Hessen Fryderyk: Różnice pomiędzy wersjami
(dr) |
(dr potrzebna korekta) |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
==Fryderyk Landgraf Hessen (1616-1682), biskup wrocławski== | ==Fryderyk Landgraf Hessen (1616-1682), biskup wrocławski== | ||
urodził się 28 lutego 1916 roku w Darmstadt, był trzecim dzieckiem Ludwika V Wiernego i Magdaleny z Brandenburga. Wychowywał się w rodzinie protestanckiej. Studiował w Marburgu, przeszedł na katolicyzm w 1636 roku. | |||
W dalszych latach swojego życia wstąpił do zakonu kawalerów maltańskich. Następnie został mianowany przez Wielkiego Mistrza Zakonu Maltańskiego koaudioturem Książęcego opactwa Rzeszy Niemieckiej. Na Malcie został dla niego wybudowany Dom Generalny, co oznaczało, że musiał zapłacić za budowę i utrzymanie wojsk. Jego brat, który zareagował stosunkowo spokojnie na manewr młodszego brata, faktycznie dał mu wystarczających funduszy, aby mógł wyposażyć małą flotę do 1640 roku. Mając to wojsko, mógł niedoświadczony Fryderyk von Hesse-Darmstadt osiągnąć sukces wojskowy. Udało mu się zwyciężyć nad flotą turecką, której kotwica była u wybrzeży Tunezji. Środki finansowe, którymi dysponował, jednak nie wystarczyły po zwycięstwie do nowego wyposażenia wojsk. Na wskutek tego zrezygnował z dowództwa. Na wiosnę 1641 roku powrócił do Rzymu, gdzie pozwolono mu pozostać w pomieszczeniach Watykanu. W dniu 30 grudnia 1641 Fryderyk | W dalszych latach swojego życia wstąpił do zakonu kawalerów maltańskich. Następnie został mianowany przez Wielkiego Mistrza Zakonu Maltańskiego koaudioturem Książęcego opactwa Rzeszy Niemieckiej. Na Malcie został dla niego wybudowany Dom Generalny, co oznaczało, że musiał zapłacić za budowę i utrzymanie wojsk. Jego brat, który zareagował stosunkowo spokojnie na manewr młodszego brata, faktycznie dał mu wystarczających funduszy, aby mógł wyposażyć małą flotę do 1640 roku. Mając to wojsko, mógł niedoświadczony Fryderyk von Hesse-Darmstadt osiągnąć sukces wojskowy. Udało mu się zwyciężyć nad flotą turecką, której kotwica była u wybrzeży Tunezji. Środki finansowe, którymi dysponował, jednak nie wystarczyły po zwycięstwie do nowego wyposażenia wojsk. Na wskutek tego zrezygnował z dowództwa. Na wiosnę 1641 roku powrócił do Rzymu, gdzie pozwolono mu pozostać w pomieszczeniach Watykanu. W dniu 30 grudnia 1641 Fryderyk Hessen-Darmstadt wyjechał do Wiednia. Miał nadzieję na przeniesienie dowództwa przez cesarza Ferdynanda III. Jednak otrzymał on tylko list polecający do dworu hiszpańskiego, gdzie panował Filip IV, członek hiszpańskiej linii Habsburgów. On również otrzymał słowne zobowiązanie cesarza, że to ma być przyczynek do przyznania kapelusza kardynalskiego Fryderykowi von Hessen-Darmstadt. Podobnie jak w Rzymie, Fryderyk von Hessen-Darmstadt prowadził w Madrycie luksusowe życie, co z kolei doprowadziło do góry długów. Nie otrzymał przeniesienia dowództwa wojskowego od dworu hiszpańskiego. Wymagania Fryderyka von Hessen-Darmstadt były w Madrycie wygórowane, a jego umysł był zbyt skłonny do przyjemności życia dworskiego, więc nie się starał w swojej pracy. Więcej energii włożył on do uzyskania kapelusza kardynalskiego. Wysłał do Francesco Barberiniego dwie petycje, aby obdarował go kapeluszem kardynalskim. Ze względu na śmierć papieża Aleksandra VII Fryderyk udał się ponownie do Rzymu na początku 1666 roku , gdzie miał rezydować kolejne 10 lat . Dostał tam dwa bardzo znaczące urzędy. Wiele decyzji Fryderyka Landgrafa było trudnych do wyutłumaczenia z racji sporu prowadzonego z papieżem. W tym czasie kardynał brał udział w skandalu celnym i aferami związanymi z hazardem . Powołanie go w roku 1671 na biskupa Wrocławia było próbą rozwiązania jego licznych problemów. Dopiero w trakcie święceń biskupich otrzymał święcenia kapłańskie. Został również starostą generalnym Śląska. | ||
Jako biskup Wrocławia rozpoczął kampanię na rzecz krzewienia katolicyzmu na Śląsku i dążył do wdrożenia postanowień Soboru Trydenckiego. Egzekwował reformy Soboru w jego Archidiecezji oraz na teranach Legnicy ,Głogowa i Opola. Pracował także w celu zwalczania zarazy, która w latach 1680 dotknęła Śląsk, jednak tego samego roku widoczne były u niego oznaki pogorszenia psychicznego. Zimą 1682 roku zmarł, zaś po jego śmierci nastąpił spór o zapłatę długu, który był skutkiem jego luksusowego życia. Został pochowany w kaplicy św. Elżbiety w katedrze we Wrocławiu, którą wybudowano na jego polecenie. | Jako biskup Wrocławia rozpoczął kampanię na rzecz krzewienia katolicyzmu na Śląsku i dążył do wdrożenia postanowień Soboru Trydenckiego. Egzekwował reformy Soboru w jego Archidiecezji oraz na teranach Legnicy ,Głogowa i Opola. Pracował także w celu zwalczania zarazy, która w latach 1680 dotknęła Śląsk, jednak tego samego roku widoczne były u niego oznaki pogorszenia psychicznego. Zimą 1682 roku zmarł, zaś po jego śmierci nastąpił spór o zapłatę długu, który był skutkiem jego luksusowego życia. Został pochowany w kaplicy św. Elżbiety w katedrze we Wrocławiu, którą wybudowano na jego polecenie. | ||
Wersja z 19:12, 2 cze 2017
Fryderyk Landgraf Hessen (1616-1682), biskup wrocławski
urodził się 28 lutego 1916 roku w Darmstadt, był trzecim dzieckiem Ludwika V Wiernego i Magdaleny z Brandenburga. Wychowywał się w rodzinie protestanckiej. Studiował w Marburgu, przeszedł na katolicyzm w 1636 roku.
W dalszych latach swojego życia wstąpił do zakonu kawalerów maltańskich. Następnie został mianowany przez Wielkiego Mistrza Zakonu Maltańskiego koaudioturem Książęcego opactwa Rzeszy Niemieckiej. Na Malcie został dla niego wybudowany Dom Generalny, co oznaczało, że musiał zapłacić za budowę i utrzymanie wojsk. Jego brat, który zareagował stosunkowo spokojnie na manewr młodszego brata, faktycznie dał mu wystarczających funduszy, aby mógł wyposażyć małą flotę do 1640 roku. Mając to wojsko, mógł niedoświadczony Fryderyk von Hesse-Darmstadt osiągnąć sukces wojskowy. Udało mu się zwyciężyć nad flotą turecką, której kotwica była u wybrzeży Tunezji. Środki finansowe, którymi dysponował, jednak nie wystarczyły po zwycięstwie do nowego wyposażenia wojsk. Na wskutek tego zrezygnował z dowództwa. Na wiosnę 1641 roku powrócił do Rzymu, gdzie pozwolono mu pozostać w pomieszczeniach Watykanu. W dniu 30 grudnia 1641 Fryderyk Hessen-Darmstadt wyjechał do Wiednia. Miał nadzieję na przeniesienie dowództwa przez cesarza Ferdynanda III. Jednak otrzymał on tylko list polecający do dworu hiszpańskiego, gdzie panował Filip IV, członek hiszpańskiej linii Habsburgów. On również otrzymał słowne zobowiązanie cesarza, że to ma być przyczynek do przyznania kapelusza kardynalskiego Fryderykowi von Hessen-Darmstadt. Podobnie jak w Rzymie, Fryderyk von Hessen-Darmstadt prowadził w Madrycie luksusowe życie, co z kolei doprowadziło do góry długów. Nie otrzymał przeniesienia dowództwa wojskowego od dworu hiszpańskiego. Wymagania Fryderyka von Hessen-Darmstadt były w Madrycie wygórowane, a jego umysł był zbyt skłonny do przyjemności życia dworskiego, więc nie się starał w swojej pracy. Więcej energii włożył on do uzyskania kapelusza kardynalskiego. Wysłał do Francesco Barberiniego dwie petycje, aby obdarował go kapeluszem kardynalskim. Ze względu na śmierć papieża Aleksandra VII Fryderyk udał się ponownie do Rzymu na początku 1666 roku , gdzie miał rezydować kolejne 10 lat . Dostał tam dwa bardzo znaczące urzędy. Wiele decyzji Fryderyka Landgrafa było trudnych do wyutłumaczenia z racji sporu prowadzonego z papieżem. W tym czasie kardynał brał udział w skandalu celnym i aferami związanymi z hazardem . Powołanie go w roku 1671 na biskupa Wrocławia było próbą rozwiązania jego licznych problemów. Dopiero w trakcie święceń biskupich otrzymał święcenia kapłańskie. Został również starostą generalnym Śląska.
Jako biskup Wrocławia rozpoczął kampanię na rzecz krzewienia katolicyzmu na Śląsku i dążył do wdrożenia postanowień Soboru Trydenckiego. Egzekwował reformy Soboru w jego Archidiecezji oraz na teranach Legnicy ,Głogowa i Opola. Pracował także w celu zwalczania zarazy, która w latach 1680 dotknęła Śląsk, jednak tego samego roku widoczne były u niego oznaki pogorszenia psychicznego. Zimą 1682 roku zmarł, zaś po jego śmierci nastąpił spór o zapłatę długu, który był skutkiem jego luksusowego życia. Został pochowany w kaplicy św. Elżbiety w katedrze we Wrocławiu, którą wybudowano na jego polecenie.
Bibliografia
J. Mandziuk, Historia Kościoła katolickiego na Śląsku, t. 2, Warszawa 1995.