodatkowo podsycanych propagandą komunistyczną o zagrażającym niemieckim rewizjonizmie.
 ==Bibliografia==