Honoriusz IV (ok. 1210-1287), papież
Giacomo Savelii urodził się ok. 1210 roku i pochodził z arystokratycznej rzymskiej rodziny, spokrewnionej z papieżem Honoriuszem III. Studiował na Sorbonie w Paryżu. Przed swoim pontyfikatem obejmował ważne stanowiska kościelne: był kanonikiem kościoła katedralnego Chalons-sur-Marne i od 1261 roku kardynałem, uczestniczącym w przekazaniu tronu sycylijskiego Karolowi I Andegaweńskiemu. Po śmieci papieża Marcina IV, bez oficjalnie zwołanego konklawe został jednogłośnie powołany w Pamfilii na Stolicę Apostolską. W momencie obejmowania swojego urzędu miał już 75 lat i był sparaliżowany. Podczas swojego pontyfikatu wydał trzy bulle: Quis loquetur potentias (dotyczyła stosunków kościelnych, prawa oraz przywilejów duchowieństwa); Iustitia et pax i Dilectus filius nobilis, które regulowały sprawy cywilne w administracji na Sycylii. Jako papież, odpowiedzialny za czystość wiary i obyczajów, podejmował śmiałe decyzje. Potępił apostolików, zaś królowi węgierskiemu Władysławowi IV nakazał powtórnie przyjąć swoją porzuconą żonę Elżbietę. Zakony żebracze, a szczególnie dominikanów i franciszkanów, obdarzał szczególnym szacunkiem i zaufaniem. Z tej przyczyny powierzył im opiekę i wyłączne prawo zajmowania się inkwizycją oraz chętnie nominował ich na biskupów. Liczył na rozwój chrześcijaństwa na Wschodzie - umożliwił duchowieństwu studiowanie języków orientalnych, otwierając w Paryżu katedrę języków wschodnich. Prowadził negocjacje z cesarzem Rudolfem I Habsburgiem, które dotyczyły ceremonii królewskiej koronacji. Zmarł w Rzymie 3 kwietnia 1287.
Bibliografia
J. Dyl, Honoriusz IV, [w:] Encyklopedia katolicka, t. VI, Lublin 1993, kol. 1214; R. Fischer-Wollpert, Leksykon papieży, Kraków 2000, s. 72; F. Seppelt i K. Loffler, Dzieje papieży, Poznań 1936, s. 270.
